Τέλος εποχής ο γυάλινος τοίχος ….τέλμα ή μια νέα αρχή ;

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

-Πολιτικοί είναι υπεύθυνοι , συνυπεύθυνοι , ή ανέχονται διάφορα σκάνδαλα οικονομικά και ηθικά για να ικανοποιήσουν τις φιλόδοξες επιθυμίες και για να συνεχίσουν την πολιτική τους καριέρα .
-Η πολιτική όλο και πιο πολύ έχει αντικατασταθεί από την διαφήμιση και τα τηλεοπτικά παράθυρα οι έλληνες δεν παράγουν πια πολιτική δράση αλλά πολιτικάντικα διαφημιστικά «σλόγκαν»
-Τα ολυμπιακά έργα που με τόσο μόχθο και άγρια φορολογία φτιάχτηκαν από το αίμα του ελληνικού λαού καταστρέφονται από την αδιαφορία και την εγκατάλειψη.
-Αθλητές που τους είχαμε σαν παράδειγμα προς μίμηση ο ένας μετά τον άλλο αποδεικνύονται ντοπαρισμένοι από το ευ – αγωνίζεσθαι στο ευ-αναβολίζεσθαι
-Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν έχει συνοχή, διάρκεια , προσανατολισμό, δεν υπερασπίζεται την ελληνική γλώσσα και την ελληνικότητα και μάλλον ενισχύει την ανάπτυξη μαθησιακών δυσκολιών ( είναι πρόσφατη η έρευνα της «ελευθεροτυπίας» για τα λάθη στα σχολικά βιβλία)
-Μια οικονομία που πάντα αναζητούσε ένα μερίδιο από την παραοικονομία για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, ενώ η αύξηση της ανεργίας θα της δώσει και τα τελικά χτυπήματα
-Ένα σύστημα υγείας το οποίο δε μπορεί να σταθεί στα πήλινα πόδια του, δεν αποκλείεται να δούμε προμηθευτές ιατρικού εξοπλισμού να μπαίνουν ακόμα και μέσα στα χειρουργεία για να πάρουν πίσω τα υλικά για τα οποία δεν πληρώθηκαν
Για όλη αυτή την κατάσταση φυσικά δεν ευθύνεται ένα και μόνο κόμμα και ούτε μόνο αυτά , είναι μια συλλογική ευθύνη όλων μας των βολεμένων της μεταπολίτευσης γενιά. Πολλοί είναι απαισιόδοξοι και λένε ότι ακόμα χειρότερα θα είναι τα πράγματα η κρίση τους χώνει όλο και πιο βαθιά στον καναπέ τους. Υπάρχουν και οι άλλοι οι θυμωμένοι που σηκώνουν τη σημαία της οργής, βγήκαν στους δρόμους για δυο τρεις μέρες και ξανά στον επαναστατικό τους καναπέ και να πετάνε τα τσόφλια σαν επαναστατικές μολότοφ ενώ ακούνε τις ειδήσεις από την τηλεόραση.
Λένε ότι απαισιόδοξος είναι αυτός που σε κάθε ευκαιρία βλέπει μια δυσκολία και αισιόδοξος είναι αυτός που πίσω από κάθε δυσκολία βλέπει μια ευκαιρία.
Είναι πράγματι μια δύσκολη περίοδος. Οδηγήσαμε το κοινωνιακό μας λεωφορείο ακολουθώντας μόνο τα λαμπερά σήματα. Στρίβοντας συνεχώς το τιμόνι προς τα λαμπερά καταναλωτικά φώτα, το κολλήσαμε το όχημα στον γυάλινο αδιαπέραστο τοίχο. Μας έδειξαν τα διάσημα επώνυμα στολίδια αλλά δεν μας είπαν ότι η αγορά ήταν περιφραγμένη από τα το γυάλινο τοίχο.
Σε αυτή την παράξενη κατάσταση μας προσφέρουν (!!!) δυο επιλογές ή μισοζαλισμένοι από την ξαφνική μας σύγκρουση με την πραγματικότητα του γυάλινου τοίχου θα μείνουμε αδρανείς και θα χαζεύουμε τα διάσημα στολίδια για άλλη μια φορά θεατές της ζωής. Παρακαλώντας και ικετεύοντας για μια είσοδο ενώ οι διοικούντες θα δίνουν κάποιες μέρες είσοδο σε κάποιους για να διατηρούν την ελπίδα της λαμπερής υποταγής σε όλους. Η κάποιοι θυμωμένοι θα προσπαθήσουν να σπάσουν να σπάσουν τον γυάλινο τοίχο προσφέροντας δουλειά σε κατασταλτικούς και επισκευαστικούς μηχανισμούς της αγοράς.
Και οι δυο τακτικές είναι λάθος .
Μια είναι η λύση, να αλλάξουμε όραση, θέα, συνείδηση να γυρίσουμε την πλάτη στα γυάλινα στολίδια και να ξαναπάρουμε τον δρόμο της επιστροφής στην κοινωνία , στην μάθηση στον κοινωνικό αγώνα.
Δυστυχώς είτε βρούμε είσοδο είτε συγκρουστούμε με τον γυάλινο τοίχο ένα και το αυτό θα είναι το αποτέλεσμα θα μπούμε είτε υποταγμένοι είτε ψευτοεπαναστατημένοι στην μέσα λαμπερή αγορά, και στις δυο περιπτώσεις νέοι πελάτες θύματα..
Είναι καιρός να κατεβούμε από το όχημα του εφησυχασμού, να στρέψουμε την όραση , την συνείδηση μας ( συν –οίδα ) μακριά από την βιτρίνα και περπατώντας ξυπόλυτοι στο βρεγμένο χώμα να ξαναγειωθούμε και να βρούμε τον όλο – άλλο, τον συν – άνθρωπο που μόνο ως αντανάκλαση βλέπαμε μέσα από τις καταναλωτικές βιτρίνες μας.
Το σημερινό μας αδιέξοδο είναι η καλύτερη μας ευκαιρία …