Περιβαλλοντική πολιτική

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΕΠΡΕΠΕ να τους το πει ο Σπηλιωτόπουλος ότι υπάρχει και ο περιβαλλοντικός τουρισμός για να αρχίσουν να στρέφουν προς τα εκεί το ενδιαφέρον τους δήμοι και νομαρχίες. Όσο καιρό το φώναζαν οικολόγοι, περιβαλλοντολόγοι και ευαισθητοποιημένοι περιβαλλοντικά ανεξάρτητοι πολίτες, ακουγόταν σαν γραφικότητα στα αυτιά των κομματοκενταύρων.
ΠΟΣΟ όμως ο περιβαλλοντικός τουρισμός είναι πράγματι οικολογικός, είναι ένα άλλο πολύ σοβαρό ζήτημα. Η οικολογία δεν περιορίζεται μόνο στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και στη βελτίωση των φυσικών συνθηκών ζωής, αλλά επεκτείνεται και σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις και την εκμετάλλευση του φυσικού προστατευόμενου πλούτου προς προσπορισμό οικονομικών οφελών.
ΔΕΝ αρκεί επομένως να στηρίζει κανείς μια εταιρεία που ασχολείται με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, διοργανώνοντας σεμινάρια, εκδρομές, αναρριχήσεις, περιπάτους κ.λ.π., αλλά θα πρέπει να εμβαθύνει στις σχέσεις εργασίας που επικρατούν μέσα σε αυτή, την κατανομή εργασίας και των κερδών.
ΘΑ ΗΤΑΝ προτιμότερο, οι νέες αυτές επιχειρήσεις που ξεπετάγονται ως περιβαλλοντικά μανιτάρια, να είχαν κοινωνικό χαρακτήρα, να ανήκαν σε αυτοδιαχειριζόμενες τοπικές κοινωνίες με αμεσοδημοκρατικές δομές και όχι σε φυσιολάτρες καπιταλιστές.
ΧΩΡΙΣ να επιχειρήσει κανείς να αποδυναμώσει τέτοιου είδους επενδύσεις που φυσικά είναι πολύ προτιμότερες από τη δημιουργία μιας πίστας οχημάτων ταχύτητας ή μιας αερολέσχης, θα πρέπει να σταθεί κριτικά στην αντίθεση μεταξύ προστασίας της φύσης και της εκμετάλλευσης της φύσης από την άλλη. Μιας αντίθεσης που αναιρεί τον όρο του περιβαλλοντικού τουρισμού, αυτοπροσδιορίζοντάς τον ως φιλικό μεν προς τη φύση αλλά ως εχθρικό προς τη φύση της φύσης η οποία δεν αναγνωρίζει ιδιοκτήτες και εκμεταλλευτές.