Κοινωνία - ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ | on line Εφημερίδα | www.anagnostis.org | ΑΡΓΟΛΙΔΑ

Σκίτσο - ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ | on line Εφημερίδα | www.anagnostis.org | ΑΡΓΟΛΙΔΑ

Τοπική Αυτοδιοίκηση - ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ | on line Εφημερίδα | www.anagnostis.org | ΑΡΓΟΛΙΔΑ

Τοπική Αυτοδιοίκηση - ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ | on line Εφημερίδα | www.anagnostis.org | ΑΡΓΟΛΙΔΑ

Θα μεταφερθείτε στη νέα σελίδα σε

Δευτερόλεπτα

Σας περιμένουμε στην ηλεκτρονική μας έκδοση

Σας περιμένουμε στην ηλεκτρονική μας έκδοση
Επισκεφθείτε ΤΩΡΑ το site του ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ. www.anagnostis.org. Κλικ στην εικόνα

16/7/09

Είχα εμπιστοσύνη στους πελάτες μου!!!

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Κυριακή μεσημέρι τρώμε οικογενειακώς στο Κεφαλάρι. Ξαφνικά ενώ ήμασταν στο τραπέζι και συζητούσαμε ένα χέρι σημαία με ειδοποιεί ότι κάποιος γνωστός έρχεται. .
-Γεια σου κυρ Βασίλη με θυμάσαι . Με ρωτά με το διαπεραστικό του βλέμμα ο Πέτρος.
-Ξεχνιέσαι εσύ Πετράκη; Ξεχνάω του τρεις πρώτους μήνες που με βασάνισες; (Και ο Πέτρος ξεσπά σε γέλια. )
-Θυμάσαι κυρ Βασίλη τι τραβήξαμε για τον βγάλουμε στον δρόμο. Λέει ο πατέρας του και στο βλέμμα του περιγράφεται όλη η αγωνία που πέρασε για περίπου δυο χρόνια.
Ο Πέτρος αντιμετώπιζε μερικά προβλήματα επικοινωνίας και μια ήπια αναπτυξιακή καθυστέρηση αλλά με την σημαντική βοήθεια που του πρόσφερε η οικογένεια και σε συνδυασμό με το θεραπευτικό πρόγραμμα είχε πολύ καλή πορεία. Τώρα είναι μαθητής στο δημοτικό. Ενώ στο χώρο του θεραπευτηρίου όλα πήγαιναν καλά και είχε αναπτύξει υψηλή λειτουργικότητα δεν μπορούσε να την εκφράσει στις κοινωνικές του δεξιότητες. Με συστηματική απευαισθητοποίηση και εμπλέκοντας ανθρώπους της γειτονιάς τον περιπτερά τον μπακάλη και άλλους κατορθώσαμε και απόκτησε την κατάλληλη κοινωνική του λειτουργικότητα. Και όλη η ενέργεια που ήταν μπλοκαρισμένη σε αυτόν τον τομέα απελευθερώθηκε και βελτίωσε σημαντικά και τις μαθησιακές του επιδόσεις.
Αφού κάθισαν λίγο μας χαιρέτησε όλους με χειραψία ο μικρός Πετράκης , αυτός που δεν σήκωνε μάτια να δει ούτε κούκλα είχε γίνει υπέρ κοινωνικός. Συνεχίζοντας την Κυριακάτικη κουβέντα μας, τους είπα για μια ομιλία που έκανα πρόσφατα σε νηπιαγωγείο. Ενώ σε μια διαφάνεια έδειχνα μια κλίμακα που αφορούσε την κοινωνική λειτουργικότητα των παιδιών πριν πάνε από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό , σχεδόν όλοι οι γονείς έδειχναν μια έντονη αγωνία . Σταμάτησα σε αυτή την διαφάνεια και συζητώντας μαζί τους διαπίστωσα ότι όλοι ήταν σίγουροι ότι τα παιδιά τους είχαν έλλειψη όσο να αφορά την κοινωνική τους λειτουργικότητα ήταν σίγουροι ότι τα παιδιά του παρουσίαζαν απόκλιση, αφού όλα τα ερεθίσματα που τους παρέχονταν ήταν σε καταστάσεις γυάλας.
- Φταίτε και εσείς οι νέοι έτσι που καταντήσατε την κοινωνία. ( είπε η μάνα αυστηρή «δασκάλα» που μάλλον βαθμολογούσε κάτω από την βάση την νέα γενιά)
- Άλλες εποχές τότε άλλες εποχές τώρα ( είπε με το στωικό του ύφος ο πατέρας).
Ε αντί να θυμώσω με την μάνα θύμωσα με τον πατέρα μου!!!
- Θυμάσαι την πρώτη φορά που πήγα να ανοίξω το καφενείο;
Πρέπει να ήμουν 12- 13 χρονών αρχές της δεκαετία του 80 , η δεκαετία των μεγάλων ανατροπών για την ελληνική κοινωνία. Ότι έπρεπε και προβλεπόταν για μια οργισμένη εφηβεία που θα καταλήξει σε μια κακώς προσγειωμένη ενηλικίωση την επόμενη δεκαετία. Αρχές της δεκαετίας φεύγει ο αδελφός μου για τον στρατό , και ο πατέρας παθαίνει ένα συναισθηματικό σοκ, χάνει απότομα βάρος σε μια εβδομάδα. Πιθανόν η είσοδος του αδελφού στον στρατό του ξύπνησε μνήμες από την δική του θητεία στην άγρια μετα- εμφυλιακή Ελλάδα.
Τα μικρότερα αδέλφια είναι σχεδόν σίγουρο ότι προσπαθούν να μιμηθούν και τον μεγαλύτερο αδελφό και τον πατέρα τους. Έτσι και εκείνη την περίοδο εγώ ήθελα να πηγαίνω να βοηθάω στο καφενείο που διατηρούσε εδώ και πολλά χρόνια ο πατέρας μας και πήγαινε και ο αδελφός μου
Η θητεία του αδελφού στα ημιπαιδικά , ημιεφηβικά μάτια φάνταζε σαν μια χρυσή ευκαιρία να πάω να δουλέψω και εγώ εκεί, αφού λογικά θα αναπλήρωνα την θέση του. Και έτσι έγινε.
Ένα μεσημέρι την εβδομάδα που είχε και την μεγάλή συναισθηματική φόρτιση ο πατέρας μου λέει ενώ τρώγαμε και έδειχνε ιδιαίτερα κουρασμένος .
- Θα πας να ανοίξεις εσύ σήμερα, θα κάτσω να ξεκουραστώ, πάρε τα κλειδιά
Είχα πάει και λίγες μέρες πριν για να μάθω αλλά δεν περίμενα τόση γρήγορη αναβάθμιση!!!! Σαν ιππότης πάνω στο μαύρο άγριο ποδήλατο και με τα κλειδιά κοντάρι στο χέρι πάω να δώσω την μάχη μου στο καφενείο της οδού Τσώκρη.
Η χαρά όμως τελείωσε απότομα, όταν έβαλα τα κλειδιά στην κεντρική πόρτα για να την ανοίξω , ούτε τιμές ρώτησα , ούτε τι θα βάζω για μεζέ στο ούζο ρώτησα ούτε τις αναλογίες για τους καφέδες. Να πάρω τηλέφωνο θα του χάλαγα τον ύπνο , μπορεί να φαινόμουν και κακός μαθητής είχα πάει πέντε έξι μέρες έπρεπε να τα είχα μάθει. Μια αισιόδοξη σκέψη ( ένας μηχανισμός που διέθετα από τότε) μου δίνει κουράγιο.
- Μεσημέρι είναι μετά το φαγητό σιγά μην θέλουν καφέ μόνο αναψυκτικά θα θέλουν!!!!
Με το μυαλό σε πλήρη εγρήγορση και μια παιδική υπερηφάνεια γιατί εγώ θα ήμουν το αφεντικό για λίγες ώρες ρίχτηκα στην μάχη.
Τα δύσκολα ήρθαν σε λιγότερο από μια ώρα , όταν μπαίνουν οι πρώτοι πελάτες και ζητάνε καφέ. Ο ιππότης είναι έτοιμος να καταρρεύσει, και να παραδώσει τα όπλα του. Ένας φίλος του πατέρα μου ο κυρ Θανάσης ο λαχειοπώλης αντιλαμβάνεται την πολεμική αναταραχή της άγνοιας μου να φτιάχνω καφέδες. Τα μάτια που εκπέμπουν απελπισμένα βοήθεια. Τελικά ο κυρ Θανάσης πήρε το μήνυμα και έρχεται μέσα στην κουζίνα να με βοήσει. Συνωμοτικά μου λέει τι καφέ πίνει ο κάθε πελάτης . Γιατί στα παραδοσιακά καφενεία ο πελάτης δεν παραγγέλνει αλλά υποτίθεται ότι ξέρεις τι πίνει και συνεννοείσαι με τα μάτια.
Τελικά στην ζωή μερικές φορές χρειάζεσαι μόνο αέρα σιγουριάς. Σίγουρα κανένας καφές δεν ήταν καλός αλλά όλοι μου είπαν ότι καλύτερος και από αυτόν που έφτιαχνε ο πατέρας μου. Μπορεί και να τους πίστευα αλλά το βλέμμα του «ιδιότροπου» στιλβωτή που δεν παράγγειλε καφέ με έπεισε ότι μου έκαναν κουράγιο. Αυτός ποτέ δεν παράγγειλε καφέ από μένα πάντα περίμενε τον πατέρα ή δεν έπινε , ο παναθηναϊκός και ο ημίγλυκος στο ημίχοντρο φλιτζάνι από το χέρια του Νίκου ήταν αδιαπραγμάτευτες καθημερινές αξίες για αυτόν.
Αφού το θύμισα την ιστορία της δυναμικής μου εισόδου στο καφενείο. Μάλλον θυμωμένα τον ρώτησα
- Μα καλά πως το έκανες και με έστειλες απροετοίμαστο στο καφενείο, δεν ήξερα τίποτα και πήγα να ανοίξω
- Μα είχα εμπιστοσύνη στους πελάτες μου ( μου απαντάει και με κοιτάει με εκείνη την ήρεμη αφοπλιστική ματιά που δεν σηκώνει και πολλές αντιρρήσεις)
Του την είχα πει πάλι την ίδια ιστορία πολύ παλιά και μου είχε απαντήσει το ίδιο και με το ίδιο ύφος. Αλλά το μυαλό μου μαζί με την ξαφνική παρουσία του Πέτρου και τις δυσκολίες που παρουσίαζε στην επικοινωνία η απάντησε αυτή πήρε άλλο φως. Η απόκλιση στην κοινωνική λειτουργικότητα παιδιών και εφήβων δεν έχει να κάνει μόνο κάποιες εγγενείς προδιαθέσεις του νευρικού συστήματος αλλά και με μια σημαντική δυσκολία που αφορά την κοινωνική συμπεριφορά μας , εμάς «της μεταπολίτευσης τη χαμένη γενιά» που λέει και το τραγούδι. Έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη απέναντι στον άλλον και κατά συνέπεια στον ίδιο μας τον εαυτό , αυτή η ανασφάλεια, ο φόβος και το άγχος μεταφέρεται στα παιδιά μας από την πρώτη στιγμή της σύλληψης.
Η εμπιστοσύνη που είχε ο πατέρας μου στους πελάτες του τελικά λειτούργησε αποτελεσματικά και μου έδωσε μια σημαντική βιωματική εμπειρία αυτοπεποίθησης στην αρχή της εφηβικής μου ηλικίας. Για να βρούμε την χαμένη επικοινωνία και να μειώσουμε την παθολογία πρέπει να ξανά – εμπιστευτούμε τον άλλο!!!

Υγεία - ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ | on line Εφημερίδα | www.anagnostis.org | ΑΡΓΟΛΙΔΑ