Από την αυλή στην ανεμόσκαλα και ένα ελικόπτερο να φύγω…

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Πριν λίγες μέρες ζήσαμε σε επανάληψη το δεύτερο επεισόδιο της φυγής με ελικόπτερο από τις φυλακές Κορυδαλλού. Είδαμε το γνωστό τηλεοπτικό και πολιτικό πανηγύρι και τη γρήγορη απόδοση ευθυνών σε αυτούς που ίσως είχαν και την μικρότερη ευθύνη για το γεγονός. Ο λαός σοφά λέει ότι ο ψάρι από το κεφάλι βρωμάει. Αλλά το κεφάλι της εξουσίας έχει μια μεγάλη ευκολία , η ουρά της κουβαλά γενετικό υλικό από την Λερναία Ύδρα, κόβεις μια ουρά για τον κοινωνικό εφησυχασμό και αμέσως πετάγονται δυο που τις δίνουν ζωή και για τα επόμενα δυο λάθη. Όσο για τον Ηρακλή από καιρό έχει δώσει το ρόπαλο του για δημόσιο πλειστηριασμό για να βγάλει τα έξοδα της προεκλογικής του εκστρατείας, αφού δέχτηκε να πολιτευτεί με κόμμα εξουσίας.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση παρακολουθώντας σε μια γρήγορη εναλλαγή τα κανάλια αλλά και συνομιλώντας με ανθρώπους της γειτονιάς μου ήταν ότι τουλάχιστον για τον Παλαιοκώστα υπήρχε ένα θετικό κλίμα από την κοινή γνώμη. Το ίδιο συνέβη και στο διαδίκτυο με πλήθος ειρωνικών, χιουμοριστικών αναφορών μέχρι και το ανέκδοτο ότι στον Κορυδαλλό ότι πρέπει να μπει και πύργος ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας. Πως όμως γίνεται σύμβολο αντίστασης αλλά και εύθυμης διάθεσης ο Παλαιοκώστας, πως έγινε δυνατόν να χαίρεται με την ανομία ο μέσος πολίτης;
Ας δούμε τα σύμβολα του επεισοδίου, είναι η αυλή της φυλακής, η ανεμόσκαλα και το ελικόπτερο .
Μέσα σε μια αυλή φυλακής νοιώθει ότι βρίσκεται και ο μέσος πολίτης και ποια είναι αυτή η φυλακή; Το γεγονός ότι δεν έχει παιδεία για τα παιδιά του και τρέχει στην παραπαιδεία. Το γεγονός ότι η δημόσια υγεία πάσχει σε σημαντικό βαθμό. Είναι γνωστό το ανέκδοτο γνωστού γελοιογράφου σε κυριακάτικη εφημερίδα η διαφορά μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού νοσοκομείου, είναι ότι στο ιδιωτικό νοσοκομείο πληρώνεις στο ταμείο και παίρνεις απόδειξη ενώ στο δημόσιο πληρώνεις απ ευθείας τον γιατρό χωρίς απόδειξη. Το γεγονός ότι η ανεργία τον κατακλύζει είτε απ ευθείας είτε με έμμεσο τρόπο ( ευέλικτη ανεργία, περιορισμένο ωράριο, «μαύρη αγορά εργασίας» κ.α) . Δυστυχώς από το Νοέμβριο του 73 δεν δικαιώθηκε τίποτα ούτε ψωμί, ούτε παιδεία ούτε ελευθερία. Τόσοι και τόσοι αγώνες και το μόνο που κέρδισε ο μέσος πολίτης μια μικρή αυλή για να ξεμουδιάζουν τα πόδια του.
Η ανεμόσκαλα είναι η ελπίδα που πετά η κάθε φορά εξουσία για να σε καθησυχάζει.
Και μάλιστα σε αφήνει να πιστέψεις ότι και μόνος σου την ανακάλυψες. Δυστυχώς η ανεμόσκαλα δεν οδηγεί παρά μόνο μέχρι την εγκλωβισμένη ταράτσα και το μόνο που μπορείς να καταφέρεις είναι να τσακιστείς πέφτοντας πάλι στην αυλή. Και αυτή την ψευδαίσθηση της φυγής την έζησε ο νεοέλληνας πολλές φορές, είτε εγκλωβισμένος μέσα στις ανεμόσκαλες του χρηματιστηρίου, είτε μέσα στα εύκολα δάνεια που του πρόσφεραν οι τράπεζες ακόμα και παρακαλώντας τον τηλεφωνικά να πάρει ένα δάνειο, είτε μέσα από τα πανηγύρια και τις γιορτές των ολυμπιακών αγώνων που ένας θεός ξέρει πότε θα ξεχρεώσουμε.
Το ελικόπτερο είναι ο από μηχανής θεός ( σαν εκείνον που έβγαινε στο αρχαίο θέατρο και πρόσφερε λύσεις στην πλοκή) που ονειρευόμαστε να μας πάρει και να φύγουμε μακριά από την καθημερινή μιζέρια που μας περιβάλει. Το ελικόπτερο είναι η μνήμη του Ίκαρου που ήθελε να ξεφύγει από την φυλακή του παλατιού της Κρήτης. Και εκεί είναι το μεγάλο σύμβολο που κάνει ήρωα, αγαπητή μορφή τον φυγά , πηδά με ένα πτητικό μέσο πάνω από την σκληρή πραγματικότητα που τον περιβάλλει. Ακόμα και αν τον ρίχνανε με τις σφαίρες έστω για λίγα λεπτά θα είχε ξεφύγει από την μιζέρια της εγκλωβισμένης αυλής, αυτό το ρίσκο τον κάνει ήρωα. Γίνεται εκφραστής ενός συλλογικού ονείρου, να φύγουμε να δραπετεύσουμε, να δούμε την πραγματικότητα μέσα από μια νέα οπτική.
Αυτή η θετική τάση της κοινής γνώμης για έναν δραπέτη, είναι που πρέπει να προβληματίζει ιδιαίτερα τους ανθρώπους της δημόσιας διοίκησης είτε κυβέρνησης είτε αντιπολίτευσης. Ας φέρουν το ελικόπτερο και την ελπίδα μιας καλύτερης καθημερινής ζωής ξανά στην κοινωνία …αλλιώς θα το αναζητούμε αλλού και με ότι κόστος αυτό μπορεί να σημαίνει.