H κόκκινη πύλη και η λευκή μπογιά

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Μια φορά και ένα καιρό στην κοινωνία του μέλλοντος λίγο πριν την ένταξη των νέων στην αγορά εργασίας τους περνούσαν από μια υποχρεωτική εκπαίδευση – θητεία. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να ενταχθεί κάποιος στην κοινωνία της εργασίας.(Αλλιώς ήταν υποχρεωτικός ο εγκλεισμός του σε ειδικά θεραπευτήρια.)
Όλοι οι υποψήφιοι κλείνονταν μέσα σε μεγάλα άσπρα στρατόπεδα και εκπαιδεύονταν στην κοινωνική ένταξη . Πλήθος οι ασκήσεις και τα εργαστήρια αλλά πιο ενδιαφέρον ήταν το εργαστήριο ψυχοδιανοητικής καθήλωσης, (διότι δεν συνεμορφώθει προς τα υποδείξεις )…. Έκλειναν τους νέο – εργαζόμενους σε ένα τεράστιο άσπρο δωμάτιο, εκεί υπήρχε μόνο μια μικρή κόκκινη πόρτα, που ήταν ουσιαστική μια πύλη εικονικής πραγματικότητας (virtual reality) . Μέσα σε αυτή την πύλη χωρούσε μόνο ένας κάθε φορά και παρουσίαζε μια ουτοπική άμεση κοινωνιακή δημοκρατία. Οι εικόνες της ουτοπικής (;;;;) κοινωνίας ήταν ιδιαίτερα δελεαστικές για κάθε νέο ο οποίος καθώς αναζητούσε κάποιο ερέθισμα μέσα στο λευκό εκπαιδευτικό κελί του και πάντα αναπόφευκτα έβρισκε μόνο την κόκκινη εικονική πύλη.
Δυστυχώς όμως μόλις αυτός βρισκόταν μέσα στην κόκκινη πύλη ιδιαίτερα αρνητικά φαινόμενα συνέβαιναν για τους συν- εκπαιδευόμενους. Μόλις αυτός έμπαινε στην κόκκινη εικονική πραγματικότητα ένα ειδικό σύστημα υποήχων , υπερήχων , αερίων , ενεργοποιούνταν και προκαλούσε έντονο σωματικό πόνο στους υπόλοιπους και ταυτόχρονα ασκούσε έντονη επίδραση στο εγκέφαλο τους, στην αμυγδαλή (περιοχή σχετιζόμενη με βασικά ανθρώπινα συναισθήματα ), στον ιππόκαμπο (περιοχή σχετιζόμενη με την μνήμη) και τις περιοχές 39, 40 γωνιώδη και υπερχείλιο έλικα (σχετιζόμενες περιοχές με την κωδικοποίηση και αποκωδικοποίηση πληροφοριών). Τα σωματικά συμπτώματα ήταν ιδιαίτερα έντονα και άμεσα τα εγκεφαλικά – ψυχονοητικά εδραιώνοντας με τον καιρό. Όλοι αντιλαμβάνονταν ότι η είσοδος και η παραμονή του συν- εκπαιδευόμενου στην κόκκινη εικονική πύλη ενεργοποιούσε το σύστημα καταστολής. Αυτοί βέβαια δεν μιλούσαν για καταστολή αλλά για την πύλη του πόνου
Από την άλλη ο άνθρωπος μέσα στην πύλη ζούσε σε μια κατάσταση ευδαιμονίας και αναζήτησης, όλες τους οι αισθήσεις ήταν συντονισμένες στην άμεση κοινωνιακή δημοκρατία. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι οι άλλοι εναγωνίως προσπαθούσαν να του πουν να σταματήσει την εικονική του πραγματικότητα. Ό μόνος τρόπος ήταν να τον βγάλουν έξω με έντονη βία. Ότι και να τους έλεγε δεν μπορούσε να τους πείσει. Ο πόνος και οι βιοχημικές επιδράσεις έκαναν καλά την δουλειά τους. Μετά από 5–10 μέρες που είχαν ατονήσει τα συμπτώματα όλο και κάποιον έπειθε να δοκιμάσει την είσοδο του στην πύλη . Αλλά για τον ίδιο που είχε μπει ήταν πιο έντονα τα συμπτώματα και τα σωματικά αλλά και ψυχοδιανοητικά που υπέφερε. Γιατί οι συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου του είχαν επηρεαστεί από την εικόνα της κοινωνιακής άμεσης δημοκρατίας που είχε δει και επιδρούσε άμεσα πάνω το σύστημα ψυχοδιανοητικής καταστολής. Ορμούσε πρώτος και ακραία βίαιος να βγάλει τον εκπαιδευόμενο από την πύλη, αυτόν που αυτός έπεισε . Μετά από λίγες απόπειρες και μόνο να πλησίαζε στην πύλη κάποιος ορμούσαν πάνω του βίαια οι υπόλοιποι και μάλιστα οι πιο βίαιοι ήταν αυτοί που είχαν περάσει την πύλη. Σε αυτούς ασκούσε και την μεγαλύτερη νευροψυχολογική επίδραση η διαδικασία και γίνονταν κάτι σαν δήμιοι , κάτι σαν επαγγελματίες συνδικαλιστές όπως θα λέγαμε σε άλλες παλαιότερες κοινωνίες . Με την συχνή επανάληψη του πειράματος και μόνο στην θέα της κόκκινης πύλης μερικοί παρουσίαζαν έντονα σωματικές και νευροψυχολογικές δυσλειτουργίες . Τότε «αυθόρμητα» (!!!) και με έντονη πίεση στην διοίκηση κυρίως αυτοί που είχαν περάσει την πύλη απαιτούσαν με δυναμισμό και έντονη δράση λευκή μπογιά από του διοικούντες. Αυτοί μετά από αρκετές διαβουλεύσεις (κάτι σαν διάλογο των κοινωνικών εταίρων όπως έλεγαν σε άλλες κοινωνίες) έδιναν την λευκή μπογιά . Με μανία οι μαθητευόμενοι έβαφαν την κόκκινη πύλη και αυτή η συλλογική δράση τους ήταν ένα από τα πρώτα διαπιστευτήρια για να τους στείλουν στην αγορά εργασίας. Μάλιστα ήταν τόσο αυτοματοποιημένη η βιοχημική διαδικασία που και μόνο στο άκουσμα της ιστορίας του μύθου για την κόκκινη πύλη από κάποιο εργαζόμενο στα εργοστάσια της μελλοντικής κοινωνίας όλοι ορμούσαν ,από κάποια «άγνωστη» παρόρμηση πάνω του και τον ανάγκαζαν να σταματήσει αυτές τις ενοχλητικές ιστορίες. Γιατί η μόνη αλήθεια ήταν όταν οι αγωνιστές πήραν με αγώνες και προσπάθειες την λευκή μπογιά από την ανώτερη διοίκηση.
Η ιστορία είναι φανταστική αλλά έχει άμεση σχέση με την πορεία της κοινωνίας μας οδηγούμενη στην μετα- κοινωνία των ελεγχόμενων νευροψυχολογικά πολιτών …Ποια να είναι άραγε της γενιάς τους τα πολυτεχνεία…