Μια μέρα χωρίς ειδήσεις …καιρός να μας γνωρίσεις

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Σηκώθηκε το πρωί με τους ρομποτικούς ήχους του ξυπνητηριού και έβαλε μπροστά την μηχανική του ρουτίνα. Στο μπάνιο τον περίμενε η πρώτη έκπληξη της ημέρας, το μικρό αδιάβροχο ραδιόφωνο δεν έπαιζε ειδήσεις αλλά μόνο μουσική. Όσους σταθμούς και να έψαξε παντού μουσική.
Με αυτοματοποιημένες κινήσεις ετοίμασε το πρωινό του και τον σκέτο καφέ του, το τηλεχειριστήριο έψαχνε για το κανάλι με την αγαπημένη του εκπομπή αλλά και εδώ υπήρχε πρόβλημα. Μόνο επαναλήψεις και ντοκιμαντέρ. Αμήχανος μην ξέροντας τι να κάνει χωρίς την ενημερωτική εκπομπή του παρατηρούσε τον γιο του να τρώει το πρωινό που του είχε ετοιμάσει η μητέρα του και είχε φύγει μαζί με την κόρη για το σχολείο και την δουλειά της. Βοήθησε τον μικρό να τελειώσει το πρωινό του παίζοντας πόλεμο με τις μπουκίτσες. Ο μικρός τελείωσε πιο γρήγορα από συνήθως το πρωινό του και του έδωσε και ένα σοκολατένιο φιλί χωρίς να του πει γιατί. Συνεχίσανε τα παιγνίδια κατεβαίνοντας την σκάλα. Συνήθως κατέβαζε το παιδί βιαστικά σαν μια χειραποσκευή που την έβαζε βιαστικά μέσα στο αυτοκίνητο.
Βάζοντας την μηχανή του αυτοκινήτου μπροστά το ηλεκτρονικό ρολόι στο ταμπλό του έδειξε ότι είχε δεκαπέντε λεπτά χρόνο κερδίσει.
- Περίεργο μονολόγησε συνήθως κυνηγάω τον χρόνο και συνήθως δεν φθάνω.
Από τον εσωτερικό καθρέπτη έβλεπε τον πιτσιρίκο σαν κάτι να περίμενε. Απλώνει το χέρι και του λύνει την ζώνη στο παιδικό κάθισμα.
- Έλα να κάνουμε μια αταξία, σήμερα προλαβαίνουμε
- Αμέσωωωως
Και με ένα πήδημα βρέθηκε στην αγκαλιά του. Βγάλανε μαζί με την όπισθεν το αυτοκίνητο από το σπίτι και συνέχισαν αργά για τον παιδικό. Έτσι όπως είχε αγκαλιά τον πιτσιρικά θυμήθηκε την τρελή του χαρά να τον βάζει ο πατέρας του μπροστά στο ποδήλατο και να τον πηγαίνει βόλτα και να χτυπά με δύναμη σε κάθε στροφή το μεταλλικό κουδούνι.
Φτάσανε οι δυο συνοδηγοί μέχρι το περίπτερο, κατεβάζοντας το τζάμι του συνοδηγού άκουσε τον περιπτερά να του λέει ότι σήμερα δεν έχει εφημερίδες, γενική απεργία των δημοσιογράφων, γιατί έκλεισε μια μεγάλη εφημερίδα. Κατέβηκε στο χώρο στάθμευσης του παιδικού και πήρε καλικούτσα τον μικρό να τον παραδώσει στην παιδαγωγό του. Εκεί η δασκάλα έμαθε ότι «αυτός είναι ο μπαμπάς μου» όπως είπε με περηφάνια ο μικρός. Δεν τον είχε ξαναδεί αφού τον άφηνε πάντα βιαστικά στην είσοδο και έφευγε γρήγορα ή έβλεπε μέσα από τον καθρέπτη το παιδί να μπαίνει στον σταθμό.
Περπατώντας τα λίγα μέτρα για να φθάσει στο γραφείο του οργανισμού που δούλευε με το αριστερό κρατούσε την τσάντα του αλλά στο δεξί ένοιωθε ένα κενό. Σε μια τζαμαρία παρατήρησε τον εαυτό του, το χέρι κατά την συνήθεια είχε πάρει σχήμα σαν να κρατούσε τις εφημερίδες που δεν κυκλοφορούσαν σήμερα. Αυτή η αστεία εικόνα κάτι του ξύπνησε στο μυαλό.
Μπήκε χαμογελαστός στο γραφείο κρατώντας ένα κουτί γλυκά με «το χέρι των εφημερίδων», τους κέρασε όλους.
- Τι γιορτάζουμε σήμερα τον ρώτησαν
- Απεργία των δημοσιογράφων
Η τηλεόραση του γραφείου ήταν ανοιχτή αλλά κανείς δεν έδινε σημασία. Δεν υπήρχε καμία από τις γνωστές ενημερωτικές εκπομπές, τα αποκλειστικά αίματα, τα απελπισμένα αιτήματα, τα τηλεοπτικά δάκρυα , την μεγάλη θλίψη και τόσα άλλα να σε τρομάξουν και να σε κερδίσουν καθηλωμένο τρομαγμένο θεατή.
Η δουλειά στο γραφείο σήμερα ήταν τελείως διαφορετική, δούλεψαν όλοι πιο γρήγορα και τελείωσαν όλες τις υποχρεώσεις τους νωρίς αλλά το πιο σημαντικό από όλα μιλούσαν μεταξύ τους, αντί να σχολιάζουν το μεγάλο έγκλημα ή το φρικιαστικό τροχαίο συζητούσαν για τα παιδιά τους, για τους εαυτούς τους, ξανασυναντήθηκαν. Μετά από χρόνια από τα τηλεπρόσωπα ανακάλυψαν τα πρόσωπα τους.
Ζήτησε δίωρη άδεια από τον προϊστάμενο και έφυγε νωρίτερα. Με το ποδήλατο του παππού, το ίδιο με το οποίο τον πήγαινε βόλτες πήγε να πάρει τον μικρό από τον παιδικό. Θα του μείνει για πάντα η εικόνα της απορίας και της χαράς του πιτσιρικά μόλις τον είδε.
Μετά από δυο ώρες περήφανοι καβαλάρηδες με τον μικρό να χτυπάει ατελείωτα το μεγάλο στρογγυλό μεταλλικό κουδούνι, έκαναν την θριαμβευτική τους επιστροφή στο σπίτι λουσμένοι στον ιδρώτα και κουβαλώντας αρκετή σκόνη από τα χώματα της παιδικής χαράς που ξέδωσαν.
Όταν επέστρεψαν οι γυναίκες τις περίμενε μια μεγάλη έκπληξη, με καθαρά χέρια πατέρας και γιος αλλά κατά τα άλλα λες και μόλις βγήκαν από ανθρακωρυχείο ετοίμαζαν το τραπέζι να φάνε στο μπαλκόνι. Κάτι ιδιαίτερα σπάνια και σχεδόν ποτέ δεν είχε γίνει μεσημέρι.
- Αγάπη είσαι καλά , τι συμβαίνει τον ρώτησε η γυναίκα του
- Έχουν απεργία οι δημοσιογράφοι ούτε εφημερίδες ούτε ειδήσεις
- Δηλαδή.
- Άκουσε οι αρχαίοι έλληνες είχαν ένα σπουδαίο ρητό «οι οφθαλμοί ισχυρότεροι των ώτων εισί».
- Τι σημαίνει μπαμπά;
- Τα μάτια είναι ισχυρότερα από τα αυτιά, δηλαδή η εικόνα έχει μια φοβερή δύναμη. Και αυτό εκμεταλλεύτηκαν κυρίως οι άνθρωποι της τηλεόρασης. Όλες αυτές οι καθημερινές ενημερωτικές εκπομπές που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματική δημοσιογραφία το μόνο που καταφέρνουν είναι τραυματίζουν την καθημερινή μας ζωή. Αντί να μας κάνουν πιο ενεργούς πολίτες όλο και πιο πολύ μας αποβλακώνουν. Και όχι μόνο αυτό με την δύναμη που έχει η εικόνα μας καλλιεργούν τον φόβο γινόμαστε όλο και πιο αμυντικοί. Παρουσιάζουν δε το γεγονότα με τέτοιο τρόπο που σε κρατούν σε αναμονή και οι άνθρωποι χάνουν την πραγματική μεταξύ τους καθημερινή επικοινωνία. Άντε για μας και χωρίς ειδήσεις, εμείς είμαστε σήμερα το μεγάλο γεγονός.
- Μια μέρα χωρίς ειδήσεις …καιρός να μας γνωρίσεις έφτιαξε το στιχάκι της η μικρή!!!