Μια φορά και ένα καιρό…

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ ΕΒΓΑΙΝΕ Ο ΤΕΛΑΛΗΣ, Σεπτέμβρη μήνα και φώναζε στην πόλη της Θεσσαλονίκης αυτή που παλιά την λέγανε και συμβασυλεύουσα, Άγγλοι, Γάλλοι , Αμερικάνοι, Πορτογάλλοι , Σέρβοι, Κοσοβάροι , Αλβανοί Κούρδοι, Τούρκοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Αρμένιοι, Εβραίοι Έλληνες και όλες οι φυλές να έρθουμε στην πλατεία Αριστοτέλους για να το γλεντήσουμε επιτέλους.
ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ, ΑΦΟΥ ΚΑΘΕ φαμελίτης τέλειωνε τις δουλειές του, η κυρά του είχε φτιάξει ένα παραδοσιακό φαγητό, ξεχωριστό για κάθε φυλή, παίρναν τα παιδιά τους παππούδες και τις γιαγιάδες και κατέβαιναν στην πλατεία φορώντας όλοι τους από ένα ξεχωριστό σακάκι για εκείνη την μέρα, ένα σακάκι ξεχωριστό για την κάθε φυλή. Εκεί στην πλατεία, σε ένα τεράστιο τραπέζι που δεν μπορούσε να βάλει ο νούς σου έβαζαν όλες οι φυλές τα φαγητά τους, πάντα στην αρχή του φθινοπώρου λίγο πριν τον ερχομό του χειμώνα. Λες και θελαν με ένα τέτοιο γλέντι να εξορκίσουν την όποια πιθανή κακοχειμωνιά.
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ερχόταν ο Μεγάλος Πατριάρχης από την Πόλη , ο Μεγάλος Μουφτής και ο Πρώτος Ραβίνος , ο κάθε ένας ευλογούσε το γεύμα στην θρησκεία του ενώ ακούγονταν ένα μεγάλο μουρμουρητό από όλους που προσευχόταν ο καθένας στην γλώσσα του, λές και ήταν μια καινούργια γλώσσα.
ΆΡΧΙΖΕ ΝΑ ΚΕΡΝΑΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ, η μια φυλή πρόσφερε τα φαγητά της στην άλλη, αγκαλιάζονταν φιλιόνταν έπιναν κόκκινο κρασί με την ψυχή τους. Είχε με τα χρόνια γίνει μια αναμενόμενη συνήθεια για όλους, ή αλαφροΐσκιωτη γριά που λίγο πριν ξεκινήσει ο χορός ούρλιαζε ότι να ο Ρήγας περνά δακρυσμένος και χαρούμενος ανάμεσα τους κρατώντας τον τζουρά στα χέρια. Ήταν το ρυθμικό ουρλιαχτό της το σύνθημα για να αρχίσει η ορχήστρα του Διονύση το τραγούδι «η πλατεία ήταν γεμάτη» , «εδώ είναι βαλκάνια» , «ο μπάλος» και άλλα πολλά τραγούδια, όλα σε πολλές γλώσσες μα και όλα στην ίδια μουσική.
Το γλέντι κρατούσε μέχρι το απόγευμα και όλοι αγαπημένοι χωρίζανε. Με τα χρόνια είχανε φτιάξει ένα καινούργιο έθιμο, αντάλλαζαν μεταξύ τους σακάκια , άντρες γυναίκες και παιδιά. Αυτά τα σακάκια που ήταν το χαρακτηριστικό της κάθε φυλής. Αν σούρουπο της ίδιας μέρας καθόσουν ψηλά στα κάστρα έβλεπες ένα παράξενο θέαμα στην πόλη έτσι όπως ήταν μπερδεμένα τα σακάκια των φυλών, στους ελληνικούς μαχαλάδες έμπαιναν Τούρκοι, Βούλγαροι, μέσα στις αυλές από τις ξεκλείδωτες πόρτες, Έλληνες , Αρμένιοι και Κούρδοι να μπαίνουν στους τούρκικους μαχαλάδες.
ΈΤΣΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ μέχρι οι Δυτικοί ανακάλυψαν τον μαύρο χρυσό, το πετρέλαιο και πάνω σε αυτόν στήριξαν την δύναμη και τον πολιτισμό τους. Έπρεπε να υπάρχει ένας δρόμος ανοιχτός για τον μαύρο χρυσό και έπρεπε να τον εκμεταλλεύονται μόνο αυτοί. Τότε με νόμους ισχυρούς, πολέμους και πολλά τεχνάσματα αυτοί οι ισχυροί τότε και τώρα έφτιαξαν το δρόμο του μαύρου χρυσού. Επειδή φόβονταν ότι οι μονιασμένοι Βαλκάνιοι ήταν εμπόδιο στο δρόμο τους για την κυριαρχία, ακολούθησαν την δοκιμασμένη συνταγή, έσπειραν διχόνοια, απαγόρεψαν το μεγάλο γλέντι πριν το χειμώνα και πάνω από όλα αυστηρές ήταν οι ποινές για το έθιμο να αλλάζουν σακάκια. Ο καθένας κουμπωμένος επιβαλλόταν να είναι μέσα στο δικό του ρούχο και να περπατά στο δικό του δρόμο , έβαλαν όρια στους δρόμους και τα είπαν σύνορα και επέβαλαν και το κλείδωμα των εξώπορτων .
ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΟΙ, ζήσαν , ζουν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα και χωρισμένοι. Αυτά είπε και έγειρε το κεφάλι του στο ύπνο ο Παππούς ενώ από την εφημερίδα που γλίστρησε από τα χέρια του με μεγάλα γράμματα φαινόταν ο κεντρικός τίτλος, «επικίνδυνη πολιτική βαρυχειμωνιά αναμένεται στα Βαλκάνια, ο φιλοευρωπαίος Σέρβος κέρδισε της εκλογές , αναμένεται η ανακύρηξη της αυτονομίας του Κοσυφοπεδίου , ειρηνευτική δύναμη 1800 αντρών και με συμμετοχή της Ελλάδας » …
Χάσαμε την μεγάλη ευκαιρία…..