Πάλι ξεμείναμε απέξω

Άρθρο του Άκη Ντάνου
ΓΙΑ ΜΙΑ ακόμα φορά η Αργολίδα έμεινε ορφανή από βουλευτές. Η νέα κυβέρνηση Καραμανλή για μια ακόμα φορά δεν συμπεριέλαβε κανέναν εκ των δύο βουλευτών. Τόσο η Έλσα Παπαδημητρίου όσο και ο Γιάννης Μανώλης είχαν εκφράσει στο παρελθόν την επιθυμία να χτιστούν υπουργοί, αλλά παρ όλα αυτά καμία κυβέρνηση της νέας Δημοκρατίας δεν τους αξιοποίησε.
ΠΡΟΣΦΑΤΑ μάλιστα ο Γιάννης Μανώλης με δηλώσεις του άφησε να φανεί ότι θα επιθυμούσε να βρεθεί ως υπουργός η υφυπουργός στο υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης. Λίγο νωρίτερα είχε απειλήσει την κυβέρνηση ότι θα είναι πολύ σκληρός απέναντι της αν δεν δώσει στην Αργολίδα αυτά τα οποία χρειάζεται ο νόμος. Μεταξύ αυτών πιθανότατα να ήταν και η δικιά του προπόνηση.
ΠΡΙΝ ΚΑΛΑ καλά καταλαγιάσει η αντήχηση των δηλώσεων του κ. Μανώλη και πριν ακόμα οριοθετήσουν οι βουλήσεις της κα. Παπαδημητρίου, ο κύριος Καραμανλής έχριζε τη νέας του κυβέρνηση χωρίς κανένας εκ των Αργολιδαίων βουλευτών υπουργοποιείται. Μία νέα κυβέρνηση η οποία είναι αντιπροσωπευτική των περισσοτέρων νομών της Ελλάδας, όχι όμως της έρμης της Αργολίδας.
ΚΙ ΟΜΩΣ συμβαίνει με τους βουλευτές του Νομού; Γιατί μένουν κάθε φορά εκτός κυβερνητικών πόστων; Πρόκειται για ανικανότητα η κάθε κυβέρνηση διαβλέπει φαινόμενα αδράνειας και τεμπελιάς; Πιθανότατα τίποτα απ όλα αυτά, ίσως όμως να υπάρχουν πολλοί οι ικανότεροι από τους δικούς μας βουλευτές ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.
ΤΑ ΑΙΤΙΑ θα πρέπει να αναζητήσουν βαθύτερα, μέσα στους ίδιους τους κομματικούς μηχανισμούς των κομμάτων του διπολισμού. Εκεί όπου δημιουργούνται οι σχέσεις οι προϋποθέσεις για την ανέλιξη των βουλευτών σε κυβερνητικά πόστα. Στις ίδιες αιτίες οφείλεται πιθανότατα και η εγκατάλειψη, η απομόνωση της Αργολίδας απ όλες τις κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα την διαρκή υποβάθμιση της ανάπτυξης του νόμου και το πισωγύρισμα της οικονομικής ευρωστίας.
ΑΝΤΙΔΟΤΟ σε όλα αυτά θα πρέπει να δώσει η διαμόρφωση ενός νέου Πόλου, μιας νέας πολιτικής η οποία θα πρέπει να στηθεί σε τοπικό επίπεδο στο νομό απέναντι στην εκάστοτε κεντρική εξουσία. Μία πολιτική που θα ξεφεύγει από την σκοπιμότητα και την κομματικοποίηση και θα προωθεί τα πραγματικά αιτήματα του νόμου με την ελληνική Βουλή.