Ή έρποντας γλύφοντας και με τα κερατά μας !!!! ή πετώντας

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Από την βιβλιοθήκη του θεραπευτηρίου ακούω τον ήχο της μηχανής του ταχυδρόμου να φτάνει στην γειτονιά μας. Κάθε ταχυδρόμος έχει και τον ήχο του ακόμα και αν οδηγάνε την ίδια μηχανή, σίγουρα ήταν ο νέος. Ο γρήγορος μεταλλικός ήχος του γραμματοκιβωτίου που υποδέχεται την αλληλογραφία το πιστοποίησε.
Εφημερίδες και διάφοροι φάκελοι υπομονετικά περίμεναν για ώρες για να τα παραλάβω. Ένας φάκελος είχε και την νέα μου πιστωτική κάρτα. Τραβώντας την παλιά από την θήκη για να την αντικαταστήσω στην διπλανή θήκη με την παλιά φωτογραφία προσέχω ένα μικρό κίτρινο χαρτάκι. Είναι το μικρό κομματάκι που μας άφηναν οι ελεγκτές λεωφορείων όταν έκοβαν το εισιτήριο. Κοιτάω τα στοιχεία 28 Μαΐου 1988, Αθήνα- Άργος 4,30μ.μ., θέση νούμερο 13.
Κοιτώντας μια το χαρτάκι μια την φωτογραφία έδεσα κομπολόι τις μνήμες πριν από 20 τόσα χρόνια, όταν συνάντησα για μια και μοναδική φορά τον μαυροντυμένο παππού .
Έφτασα κοντά στην θέση μου όταν τον πρόσεξα. Το βλέμμα του είχε καρφωθεί στο εισιτήριο , είχε πάρει την θέση μου στο παράθυρο.
-Να σηκωθώ ; Με ρώτησε ενώ το βλέμμα του είχε ήδη απαντήσει, άσε με να κάτσω στην γωνιά μου.
-Όχι δεν πειράζει του λέω.
Εξ άλλου η θέση στον διάδρομο με βόλευε. Εκείνη την εποχή γίνονταν έργα στο δρόμο και αν είχαμε καμία καθυστέρηση όλο και κάτι θα ήθελα από τον σάκο πρώτων βοηθειών, όπως τον έλεγα στο ντουλάπι πάνω από το κάθισμα. Βιβλία, μουσική μολύβια σημειωματάρια και ένας στιγμιαίος καφές για πρώτη βοήθεια.
Σύντομα δικαιώθηκα , λίγο πριν από το ψυχιατρείο στο Δαφνί, ο δρόμος ταχείας κυκλοφορίας ήταν λεωφόρος πλήρους ακινησίας.
-Η αποδοχή του μη αναστρέψιμου μειώνει την δύναμη του, ένας συχωρεμένος μάγκας μου το είπε και είναι σωστό.
Είπε ο παππούς και έβγαλε το μαύρο του κομπολόι αποδεχόμενος σε ρυθμούς τακ τακ τον χαμένο χρόνο. Κοιτώντας τον κατάλαβα ότι είχε δίκιο. Ήμουν εγκλωβισμένος στο λεωφορείο, αντί να γκρινιάζω και να δυσανασχετώ είχα την επιλογή να το αποδεχτώ και να αξιοποιήσω τον χρόνο μου.
-Τι γκαντέμης που είμαι, από την ώρα που γεννήθηκα τίποτα δεν μου πάει καλά.
Μοιρολογούσε δυο καθίσματα πίσω ένας γκριζομάλλης ενήλικας, από αυτούς που χάνουν μια φορά το τρόλεϊ και θέλουν αντικαταθλιπτικά για ένα χρόνο .
Σηκώνομαι να πάρω ένα βιβλίο από τον σάκο πρώτο βοηθειών , σηκώνω τα χέρια ανοίγει το γιλέκο και ο παππούς παρατηρεί την μπλούζα μου που είναι διακοσμημένη με εικόνες από την ζωή και την δράση του Τσε Γκεβάρα. Κάτι σπινθήρισε στο βλέμμα του. Από την βαθιά δεξιά τσέπη του σακακιού του βγάλει ένα χοντρό κομμάτι χαρτόνι διπλωμένο στα δυο και δεμένο με σπάγκο. Εκτελούσε χρέη πορτοφολιού και μικρού προσωπικού αρχείου. Παίρνει από εκεί μέσα ένα μικρό χαρτάκι σαν φωτογραφία.
- Δώσε μου ένα στυλό ( το θεωρούσε δεδομένο, βγάζω από τον σάκο πρώτων βοηθειών έναν και του τον δίνω)
Γράφει με δυσκολία και πολύ αργά, μου το δίνει χωρίς να μου πει δεύτερη κουβέντα αλλά ούτε και να χωρά αντίρρηση στο βλέμμα του. Ήταν μια φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα σε μέγεθος πιστωτικής κάρτας την γυρίζω ανάποδα και διαβάζω
«αφτό ίνε το πιστέβο μου»
-Δεν πρόλαβα να μάθω γράμματα κι αυτά με χίλια ζόρια, είχαμε και εμείς τα ζόρια μας με τους φασίστες του Άγγλους και αυτά τα λίγα στην ΕΟΚΑ τα έμαθα για τις ανάγκες του αγώνα. Χαμπή με λένε από την Κύπρο έρχομαι, πάντρεψα την κόρη μου με καλαμαρά και πάω στο Άργος να τους κάνω έκπληξη. Φιλαράκο θα σου πω μια ιστορία από αυτές που δεν βρίσκεις στα βιβλία. Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα αϊτόπουλο…
Η κατάσταση ήταν πάλι μη αναστρέψιμη, με αφορμή την μπλούζα μου ο παππούς ήθελε να μιλήσει, ήμουν ο ακροατής του ας ήταν τουλάχιστον καλή η ιστορία του.
- Ήρθε η ώρα να φύγεις από την φωλιά είπε ο πατέρας αϊτός στο μικρό αϊτόπουλο
-Ναι πατέρα έτσι θα γίνει
-Για πού λες; Τον ρώτησε κοφτά ο πατέρας αϊτός
-Εκεί σε εκείνη την κορυφή ψηλά
-Δεν είναι ακόμα για τα φτερά σου αλλά είναι στην φύση σου, αϊτός είσαι, αϊτός να μείνεις
-Χρόνια προσπαθούσε το αϊτόπουλο να κατακτήσει την κορυφή. Σε μια τελευταία προσπάθεια γαντζώνει τα πόδια του στο βράχο ( κόντεψε να σπάσει τις χάντρες του κομπολογιού του έτσι όπως τις έσφιξε με ένταση ) ανοίγει πέρα από τα όρια το αριστερό του φτερό και επιτέλους πάνω στον βράχο. Άγρια χαρά , υπερηφάνεια και ο παγωμένος αέρας να του παίρνει όλους τους πόνους και τους κόπους. Μα πριν προλάβει να πάρει μια ανάσα βλέπει ξαφνιασμένος ένας σαλίγκαρος ξαπλωμένος σε μια γαλαζοπράσινη πολυθρόνα και με ειρωνικό ύφος να τον παρατηρεί.
-Μα καλά πως βρέθηκες εσύ εδώ πάνω, εγώ χρόνια παλεύω, μάτωσα και μόλις τώρα έφτασα.
-Καλά να πάθεις γιατί ήθελες να φθάσεις με τα φτερά σου.
-Και εσύ πως έφτασες εδώ;
-Με τον πιο ανώδυνο τρόπο έρποντας, γλύφοντας και με τα κερατά μου!!!
Με ένα απότομο μαρσάρισμα το λεωφορείο μας ειδοποίησε ότι τέλειωσε το μποτιλιάρισμα και έφυγε με ταχύτητα μπροστά για να κερδίσει το χαμένο χρόνο
-Κράτα την φωτογραφία φιλαράκο και να θυμάσαι αυτός έγινε αϊτός και πέθανε αϊτός.
Ο παππούς γύρισε σιωπηλός στην μοναξιά του παραθύρου και δεν μου ξαναείπε τίποτα. Χαιρετηθήκαμε με ένα βουβό γεια των χεριών στο ΚΤΕΛ Άργους.
Την φωτογραφία την έχω ακόμα μέσα στις θήκες για τις πιστωτικές κάρτες, βοήθαγε και το μέγεθος της . Τραγική ειρωνεία αλλά και σημείο των καιρών, ο Τσε που αγωνίστηκε εναντίον των κεφαλαιοκρατικών πιστωτικών ιδρυμάτων να κάνει παρέα εδώ και χρόνια με αμερικάνικες πιστωτικές κάρτες!!!
Το παππού δεν το ξαναείδα από τότε και δεν ξέρω αν ζει. Έβαλα ξανά το χαρτάκι πίσω από την φωτογραφία και έκλεισα την θήκη.
Πήρα τις εφημερίδες μου και κατά την αγαπημένη μου συνήθεια άρχισα να τις ξεφυλλίζω ανάποδα. Μου έκανε εντύπωση η ατάκα «του καιρού» στην πίσω σελίδα της «Ελευθεροτυπίας», « ο καραγκιοζοπαίχτης πέθανε οι καραγκιόζηδες μένουν» στις μέσα σελίδες έμαθα ότι πέθανε ο αϊτός του λαϊκού μας πολιτισμού ο Ευγένιος Σπαθάρης. Στις μπροστά σελίδες όλως των εφημερίδων πρωταγωνιστούσαν το κλείσιμο της βουλής ( που μάλλον βολεύει και τα δύο μεγάλα κόμματα) η παραίτηση του Βερελή ( ελάχιστο δείγμα ήθους αλλά μάλλον θα αξιοποιηθεί και στο εσωκομματικό παιγνίδι) και τα ανεξέλεγκτα και τα ατιμώρητα σκάνδαλα.
Ένα κράμα έγιναν στο μυαλό μου, ο αϊτός , ο σαλίγκαρος, ο Τσε, και η αποδοχή του μη αναστρέψιμου. Τελικά η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη και απλά την αποδεχόμαστε;
Μπροστά μας έχουμε τις εκλογές του Ιουνίου αν σκεφτούμε και λειτουργήσουμε σαν σαλίγκαροι απλά αποδεχόμαστε την κατάσταση και συνεχίζουμε έρποντας γλείφοντας και με τα κερατά μας.
Αλλά υπάρχει και ο δρόμος του αετού. Η λέξη αετός προέρχεται από το λατ. Avis (= πτηνό, πουλί, οιωνός ) Είναι σύμβολο θεότητας, δύναμης, αθανασίας και αναστάσεως. Η κατάσταση δεν γίνεται αποδεκτή ως μη αναστρέψιμη και οι πολιτικές επιλογές είναι πράξεις ανυπακοής και αντεπίθεσης στην καθημερινή μιζέρια. Αλλάζουμε στάση εμείς και η επιλογής μας είναι ένας καλός οιωνός για μια πραγματική δημοκρατία των πολιτών, του λαού. Σε αυτές τις εκλογές επιλέγουμε και στάση ζωής ή σαλίγκαρος ή αϊτός;