Γιατί έσκουξε το παγώνι …

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Πριν λίγες μέρες είχαμε την ιστορία του αστυνομικού που πυροβόλησε ένα υπάλληλο ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας. Τα τηλεοπτικά δελτία δίνουν βάρος σε ένα θέμα ανάλογα με την ποσότητα αίματος που έχει. Εδώ είχαμε αρκετά λίτρα αίμα, (δυστυχώς για αυτούς όχι νεκρό) και έδωσαν αρκετό τηλεοπτικό χρόνο, μέχρι που ήρθε και το επόμενο μεγάλο θέμα με αυξημένη τηλεθέαση (οι παιδόφιλοι και οι παιδεραστές). Τηλεοπτικά όλα τακτοποιήθηκαν πολύ εύκολα, ψυχικά διαταραγμένος ο παρ ολίγον δολοφόνος, αποκαλύψεις εκ των υστέρων για την «διαταραγμένη» συμπεριφορά του, ποινές πιθανόν σε κάποιους ανωτέρους και απεγνωσμένες και θυμωμένες αναφορές για την παροχή θεραπευτικών προγραμμάτων σε κατηγορίες εργαζομένων και ο θεραπευτισμός μπήκε από το τηλεοπτικό παράθυρο
Θεραπευτισμός: ο διάδοχος του πατριωτισμού. Το τελευταίο καταφύγιο – ή το πρώτο ανάλογα με το ποια αυθεντία θα ρωτήσουμε – των πρόστυχων. Το δόγμα που μας επιτρέπει να διακηρύσσουμε αιώνια αγάπη για αυτούς που μισούμε και να τους επιβάλουμε ανελέητες τιμωρίες με την πρόφαση ότι τους θεραπεύουμε από ασθένειες, που τα κύρια συμπτώματα τους είναι η άρνηση των «ασθενών» να υποκύψουν στην κυριαρχία μας.(1Τόμας Σαζ)
Κανένας δεν μπήκε στον κόπο να διερωτηθεί πως αυτό το άτομο έφτασε στο σημείο σχεδόν να σκοτώσει ένα άνθρωπο,
Ποιες είναι οι αιτίες που οδηγούν ένα άτομο στο να αρρωστήσει;
Δεν αρρωσταίνει το «αρρωσταίνουμε» κι αυτό εξαναγκάζεται να υιοθετήσει ανεξάρτητα από την θέληση του ( η «τρέλα» δεν συνιστά μια συνειδητή επιλογή) μια συμπεριφορά μη αποδεκτή από μας και ενάντια σε μας. Οι λόγοι , το απόλυτο αδιέξοδο, το υπαρξιακό κενό, η συναισθηματική έρημος, η σεξουαλική καταπίεση, η έλλειψη νοήματος στην καθημερινή ζωή, η πλήρης ανασφάλεια, η πολυδιάστατη συνεχώς αυξανόμενη αλλοτρίωση που προσβάλει τον πυρήνα της ύπαρξης μας
(2 Κλ. Γρίβας )Η σχιζοφρένεια εκφράζει έναν ορισμένο τύπο διάστασης του ατόμου από την υφιστάμενη πραγματικότητα που δεν είναι δυνατό να αναγνωρίζεται και να βιώνεται σαν πραγματικότητα από το συγκεκριμένο άτομο… Το παραλήρημα αποτελεί μια μη συνειδητή και αλλοτριωμένη προσπάθεια του ατόμου να επανεγκαταστήσει κάποια «βιώσιμη» σχέση με την (παραληρηματικά μεταλλαγμένη πραγματικότητα ) η οποία μέσα από αυτή την μεταλλαγή παύει να υφίσταται σαν ατομικό διαλυτικό στοιχείο ή επικίνδυνο για την ύπαρξη του ατομικού υποκειμένου (2 Κλ. Γρίβας)
Δεν ξέρω που οφείλεται η ψυχική αρρώστια ξέρω όμως που βρίσκεται , ενυπάρχει σε κάθε είδους εξουσιαστική και καταπιεστική σχέση (2 Κλ Γρίβας)
Στην πραγματικότητα και η αρρώστια και η αμαρτία και η ασθένεια και το κακό υπάρχουν. Συχνά τα συγχέουμε με σκοπό να μπερδέψουμε και με αυτό τον τρόπο να εξουσιάσουμε και να ελέγξουμε τους άλλους. (1 Τόμας Σαζ)
Πολύ εύκολα καταδικάζουμε, ( και με καλές προθέσεις αρκετές φορές) έναν άνθρωπο γιατί δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι και εμείς είμαστε μέρος του συστήματος που δημιουργεί τις παθολογικές καταστάσεις που δρουν άμεσα και καταλυτικά σε μια μη «υγιή» συμπεριφορά, για την οποία μπορεί να είχε μια προδιάθεση το άτομο αλλά αν δεν έβρισκε το παθολογικό και νοσογόνο περιβάλλον δεν θα εκδηλωνόταν ποτέ.
- Μπαμπάς: γιατί έσκουξε το παγώνι ;
- Ανταμ: γιατί δεν μπορούσε να δει τον εαυτό του
- Νατάσα: γιατί ήθελε να ακούσει τον εαυτό του (3) Ρ.Ντ. Λαινγκ

Υ.Γ. Μην ξεχνάμε ότι πριν από χρόνια είχε εφευρεθεί η νόσος της Δραπετομανίας , νόσος που αφορούσε αποκλειστικά νέγρους δούλους σε φυτείες(!!!) την απόπειρα ψυχιατρικοποίησης της τρομοκρατίας στην Δ. Γερμανία ή και τα ψυχιατρεία για αντιφρονούντες σε πρώην ανατολικές χώρες
Τόμας Σαζ « Το δεύτερο αμάρτημα»
Ρ.Ντ. Λαίνγκ «συνομιλίες με παιδιά»
Κλεάνθης Γρίβας «η εξουσία της βίας»