Ο μορτάκος, η αύξηση και οι εκλογές

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Ήταν κοντά στις πρώτες μέρες της πρώτης δημοτικού σχολείου, όταν τον μάλωσε άγρια η δασκάλα χτυπώντας με τον χάρακα στα χέρια γιατί δεν την πρόσεχε. Το ανεβοκατέβασμα του χάρακα έγινε σαν μπάρα στα διόδια μόνο που σ ΄αυτόν έδειξε την έξοδο από την λεωφόρο της σχολικής μάθησης. Το μίσησε το σχολείο.
Πιο πολύ τον ενδιέφεραν οι καμπατζέδες που είχε στήσει στον διπλανό λόφο για να πιάνει πουλιά. Εκεί τον πιάσανε και στην πρώτη κοπάνα που έκανε.
Ο διευθυντής φίλος του πατέρα του , τον κάλεσε και αυτόν για να του κάνει τις συστάσεις στον άτακτο μαθητή. Το στυλ ενώ ανέμενε την κρίση του δασκάλου – διευθυντή η άνεση με την οποία αντιμετώπιζε και τον πατέρα του , του βγήκε το παρατσούκλι «ο μορτάκος» από τότε και τον ακολουθεί μέχρι σήμερα. .
Τελείωσε με «ελαφρές» απώλειες το δημοτικό σχολείο, μόνιμο παράπονο του ότι δεν έμαθε ποτέ καλά ανάγνωση και δεν προλάβαινε τους υπότιτλους στα αγαπημένα του ντοκιμαντέρ για τα ζώα. Η ευαισθησία του για το ζωικό βασίλειο του έμεινε μέχρι και σήμερα.
Στην τεχνική σχολή, μπόρεσε και ξεδίπλωσε το ταλέντο στα σίδερα, λες και τους μιλούσε λέγανε οι μηχανικοί δάσκαλοι. Στα 16 του χρόνια ήταν ένας έτοιμος μάστορας πολλά υποσχόμενος. Βρέθηκε μάστορας στο καλύτερο μηχανουργείο της περιοχής, καλή δουλειά και καλά λεφτά στα χέρια του , 200 δραχμές το βδομαδιάτικο του όταν μεγαλύτεροι από αυτόν σε μηχανουργεία είχαν μηνιάτικο 150 δραχμές και ήταν ευχαριστημένοι . Το αφεντικό ένας πανέξυπνος άνθρωπος επένδυσε επάνω του και δεν το μετάνιωσε.
Το αφεντικό χρειάστηκε ένα πρότυπο σωλήνα για άρδευση για να πάρει την πατέντα από το υπουργείο , τον έφτιαξε σε μια νύχτα ολόκληρη , από τότε τον είχε σαν δικό του παιδί. Ποιος ξέρει ίσως και να έβλεπε μια δημιουργική συνέχεια στο μαγαζί .
-Το αγάπησα αυτό το μαγαζί και τον μάστορα σαν πατέρα μου, αλλά ήθελα και το δίκιο του εργάτη. Εκεί πήρα και το πρώτο μάθημα πολιτικής από τον ίδιο το μάστορα. Μου είπε «ο μορτάκος» ενώ συζητούσαμε για μια μελλοντική δουλειά που θα έκανε στο θεραπευτήριο και ήδη είχαν προκηρυχθεί και οι πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα
-Δηλαδή για πες μου .
-Άκου φιλαράκι. Το μαγαζί πήγαινε πολύ καλά . Τρελά λεφτά εκείνη την εποχή , απλησίαστα νούμερα και για την σημερινή εποχή. Όσο και να δουλεύαμε η δουλειά δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσει. Οι συνθήκες είχαν ζορίσει, υπήρχαν και λίγες μουρμούρες αλλά όλοι συνεχίζαμε, πλήρωνε το αφεντικό τις υπερωρίες και το βουλώναμε αλλά οι συνθήκες είχαν γίνει αφόρητες μόνο δουλεύαμε, χωρίς ανάσα. Τότε εγώ μετά τον αέρα που μου έδωσε η πατέντα για το μηχανουργείο και ο τρόπος που με αντιμετώπιζε το αφεντικό ένα Σάββατο απόγευμα καλώ όλα τα μαστόρια και τα παραμαστόρια στην μέσα αυλή του μηχανουργείο. Λοιπόν μάγκες τους λέω έχω θέμα για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε ανθρώπινα όλοι και καλά σε ετούτη την δουλειά πρέπει να παίρνουμε και ανάσες. Ο κάθε ένας μας ανεξάρτητα από το μισθό που παίρνει να βάλει από άλλες 200 δραχμές στο μισθό του και να κλείνουμε το μαγαζί Σάββατο μεσημέρι αφού πρώτα το έχουμε καθαρίσει. Σου είπα το πόναγα το μαγαζί το ήθελα πεντακάθαρο. Όσο για το αφεντικό θα ανέβω και θα του ξηγηθώ εγώ
Πάω στο αφεντικό και του λέω το και το .
-Μορτάκο κοιμάσαι στο ξύπνιο σου, τίποτα από αυτά που λες δεν πρόκειται να γίνει, σιγά μην μου κάνεις το μαγαζί κολεκτίβα.
-Εγώ πιτσιρικάς τότε , θύμωσα ακόμα παραπάνω και περίμενα το Σάββατο το μεσημέρι για να του δείξω την δύναμη των εργατών που θέλανε και το μαγαζί να πηγαίνει καλά αλλά και να έχουμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης . Έρχεται το Σάββατο, η μεγάλη μέρα για το πρώτο πικρό πολιτικό μάθημα. Μια και μισή το μεσημέρι κατεβάζω τους κεντρικούς διακόπτες, παίρνω μια σκούπα για να αφήσουμε το μαγαζί πεντακάθαρο, στην πένα το ήθελα. Αλλά με την άκρη του ματιού μου πιάνω ότι δεν συμμετέχει κανένας. Ρε μάγκες τι ξηγηθήκαμε το προηγούμενο Σάββατο; Τίποτα μούγκα η κατάσταση. Το αφεντικό με ένα παράξενο βλέμμα σιγουριάς και ειρωνείας κοιτώντας κατεβαίνει και ανεβάζει τους διακόπτες. Οι άλλοι και τους είχαν σε αυτόματο πιλότο ξεκίνησαν αμέσως την δουλειά . Κόκκινο κόκαλο καψαλισμένο από το θυμό και από την απογοήτευση εγώ, λες και που έριξες κλωτσιές στην μούρη.
-Μορτάκο για έλα απάνω ένα λεπτό.
-Ανεβαίνω απάνω , οργισμένος Δαυίδ να τα βάλω με το Γολιάθ το αφεντικό, μόνο που η συμπεριφορά των συν- εργατών μου είχε σπάσει την σφεντόνα.
-Ήθελες να κάνεις την επανάσταση σου ε να πάρ΄τα για να μάθεις και μου πετά μια λίστα μισθολογίου στα μούτρα. Το Σάββατο το απόγευμα εμείς κάναμε την συμφωνία Σάββατο βράδυ είχαν αρχίσει να δουλεύουν τα τσιράκια του. Δευτέρα πρωί χωρίς να το καταλάβουμε κάλεσε έναν έναν χωριστά 25 εργάτες εκτός από εμένα και έδωσε στον καθένα τις 200 δραχμές αύξηση στο μισθό με τον όρο ότι δεν θα σταματάμε Σαββάτο μεσημέρι αλλά θα συνεχίζουμε όσο πάρει και θα παίρνουν τις υπερωρίες .
-Παίρνω το φωτοαντίγραφο και κατεβαίνω κάτω , όλοι κότες ,τα μάτια στις μηχανές ή στο πάτωμα. Φεύγω και πάω σπίτι και πέφτω για ύπνο. Παραιτήθηκα από την δουλειά είπα στην μάνα μου που ξαφνιάστηκε. Το απόγευμα το αφεντικό έστειλε τον ξάδελφο για να κάνε τον διαπραγματευτή τον έδιωξα με τις φωνές μου. Το βράδυ με ένα χαρτί και ένα μπουκάλι κρασί έρχεται ο ίδιος ο μάστορας.
-Μορτάκο ένα ποτήρι να πιούμε και φεύγω.
-Το σεβόμουν , τον αγάπαγα με έριξε με την μαστοριά , ένα μόνο και να χαθείς , του είπα θυμωμένα. Ήπιαμε όλο μπουκάλι και φεύγοντας μου αφήνει το χαρτί. Τα λέμε αύριο στη δουλειά μου λέει με εκείνη την δική του σιγουριά.
-Την άλλη μέρα εγώ μουγκός και πρώτος στην δουλειά.
-Γιατί τι έγινε;
-Εγώ άλλη δουλειά δεν είχα και οι 500 δραχμές που μου πρόσφερε ήταν πολύ μεγάλη αύξηση για εκείνη την εποχή. Κότες οι άλλοι πάπια εγώ το μηχανουργείο συνέχισε για χρόνια να βγάζει χρυσά αυγά για κέρδη. Για λίγα φράγκα χάσαμε τις ανθρώπινες συνθήκες σε μια δουλειά που μας άρεσε κιόλας. Έτσι γίνεται και με τις εκλογές αντί να ζητήσουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής μια ανάσα στην καθημερινή μας ζωή μας χώνουν 200 δραχμές και το βουλώνουμε, ήσυχες και πειθήνιες κότες που συνεχίζουν να βγάζουν χρυσά αυγά και αν τύχει κανένας από μας και είναι πιο επαναστατημένος παίρνει τα 500 και γίνεται μια εργατική ήσυχη πάπια. Κατάλαβες που είναι το πρόβλήμα αντί να ζητάμε ποιότητα ζωής ζητάμε λίγα φράγκα , τα οποία ξοδεύουμε για να επιβιώνουμε στις δύσκολες συνθήκες οι οποίες όσο παραμένουν δύσκολες απαιτούν όλο και περισσότερα φράγκα τα οποία τελικά επιστρέφουν στα αφεντικά . Το πρόβλημα δεν είναι στην οικονομία αλλά στην παιδεία των πολιτών και των πολιτικών
Το κοιτούσα και καταλάβαινα την σοφή πολιτική του θέση το πρόβλημα δεν είναι ποιος θα μας δώσει 100 ή 200 αλλά ποιος θα μας ξαναδώσει το όραμα , ποιος θα μας δώσει ξανά τις ιδέες για να ντύσουμε την καθημερινή μας ζωή με νόημα και αξιοπρέπεια
-Ναι ρε μορτάκο αλλά πολύ μαύρα μου τα λες , εγώ νομίζω ότι ακόμα δεν χάθηκε το όνειρο
-Όχι αφεντικό (!) το όνειρο δεν χάθηκε αλλά έπαψε να είναι συλλογικό!!!! Και τα μονά όνειρα εύκολα χάνονται ή εξαγοράζονται!!!