Εργάτες

Άρθρο της Μαργαρίτας Γουέσσελινγκ

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ για τον εαυτό του, όπως λέει το ρητό, όμως μόνοι μας είμαστε όλοι αδύνατοι. Άκουσα πρόσφατα στις ειδήσεις για κάποιους παράνομους Κινέζους εργάτες στην Ιταλία, που πιάστηκαν από την αστυνομία. Δούλευαν φτιάχνοντας ρούχα για τους μεγαλύτερους οίκους μόδας, η βιομηχανία της μόδας, δηλαδή. Ξέρετε—δούλευαν για εκείνους που πουλάνε ένα ζευγάρι παπούτσια για χίλια πεντακόσια ευρώ, ή ένα φόρεμα για πέντε χιλιάδες ευρώ. Οι εργάτες δούλευαν για πολύ λίγα λεφτά και σε συνθήκες που έμοιαζαν με τις συνθήκες των φυλακών—χωρίς να μπορούν να πάνε έξω από το κτίριο, με πολύ λίγο φως, έτρωγαν και κοιμόταν στο ίδιο δωμάτιο όπου δούλευαν. Δεν μπορούσαν να παραπονεθούν για τις συνθήκες. Ζούσαν με το φόβο της αστυνομίας, ότι αυτή μπορούσε να τους πιάσει και να τους στέλνει πίσω στην χώρα τους. Αυτό, βέβαια, έγινε σε αυτή την περίπτωση: στάλθηκαν όλοι πίσω.
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ δεν μου έκανε έκπληξη--εάν και θα έλεγα ότι μια τέτοια εταιρία θα έπρεπε να μπορεί να πληρώσει έναν νόμιμο μισθό στους εργάτες της. Έχω ακούσει παρόμοιες ιστορίες τόσες φορές. Στο Λος Άντζελες, η αστυνομία εισέβαλλαν σε μια συγκρότημα κατοικιών όπου υπήρχαν τέσσερις χιλιάδες παράνομοι εργάτες από την Ταϊλάνδη. Είχαν συμφωνήσει να δουλεύουν σαν σκλάβοι για τέσσερα χρόνια για να πληρώσουν τα έξοδα του ταξιδιού τους. Υπήρχαν και οι πιο κανονικοί παράνομοι—άνθρωποι από Μέξικο και άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής, που έραβαν ρούχα, καθάριζαν σπίτια, πρόσεχαν κήπους, μάζευαν εσοδείες, και έκαναν πολλές άλλες δουλειές, όλες για μισθούς που ήταν πολύ κάτω από το νόμιμο ελάχιστο μισθό. Στην Ολλανδία, υπήρχαν οι Τούρκοι που έκαναν παρόμοιες δουλειές, ενώ στην Ελλάδα, άνθρωποι από πολλές χώρες δουλεύουν έτσι.
ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι παντού υπάρχουν δυο οικονομίες—μια νόμιμη οικονομία, όπου παίρνεις έναν μισθό που ορίζεται από την κυβέρνηση, και μια παράνομη οικονομία όπου δεν υπάρχουν γραπτοί κανόνες και παίρνεις πολύ λιγότερα λεφτά. Στην νόμιμη οικονομία, πληρώνεις φόρους αλλά υπάρχει η ασφάλεια και η σύνταξη. Στην παράνομη οικονομία, δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Η νόμιμη οικονομία, λοιπόν, είναι καλύτερη για τους εργάτες, αλλά είναι και πολύ μικρή—υπάρχει πολύ ανεργία, είναι δύσκολο να βρει κάποιος μια νόμιμη θέση. Η περισσότερη δουλειά γίνεται με παράνομο τρόπο. Υπάρχουν δυο στρώματα εργατών—αυτοί που βρίσκονται μέσα στο κοινωνικό σύστημα, και αυτοί—ίσως οι περισσότεροι—που βρίσκονται έξω από αυτό. Στ’ αλήθεια, η κοινωνία δεν άλλαξε πολύ από την κατάσταση στην οποία ήταν πριν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τότε, δεν υπήρχε γενική ασφάλεια ή σύνταξη. Τώρα, υπάρχουν αυτά τα πράγματα, μόνο για λίγους.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ καινούργια πράγματα, αυτά που γράφω εδώ. Πόσες ιστορίες για αδικίες δεν έχουμε ακούσει; Απλά, ήθελα να ρωτήσω, μιας που μόλις γιορτάσαμε την πρώτη Μαΐου, την παγκόσμια ημέρα των εργατών: ποιος νοιάζεται για τέτοιους ανθρώπους; Ποια είναι τα δικαιώματα τους, και ποτέ θα αποκτήσουνε μια φωνή μέσα στην κοινωνία στην οποία προσφέρουν τόσο πολύ; Θεωρούνται εργάτες και αυτοί; Θεωρούνται, ότι υπάρχουν;