Ο Σαμαράς καλείται να προστατεύσει τα Ιστορικά κτήρια, μεταξύ των οποίων το σπίτι των Σπύρου και Χαρίλαου Τρικούπη στο Άργος

«Διάτρητο είναι το θεσμικό πλαίσιο που αφορά στην προστασία των διατηρητέων κτηρίων, καθώς και το πλαίσιο (συν) αρμοδιοτήτων των εμπλεκόμενων φορέων, ενώ τα κίνητρα προς τους ιδιοκτήτες τους είναι ανεπαρκή. Αποτέλεσμα αυτών είναι ότι το αρχιτεκτονικό παρελθόν της χώρας βρίσκεται σε κίνδυνο. Η πολιτεία προσφέρει ψιχία προκειμένου να αποτρέψει την καταστροφή των διατηρητέων κτηρίων της, με αποτέλεσμα όσα διασώζονται κυριολεκτικά να οφείλουν την καλή τους τύχη στην ατομική πρωτοβουλία των πολιτών».
Τα παραπάνω σημειώνει σε ερώτησή του προς τον υπουργό πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Περικλής Κοροβέσης.
Το σπίτι των Σπύρου και Χαρίλαου Τρικούπη στο Άργος είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση στην οποία αναφέρεται ιδιαίτερα ο βουλευτής.
Όπως τονίζει ο κος Κοροβέσης «είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε χρόνο προστίθενται στη λίστα των διατηρητέων κτηρίων πανελλαδικά 100 κατασκευές, οι οποίες είτε με συστηματική μελέτη είτε τυχαία (!) ανακαλύπτονται από κάποιον υπάλληλο του ΥΠΕΧΩΔΕ ή από μηχανικούς που διέρχονται τυχαία και αναγνωρίζουν την αξία τους. Ο λόγος είναι ότι απουσιάζει η οργανωμένη έρευνα και καταγραφή των διατηρητέων της χώρας μας, ιδιαίτερα δε εκείνων που δεν έχουν τα ευκολοδιάκριτα νεοκλασικά χαρακτηριστικά και χρειάζεται ένα έμπειρο μάτι για να τα διακρίνει. Τέτοιες περιπτώσεις κτηρίων είναι αυτά που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και είχαν επηρεαστεί από το μοντέρνο αρχιτεκτονικό κίνημα δίνοντας μια πρωτότυπη και εξαιρετικής αισθητικής ελληνική εκδοχή.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα αφορά στην ελλιπή στήριξη των ιδιοκτητών αυτών των κτηρίων, καθώς καλούνται να καλύψουν το κόστος αναπαλαίωσής τους σχεδόν χωρίς καμιά βοήθεια από το κράτος. Η κύρια ελάφρυνση που παρέχεται από την πολιτεία είναι η κάλυψη του 50% του επιτοκίου του τραπεζικού δανείου, το οποίο δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 100.000 ευρώ (515/17.6.85 Πράξη Δκτου Τ.τ.Ε.), πράγμα που σημαίνει πως οι άνθρωποι αυτοί εξαναγκάζονται να πάρουν δάνειο από τις τράπεζες με τους γνωστούς επαχθείς όρους. Οι υπόλοιπες ελαφρύνσεις υπάρχουν κατά περίπτωση και δεν αφορούν συνολικά όλα τα διατηρητέα, όπως για παράδειγμα η μεταφορά του συντελεστή δόμησης ή οι χρηματοδοτήσεις του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) και των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (ΜΟΠ).
Όλα αυτά λειτουργούν σαν αντικίνητρα για τη διατήρηση - συντήρηση αυτών των κτηρίων από τους κατόχους τους, με αποτέλεσμα να στρέφονται στις διαδικασίες αποχαρακτηρισμού τους, ή αν αυτό δεν είναι εφικτό, στην εγκατάλειψή τους (πολλά τέτοια κτίσματα ιστορικής σημασίας χάνονται με αυτόν τον τρόπο, όπως το σπίτι των Σπύρου και Χαρίλαου Τρικούπη στο Άργος) ή σε καταστροφικές για το κτίσμα χρήσεις όπως η στέγαση μπαρ ή άλλων τέτοιων επαγγελματικών δραστηριοτήτων.
Προφανώς η παρέμβαση του κράτους θα έπρεπε να είναι πιο ουσιαστική δίνοντας φορολογικές απαλλαγές στο κόστος αποκατάστασης του διατηρητέου, αναλαμβάνοντας λ.χ. το κόστος του ΙΚΑ το οποίο είναι ιδιαίτερα υψηλό. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα ωθούσε τους ιδιοκτήτες να νοιάζονται αυτοί οι ίδιοι για τη σωτηρία του κτίσματος και να μην περιμένουν την πολιτεία να το «ανακαλύψει».
Δοθέντων όλων αυτών των ελλείψεων και προβλημάτων, που κάθε άλλο παρά μια οργανωμένη και γενναιόδωρη κρατική πολιτική για την προστασία των διατηρητέων αποκαλύπτουν».
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ερωτά τον Αντώνη Σαμαρά:
α. Σκοπεύει να αναθεωρήσει και κωδικοποιήσει τη σχετική νομοθεσία απλουστεύοντας παράλληλα τις διαδικασίες;
β. Σκοπεύει να ενισχύσει τα οικονομικά και διοικητικά κίνητρα προς τους κατόχους διατηρητέων ή τους υποψήφιους αγοραστές, ώστε να ωθούνται στην ανάδειξη, προστασία και συντήρησή τους;
γ. Πότε επιτέλους θα δημιουργηθεί ενιαίο Εθνικό Μητρώο για την καταγραφή και ταξινόμηση όλων των διατηρητέων;
δ. Για ποιο λόγο δεν συγκεντρώνονται οι αρμοδιότητες προστασίας σε ένα μόνο υπουργείο;