Και εγώ θα παρελάσω παππού!!!

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Με την παλάμη χειρόφρενο στον τοίχο και αργό βήμα ο παππούς άρχισε να κατεβαίνει στο «υπόγειο των αναμνήσεων». Με ένα μεγάλο βήμα πέρασε το μεγάλο πλατύσκαλο, ποτέ δεν βάλανε ένα δεύτερο μικρότερο σκαλί, είναι από εκείνα τα πράγματα που αν δεν τα φτιάξεις στην ώρα τους δεν τα φτιάχνεις ποτέ. Αφού πάτησε και με τα δύο πόδια στο υπόγειο μονολόγησε.
- Ούφ , χειρότερα από την φτώχεια είναι τα γεράματα
Φέτος το 2009 έκλεινε τα 82 του χρόνια μια ζωή χορτάτη, αγώνες χαρές και λύπες. Το «υπόγειο των αναμνήσεων» όπως το έλεγε ο παππούς θα μπορούσε να γίνει και ένα μουσείο για το πως ζούσαν οι άνθρωποι μέχρι πριν από 20 χρόνια, εκεί ήταν όλα τα προσωπικά και αγαπημένα του αντικείμενα . Η ηλεκτρονική επανάσταση και ο πολιτισμός της πληροφορίας έφεραν δραματικές αλλαγές στον κόσμο μας.
Με αργές προσεκτικές κινήσεις πήρε ένα μεγάλο μαύρο δίσκο και τον ακούμπησε προσεκτικά στο πικ άπ του. Ένας παθιασμένος μουσικός λόγος απλώθηκε στο υπόγειο. Η «ρωμιοσύνη» του Ρίτσου του Μίκη και του Μπιθικώτση.
Από την βιβλιοθήκη τράβηξε ένα κόκκινο κουτί και το κράτησε τρυφερά σαν μικρό εγγόνι που του λες τις ιστορίες της ζωής σου στα γόνατα. Τραβώντας τους φακέλους με τα γράμματα σαν να άνοιξε την μηχανή του χρόνου και γύρισε εξήντα τόσα χρόνια πίσω. Βούρκωσε , αλλά οι σκέψεις του διακόπηκαν όταν άκουσε το ήχο από τις βαριές δερμάτινες μπότες του εγγονού με εκείνη την παράξενη μεταλλική κατάληξη μπροστά στην μύτη. Το πρόσωπο του πήρε μια παράξενη αίσθηση πόνου , θυμήθηκε τότε και αυτός τον εαυτό του μικρό αντάρτη στο βουνό, οι μεγάλες παλαιές αρβύλες που του έδωσαν περισσότερο τον πλήγωναν παρά τον βοήθαγαν ενώ άλλοι γύρω του μπάλωναν τσαρούχια με πετσιά, σπάγκους και καρφιά. Άγρια χρόνια ήταν εκείνα.
Με την εμπειρία της ζωής κατάλαβε από το σκοτεινιασμένο βλέμμα του εγγονού του ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
- Καλώς τον αντάρτη μου, τι έγινε και σκοτείνιασες παλικάρι μου;
- Πήρα αποβολή, έφυγα από την δοκιμαστική παρέλαση , με τους στρατοκράτες τους φασίστες μας είχαν μια ώρα πάνω κάτω, εν δυό, εν δυό, τι είμαι φυλακισμένος , ελεύθερος μαθητής είμαι.
Με γρήγορες κινήσεις βγάζει και το σκουλαρίκι από το αυτί και το αφήνει σε ένα μικρό κουτάκι που βάζει ο παππούς τα μελάνια για τις πένες του στην βιβλιοθήκη.
- Τώρα που θα το μάθει ο γιος σου, θα του φταίνε όλα και πιο πολύ το σκουλαρίκι ευκαιρία ψάχνει για να μου την πει.
Ο παππούς με επιδεξιότητα μετακινεί την βελόνα του πικ απ.
- «Όταν σφίγγουν το χέρι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο….»
- Δεν φταις εσύ ούτε τα άλλα παιδιά, φταίνε αυτοί που δεν σας λένε γιατί πρέπει να παρελάσετε
- Παππού τι έχω να χωρίσω εγώ από τον Γερμανό και τον Ιταλό στην Ενωμένη Ευρώπη ;
- Έχεις και παραέχεις με αυτή την γαλανόλευκη σημαία από τον Μάρτη του 21 μέχρι τον Νοέμβριο του 73 ντυνόμασταν ο ελληνικός λαός και προστατεύαμε τα όνειρα μας , την εθνική μας ανεξαρτησία την λαϊκή μας περηφάνια. Ήμουν 14 χρονών όταν με τον προπάππο σου , Οκτώβρης του 41 κατεβήκαμε να γιορτάσουμε «το όχι» του ελληνικού λαού. Ήταν απόφαση που πήρε το κόμμα αρχές του Οκτώβρη κάπου στην Κυψέλη. Και ήμουν 15 χρονών όταν με πρωτοβουλία του ΕΑΜ νέων κατεβήκαμε στον «Άγνωστο Στρατιώτη» να τιμήσουμε το 21, Μάρτιος του 1942 μέσα στην σκλαβιά . Οι ανάπηροι του αλβανικού μετώπου από τους πρώτους που άφησαν λουλούδια στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Εκεί να δεις ξύλο και μάχες μέχρι το απόγευμα με τους Ιταλούς καραμπινιέρους. Σε εκείνους τους εορτασμούς δεν μας πήγαν ούτε οι στρατοκράτες, ούτε οι φασίστες που μάλιστα είχαν απαγορέψει κάθε εκδήλωση μνήμης για αυτές τις γιορτές. Μας πήγε η αγάπη, το πάθος, η πίστη, η ανάγκη , το φιλότιμο, ο σεβασμός για ένα λαό που ήξερε μέχρι τότε να αντιστέκεται και να παλεύει. Η παρέλαση ήταν σαν μια λαμπαδιοδρομία για να πάρουμε την σκυτάλη της αντίστασης και της ανυπακοής απέναντι στην εξουσία, ( το βλέμμα του παππού έβγαζε μια εφηβική περηφάνια που λίγο ξάφνιασε τον εγγονό του).
- Μα δεν θα ήταν καλύτερα να γιορτάζαμε και να κουβεντιάζαμε για αυτές τις επετείους σε κάποιο αμφιθέατρο.
- Αυτό θέλει και η Άρχουσα Τάξη, νεαρέ επαναστάτη μου ( τώρα μάλλον είχε θυμώσει ο παππούς) να χάσουν αυτές οι μνήμες τον λαϊκό αγωνιστικό τους χαρακτήρα, σε λίγο θα καταργηθεί και η γιορτή του Πολυτεχνείου και η Απεργία της Πρωτομαγιάς γιατί δεν θα έχουν κανένα νόημα. Θα παρελάζεις μόνο στα γενέθλια του ιδρυτής της ευρωπαϊκής πολυεθνικής που θα σου ξεζουμίσει την ζωή και τα όνειρα για 500 ευρώ το μήνα. Εγώ Νικόλα αύριο θα παρελάσω, εσύ κάνε ότι θες ελεύθερος άνθρωπος είσαι. ( Ο παππούς τράβηξε από ένα κουτί την στολή που θα φορούσε μεθαύριο) Θα παρελάσω για να τιμήσω αυτούς που αγωνίστηκαν και πέθαναν για να είσαι εσύ ελεύθερος και να παίρνεις τις αποβολές σου. Η λαμπάδα της αντίστασης και της ανυπακοής θα είναι η ελληνική σημαία που θα κρατάω μπροστά με τον τελευταίο που έμεινε από εμάς και ας μην είναι κανένας από την γενιά σας για να πάρει την σκυτάλη. Οι αγώνες γίνονται στους δρόμους και όχι στο ιντερνέτ…
Ένα μπιπ…μπιπ σταμάτησε το θυμωμένο μονόλογο του παππού. Ο εγγονός μόλις έλαβε μήνυμα στο τηλέφωνο του .
- Απαντά στην ηλεκτρονική τηλεβλακεία και τα ξαναλέμε.
Ο θυμός και οι μνήμες που αυτός μπορεί να ανασύρει φαίνεται ότι κάποια σχέση να έχει με το κινητικό σύστημα του ανθρώπου. Με ένα σάλτο, λες και πήδαγε τον βράχο του βουνού έφηβος πέρασε ο παππούς το πλατύσκαλο και άφησε μόνο του τον Νικόλα να κάνει την τηλεπικοινωνία του . Ο εγγονός για πρώτη φορά έβλεπε τον παππού του με τέτοια επιθετική ζωντάνια. Ενώ απαντούσε σε φίλο του στο τηλέφωνο το λεβέντικο πέταγμα του παππού λες και τράβηξε μια κουρτίνα από τα μάτια του. Σαν να έβλεπε το υπόγειο των αναμνήσεων για πρώτη φορά. Ανακατεύοντας το κουτί με την αλληλογραφία , κάτι άγνωστο για αυτόν βρήκε γράμματα και φωτογραφίες από το Αλβανικό Μέτωπο, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο. Παιδί της ηλεκτρονικής εποχής τότε κατάλαβε πόσο άλλαξε η ζωή των ανθρώπων σε 15 χρόνια. Ο παππούς του είχε δίκιο. Η γενιά του είχε απεριόριστες πληροφορίες αλλά όχι μνήμη. Αντάλλασσε χιλιάδες μηνύματα κάθε χρόνο αλλά είχε ελάχιστη επικοινωνία με τους φίλους του. Ο χρόνος και η αναμονή της αλληλογραφίας πριν χρόνια σμίλευαν την μνήμη και την επικοινωνία των ανθρώπων. Το ανθρώπινο άγγιγμα αντικαταστάθηκε από τις βιντεοκλήσεις , τα βιβλία από την γυάλινη οθόνη . Έχασαν την αφή και την επαφή τους , η συλλογική τους μνήμη ήταν εικονική !!! και όχι βιωματική. Το μυαλό του πήρε φωτιά, το ίδιο βλέμμα επιθετικής ζωντάνιας με του παππού του ζωγραφίστηκε στα μάτια του.
Φυσικός αρχηγός της τάξης του έστειλε δέκα πέντε μηνύματα εντολές σε χρόνο μηδέν.
- «..όταν σκοτώνονται η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα (λες και ο Μπιθικώτσης ήταν βαλτός από το παππού)
-Και εγώ θα παρελάσω παππού αλλά μαζί σου. Είπε στον ξαφνιασμένο παππού όταν τον πλησίασε με μια παρέα φίλων του στην πλατεία λίγο πριν ξεκινήσει η παρέλαση.
Αυτός και άλλο ένα παιδί έπιασαν τις άλλες δυο άκρες της σημαίας και την άνοιξαν οριζόντια στο πραγματικό της μέγεθος για να την παρελάσουν οριζόντια . Έγιναν το θέμα συζήτησης της πόλης η ομάδα των νεαρών με τις κοτσίδες και τα σκουλαρίκια παρέλασε με τους δυο τελευταίους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης. Χρόνια είχε να ακουστεί τόσο δυνατό χειροκρότημα και τόσο ενθουσιασμός σε εθνική γιορτή.
Ο Νικόλας ξαφνιάστηκε όταν στην στροφή της κεφαλής προς τους επισήμους είδε τον παππού του να φορά το σκουλαρίκι του.
- Παππού γιατί το έβαλες , τον ρώτησε ενώ έφταναν στο τέλος του δρόμου
- Έτσι γιατί θύμωσα με τον γιο μου , το πατέρα σου και την γενιά του, κλείστηκαν μερικά βράδια με υγρασία στο πολυτεχνείο και μούχλεψαν στην στην αστικοποίηση της μεταπολίτευσης. Μια αφορμή για να τον κουβεντιάσω ήθελα…αυτοί φταίνε για τα χάλια σας…- Δεν πειράζει παππού τώρα θα συνεχίζουμε μαζί την παρέλαση και τις μνήμες, κράτα το σκουλαρίκι στο χαρίζω για να με θυμάσαι (!!!) και για να τον κουβεντιάσεις …..