Αναζητώντας παραδείσους

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΟΤΑΝ δεν σε γεμίζει το παρόν, παίρνεις τους δρόμους, φυσικούς και νοητούς, και αναζητάς το σταυροδρόμι της ταύτισης τους. Διευθυντήριο, Διεθνή και ευρωπαϊκά ταμεία, βάρη πους τους φόρτωσαν οι κήρυκες των επίγειων παραδείσων.
ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ μπροστά από κατάλευκες αυλές, όπου τ` ασβέστι απολυμαίνει και λευκαίνει και το λουλάκι ή η ώχρα συνεχίζουν να δίνουν το δικό τους χρώμα στο φως του ήλιου και στις θαμπές ακτίνες ενός άγουρου ανοιξιάτικου φεγγαριού, αναρωτιέμαι αν οι αναμνήσεις αποκρύπτουν την φτώχια άλλων εποχών ή επεμβαίνουν ως αντιστάθμισμα στην επερχόμενη κατάρρευση ενός εικονικά ευτυχισμένου κόσμου.
ΕΙΝΑΙ ανθρώπινο να ονειρεύεσαι, να αναζητάς ένα επίγειο παράδεισο που δυστυχώς αγνοείς πως πρέπει να είναι και τον ταυτίζεις με αυτά που καταλαβαίνει ο νους σου, με τα υλικά αγαθά αγνοώντας πως ως ύλη είναι φθαρτά και μαζί με την φθορά τους συμπαρασύρουν σε κατάρρευση και τον σχηματισμένο από αυτά παράδεισο σου.
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, ίσως αυτό φταίει για όλα. Ένας τελικός στόχος που δεν κατανοήσαμε ποτέ πως ήταν και αυτός φθαρτός αφού έχει και αρχή και τέλος. Παράδεισος, λέξη κατά πιθανότερη εκδοχή περσική ή κατ΄ άλλους αρχαία σημιτική και χαλδαϊκή, που σημαίνει περιφραγμένος λειμώνας ή τόπος αναψυχής και διασκέδασης, που είναι κατάφυτος και γεμάτος με άγρια ή ελεύθερα ζώα.
Η ΛΕΞΗ καθιερώθηκε αργότερα και στην ελληνική και χαρακτηρίζει κάθε περίφρακτο κήπο γενικά. Χρησιμοποιώντας την ελληνική οι Εβδομήκοντα (Ο') κατά τη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από την εβραϊκή γλώσσα στην ελληνική αναφέρουν ως Παράδεισο τον κήπο που δημιούργησε ο Θεός στην Εδέμ και τοποθέτησε σ΄ αυτόν τους Πρωτόπλαστους. Ένας περιφραγμένος κήπος γεμάτος με όλα τα αγαθά του κόσμου.
ΕΝΑ μαντρί, σαν τα μαντριά, τις δικτατορίες, που έστηνε ο σοσιαλισμός για να προστατεύσει δήθεν τους μέσα από τους έξω, που θα έχει εν τω μεταξύ ξεπαστρέψει. Ένα εξωραϊσμένο μαντρί που φυλακίζει το πνεύμα στην ύλη βάζοντας όρια στην σκέψη κάνοντας την να αγνοεί τον «παράδεισο» χωρίς όρια και απαγορεύσεις που ξεχύνεται μπροστά της.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ και ότι δεν κατανοεί κανείς, δεν υπάρχει. Τα μαντριά όμως…;