Για ποίον τουρισμό μιλάμε;

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΕΙΝΑΙ να τρελαίνεσαι όταν ακούς για άνοδο ή πτώση του τουρισμού και τις βαρύγδουπες αναλύσεις για τα αίτιά του. Διεθνής συγκυρία, απειλές πολέμων, ιώσεις, απεργίες, έλλειψη δρόμων κλπ, είναι μερικά από τα συνήθη αίτια που αναφέρονται για την εξήγηση των μείωσης του τουριστικού ρεύματος.
ΓΙΑ ΕΛΛΕΙΨΗ ανταγωνιστικότητας των τουριστικών επιχειρήσεων δεν μιλά κανείς, παρά μόνο εκείνοι που προωθούν κάποιο ευρωπαϊκό προγραμματάκι. Πώς να αντεπεξέλθει κανείς στις σύγχρονες τουριστικές απαιτήσεις με επιχειρήσεις που κατασκευάστηκαν την δεκαετία του 60-70; Τα εξωτερικά πασπαλίσματα και τα λίφτινγκ φυσικά και δεν επαρκούν.
ΑΚΟΜΑ και οι νέες κατασκευές ελάχιστα ανταποκρίνονται στην σύγχρονη πραγματικότητα. Όμως όταν μιλάμε για τουρισμό δεν είναι μόνο τα καταλύματα. Είναι και οι ταβέρνες και οι καφετέριες και οι ξαπλώστρες, θα πείτε. Δυστυχώς ναι, αφού με αυτά συνηθίσαμε να περιγράφουμε την τουριστική ανάπτυξη, λες και ο τουρίστας δεν θα βρει να πιει αλλού τον φραπέ του, ή να φάει την γκρικσάλατ του, με αγελαδινή «φέτα».
ΣΕ ΠΙΟ φυσικό περιβάλλον θα έρθει ο επισκέπτης ούτε κουβέντα. Βρώμικες ακτές που σιχαίνεσαι να ακουμπήσεις την πετσέτα σου. Μολυσμένες θάλασσες που ο τουριστικός οδηγός περιγράφει αδιάντροπα σαν γαλάζιες που λούζονται οι ακτίνες του ελληνικού Ήλιου και καθρεπτίζεται η Σελήνη, όταν το νέφος από τις διοξίνες της το επιτρέπει.
ΦΥΣΙΚΟ περιβάλλον, των καμένων δασών. Των καταπατημένων αιγιαλών και των πολυτελών ΙΧ, που αν δεν καταφέρεις να τα παρκάρεις πάνω στην πετσέτα του διπλανού σου, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ως παρακμιακός και γραφικός.
Η Γκαγκουριά στο μεγαλείο της, μεταμφιεσμένη σε τουριστικό προϊόν αναρωτιέται τι έφταιξε στην ασχήμια της. Ίσως το νερό με τα υπολείμματα- στραγγίσματα των τάφων των Μύλων ή των απορροφητικών βόθρων του χωριού.