Το Όχι μιας παράδοσης που παραδόθηκε

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

 Σε λίγες μέρες άλλη μια εθνική επέτειος θα παρελάσει στους δρόμους , ψηλά τα εθνικά σύμβολα χαμηλά οι μνήμες και το χειροκρότημα των θεατών μια επιβεβαίωση του ιστορικού μας τέλους; Ποιοι θα παρελάσουν και για ποιους;

Άνθρωποι που γεννήθηκαν 100 περίπου χρόνια πριν , στην πιο δυναμική ηλικία τους  20 – 25 χρονών διέθεταν πολύ λίγες παραστάσεις , με ελάχιστη πληροφόρηση , με ιδιαίτερα χαμηλή ακαδημαϊκή μόρφωση ήταν αυτοί που σήκωσαν το βάρος ενός μεγάλου Όχι. Ήταν άνθρωποι που ένοιωθαν συνεχιστές στων ελλήνων τις κοινότητες

πότε με τις αρχαιότητες πότε με ορθοδοξία πορεύονταν για τον νέο τους γαλαξία.

Τρεις γενιές μετά συγκρίνοντας τους τότε εικοσάρηδες με τους σημερινούς διαπιστώνουμε ένα τεράστιο χάσμα . Η νέα γενιά με πλήθος παραστάσεων από ένα μεγάλο πλήθος μέσων , με τεράστια και άμεση πληροφόρηση υψηλών ταχυτήτων και ιδιαίτερα προσεγμένη ακαδημαϊκού τύπου μόρφωση είναι σίγουρο ότι όχι μόνο δεν θα σήκωναν ένα τέτοιο ιστορικό βάρος αλλά μάλλον αγνοούν και τα ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης. ( Αυτό το διαπιστώνουμε κάθε χρόνο από τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων όπου συνήθως οι νέοι αγνοούν τα ιστορικά γεγονότα τα οποία τιμούν παρελάζοντας.)

Τι έγινε  και άλλαξαν δραματικά οι συμπεριφορές του νεοέλληνα μέσα σε 3 γενιές .

Πράγματι είναι μεγάλη η διαδρομή από τον ταχυδρόμο πάνω στο μουλάρι μέχρι τα ευρυζωνικά δίκτυα οι ταχύτητες είναι ιδιαίτερα υψηλές  και οι ποιότητες τελείως διαφορετικές ..

Τι έγινε όμως και χάσαμε την ιστορική μας συνέχεια , άλλαξαν οι μηχανισμοί της μνήμης , είμαστε αδύναμοι να θυμόμαστε, δεν χρειαζόμαστε πλέον μνήμες; Τι έγινε και διακόπηκε η συνέχεια ;

Χάθηκε μια σημαντική διαδικασία η παράδοση , η μια γενιά έδινε στην άλλη το ιστορικό της ρούχο που έδινε νόημα στον καθημερινό του βίο και ήταν υποχρεωμένη να το υπερασπιστεί. Μα το ποιο σημαντικό ήταν ότι γνώριζε βιωματικά , ένοιωθε

 τι ήταν αυτό που έπρεπε να υπερασπιστεί. Αλλά για να διατηρηθεί η παράδοση πρέπει οι προηγούμενοι να έχουν κάτι να παρα-δώσουν.

Οι νέοι που θα παρελάσουν την Τρίτη όχι μόνο δεν έχουν ρούχο, σημαία να υπερασπιστούν αλλά ουσιαστικά ποτέ δεν το γνώρισαν και βέβαια δεν ευθύνονται αυτοί για αυτό. Αυτό που κληρονόμησαν από την γενιά της μεταπολίτευσης ήταν ένα γρήγορο γυαλιστερό άδειο ευρωπαϊκό  όχημα. Τρέχοντας με υψηλές ταχύτητες στους ευρωπαϊκούς δρόμους που θέλαμε  να ενταχθούμε πιστά ακολουθήσαμε την ευρωπαϊκή οδηγία « τα πίσω παράθυρα ανοιχτά». Και στις πιο δύσκολες στροφές  πετάγονταν  από τα παράθυρα τα ρούχα της ιστορικής μας μνήμης , έρχονταν και αυτοί που ακολουθούσαν και τα τσαλαπατούσαν κάναμε και εμείς τα στραβά μάτια .

Φτάνοντας στον κεντρικό ευρωπαϊκό προορισμό μας , ουσιαστικά παραδινόμασταν γυμνοί ( αφού στους ευρωπαϊκούς μας δρόμους χάσαμε όλα τα ιστορικά μας ρούχα) στα χέρια των ευρωπαίων εταίρων, Βαρύς ο χειμώνας του η όποια τρύπια γούνα μας χάριζαν ήταν η μόνη στο μυαλό μας και στην τότε πραγματικότητα σωτηρία.

Εδώ βρίσκεται και το σπάσιμο της αλυσίδας στην ιστορική μας μνήμη και συνέχεια και είναι άδικο να κατηγορούμε την νέα γενιά . Η γενιά του 40 πήρε, παρέλαβε μια ιστορική συνέχεια από την προηγούμενη και την συνέχισε με κορυφαία δράση της την εθνική αντίσταση . Εμείς της μεταπολίτευσης γενιά πετάξαμε αυτή την παράδοση στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Πετάξαμε παραδώσαμε την παράδοση μας για μια ευρωπαϊκή γούνα και στην επόμενη γενιά δεν έχουμε να παραδώσουμε τίποτα , βαρύς ο χειμώνας και χωρίς τα ρούχα που χάσαμε δεν έχουμε τίποτα να παραδώσουμε.

Δυστυχώς γιορτάζουμε το ιστορικό Όχι μιας ιστορικής παράδοσης που προδόθηκε και παραδόθηκε. ( Μόνη ελπίδα να πάρουμε πίσω τον δρόμο  που τρέξαμε και να μαζέψουμε από τις άκρες και τις στροφές εκείνα τα τσαλαπατημένα μας ρούχα, να τα καθαρίσουμε και να τα παραδώσουμε σε αυτούς που όταν τα φορέσουν θα ζεστάνουν με μνήμες και θα τιμήσουν το ιστορικό τους σώμα)…