«Πέθανε Καλιγούλα»

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ από το Άργος του Σουρή, του Χατζιδάκι; Απ την πόλη που χρόνια ολάκερα γοήτευε τους περιηγητές και σκλάβωνε τους κατακτητές της; Τι έπινε απ΄ τ ΄Ανάπλι των αναμνήσεων και των ερώτων του, που καταλάμβαναν θεία τρέλα ακόμα και τους Αγίους του; Τι απ έγιναν τα όμορφα χωριά της ορεινής Αργολίδας που έλαμπαν ασβεστωμένα, ισχυρότερα από τα χιόνια όταν τα έλουζε ο Μαρτιάτικος Ήλιος;
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για παιδικές αναμνήσεις του γράφοντος, ούτε οι στερεότυπες απόψεις κλισέ που εκφράζουν μια στείρα νοσταλγία του χτες, αρνούμενες να καταγράψουν τη σημερινή πραγματικότητα. Ναι, το Άργος μπορεί να μην έχει πλέον τους όμορφους μπαξέδες που αντίκρισε ο Μακρυγιάννης, ούτε τ΄ Ανάπλι τον ερωτισμό που εξέπεμπε τη δεκαετία του '70.
Η ΑΝΑΦΟΡΑ στο παρελθόν έρχεται να καταδείξει την εμπορευματοποίηση της αργολικής φύσης, των εικόνων ομάδες που μας περικλείουν και σε τελική κατάληξη, ημών των ιδίων, που δείχνουμε πια να αγνοούμε τι σημαίνει ομορφιά μετρώντας την μόνο μέσα από την οπτική γωνία της κάθε καφετέριες, της ταβέρνας ή του μπαρ.
ΤΑ ΣΑΛΟΝΙΑ μας πια δεν κοιτούν την θάλασσα, δεν κοιτούν το βουνού, δεν κοιτούν τον κάμπο, αλλά στην καλύτερη περίπτωση τουβάρια. Ντουβάρια ειδήσεων και παραισθήσεων όμως προβάλλει η TV. Οι αισθήσεις μας περιχαρακωμένες σε οικόπεδα, ενοικιάζονται η πωλούνται άλλοτε ακριβά, άλλοτε όσο όσο ανάλογα με τις πλασματικές ανάγκες μας.
ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ λοιπόν όλα αυτά; Ίσως ο πολιτευτής, ο έμπορος των ελπίδων μας, να κατέχει τις απαντήσεις που δεν είχε ποτέ κατανοήσει.
Πέθανε λοιπόν ο Καλιγούλας του Καμί, αλλά το είδωλο του παραμένει να μας τρομάζει.