Ο Αριστερίδης ο Δεξίδης και τα δυο κυπαρίσσια

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα χωριό σε ένα ευλογημένο οροπέδιο και νερό είχαν και μεγάλες εύφορες καλλιεργήσιμες εκτάσεις . Σε αντίθεση με άλλα χωριά που έχαναν με γοργούς ρυθμούς τον πληθυσμό τους τούτο το χωριό όλο και μεγάλωνε. Πολλοί κάτοικοι από τα γειτονικά χωριά ήρθαν εδώ για να βρουν μια καλύτερη τύχη και τελικά την βρήκαν. Μεγάλωσε τόσο γρήγορα το χωριό που η πολιτεία αποφάσισε να το κάνει δήμο. Και ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία να γίνει δήμος ένα ορεινό χωριό.
Πρώτος δήμαρχος όπως και ήταν αναμενόμενο έγινε ο Δεξίδης, παλιός κοινοτάρχης και μεγάλος τσέλιγκας και γαιοκτήμονας. Αξιωματική αντιπολίτευση ο Αριστερίδης, εργάτης γης από τους πιο δουλευταράδες της περιοχής. Αν και ουσιαστικά ήταν εσωτερικός οικονομικός μετανάστης ο ίδιος δήλωνε ερωτικός μετανάστης γιατί είχε παντρευτεί κοπέλα από το χωριό.
Με χαρές και πανηγύρια ξεκίνησε η νέα δημοτική αρχή .
- Δήμαρχε τώρα που γίναμε από χωριό πόλη χρειαζόμαστε ένα δρόμο εισόδου για την πόλη και μια πλατεία για να καταλήγει ο δρόμος και να καλωσορίζουμε τους επισκέπτες ,
Ήταν μια πρόταση για την οποία δεν διαφώνησε κανείς. Επίσης ομόφωνα το έργο ανέλαβε ο Κώστας , μηχανικός εργολήπτης με καταγωγή από το χωριό τους. Έκανε και την μεγαλύτερη δυνατή έκπτωση που θα μπορούσε και με τα μπάζα που θα προέκυπταν από τα έργα θα τους αναμόρφωνε και την αλάνα που είχαν για να παίζουν μπάλα τα παιδιά σε πραγματικό γήπεδο ποδοσφαίρου. Ένα πρόβλημα είχαν δεν ήξεραν πολιτικά που ανήκει ο Κώστας για να καρπωθούν την προσφορά του . Ο καθένας έδινε την δική του ερμηνεία.
- Παιδί της εργατικής τάξης που θέλει να δώσει ψωμί και στους εργάτες του τόπου του , έλεγε ο Αριστερίδης.
- Παιδί με εθνικά ιδεώδη θέλει να προσφέρει στην γη που είναι πατρίδα του έλεγε ο Δεξίδης .
Τα έργα για τον δρόμο εισόδου στην πόλη ξεκίνησαν και τελείωσαν σχετικά εύκολα και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Οι δυσκολίες και τα παράπονα άρχισαν με την κατασκευή της πλατείας. Ο ίδιος ο μηχανικός – εργολήπτης που ήξερε και καλά την περιοχή τους πρότεινε ο δρόμος να τελειώνει στο παλιό αλώνι που δεν χρησιμοποιούσαν πια.
- Στο χώρο αυτό θα μπορούσε να γίνει μια πλατεία ανάπαυση και κοινωνικής συναναστροφής, στο χώρο που υπάρχει πίσω από τα δυο κυπαρίσσια που πρέπει να κόψουμε μπορεί να γίνει ο χώρος στάθμευσης και όλος ο χώρος μπορεί να αλλάξει χρήση. Ένα μικρό λαογραφικό μουσείο, ταβέρνες καφενεία θα δώσουν άλλη μορφή ανάπτυξης στο χωρίο πόλη μας πια .
Ε και εκεί στο κυκλικό χώρο του αλωνιού άρχισε ο χορός της τρέλας που παραλίγο και να τον τρελάνει τον Κώστα.
- Δεν θέλω η πλατεία να μου κλείσει την αποθήκη( που δεν χρησιμοποιώ ) και ας μην έχει τίποτα μέσα εγώ θέλω να μπαινοβγαίνω με το τρακτέρ
- Θα μου χαλάσει την θέα η πλατεία (ποια θέα;)
- Θα κάνουν πολύ φασαρία οι τουρίστες ( που ακόμα δεν ήρθαν )
- Και εγώ τι θα κάνω θα κλείσω το καφενείο ( λες και δεν μπορούσε να ανοίξει εκεί άλλο και με περισσότερη πελατεία)
Τελικά με χίλια ζόρια κατόρθωσε και προχώρησε το έργο μέχρι το σημείο που έπρεπε να κοπούν τα δύο κυπαρίσσια που διαμόρφωναν μια κλειστή πύλη για να γίνει ο χώρος στάθμευσης αλλιώς δεν θα είχε και νόημα η πλατεία. Για να κοπούν τα δέντρα έπρεπε να δοθεί έγκριση από το δημοτικό συμβούλιο. Από αυτό το σημείο αρχίζει η νεοελληνική τρέλα . Η απόφαση για την κοπή των δέντρων συνέπεσε κοντά στις προσεχείς δημοτικές εκλογές.
- Πρέπει να κοπούν τα δέντρα για να ολοκληρωθεί το έργο που θα δώσε νέα πνοή στην πόλη μας , ο τόπος μας είναι καταπράσινος δεν θα χαθεί με δυο δέντρα λιγότερα. Είπε ο Δεξίδης
- Δεν είναι δυνατόν να μιλάτε με τέτοια ασέβεια απέναντι στο περιβάλλον, είμαστε αντίθετοι με αυτό το έγκλημα που πάτε να κάνετε . Είπε οργισμένος ο Αριστερίδης. Θα κινητοποιήσουμε τους κατοίκους.
Ο μηχανικός δεν ήξερε τι να πει. Για να μην χάνει το χρόνο του που σήμαινε και χαμένες εργατοώρες για αυτόν ασχολήθηκε με την κατασκευή γηπέδου που ήταν προσφορά του. Και παρά την πίκρα του για την τρελή ιστορία με τα κυπαρίσσια η αγάπη που του έδειξαν οι νέοι γιατί θα τους έφτιαχνε το γήπεδο τον αποζημίωνε.
Έγιναν οι εκλογές και ήρθαν τα πάνω κάτω , ο Αριστερίδης παίρνοντας και τους οικολόγους με το μέρος του μετά την μαχητική του στάση απέναντι στο θέμα των κυπαρισσιών βγήκε δήμαρχος.
Στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο ήταν που ο μηχανικός ένοιωσε την ανάγκη ότι χρειάζεται άμεσα κάποιος ψυχίατρος για να αναλάβει το δημοτικό συμβούλιο .
- Αγαπητοί κύριοι μετά από ώριμη σκέψη η παράταξη μας αποφάσισε να προτείνει την κοπή των δυο κυπαρισσιών αλλά με το σκεπτικό ότι ο εργολάβος θα αναλάβει την δεντροφύτευση άλλων είκοσι στο χώρο του πάρκινκ . Είπε πλέον ο δήμαρχος Αριστερίδης.
- Καλά και δεν μπορούσε να το προτείνει και όταν ήταν αντιπολίτευση, σκέφτηκε ο μηχανικός αλλά δεν βαριέσαι περασμένα ξεχασμένα το έργο να τελειώσει . Αλλά πριν τελειώσει αυτή την σκέψη ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα.
- Δεν είναι δυνατόν κύριοι να κοπούν αυτά τα δέντρα συμβολίζουν την αγέρωχη και λεβέντικη πορεία του χωριού μας, όρμησε ο Δεξίδης αφήνοντας τους όλους άφωνους.
Ο μηχανικός εργολήπτης θυμωμένος σηκώνεται και φεύγει από το δημοτικό συμβούλιο. Εκείνη την στιγμή πήρε και τις αποφάσεις του. Την άλλη μέρα το πρωί βρήκε στο παλιό καφενείο τον πρώην δήμαρχο να πίνει τον καφέ του και χαϊδεύει το παχύ μουστάκι του. Στην Ελλάδα όταν κάποιος γίνει δήμαρχος ή υπουργός για μια φορά ο τίτλος τον ακολουθεί ισοβίως.
- Δήμαρχε τι είναι αυτά που είπες χθες , εσύ δεν ξεκίνησες αυτό το έργο, εσύ πρώτος δεν πρότεινες την κοπή των δυο κυπαρισσιών
- Ναι αλλά τώρα είμαι αντιπολίτευση και πρέπει να σκεφτώ παραταξιακά!!!!
Ούτε καφέ δεν ήπιε ο μηχανικός , μάζεψε όλα τα μηχανήματα και τα εργαλεία του μέχρι το μεσημέρι και ξεκίνησε να φύγει , ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του. Περνώντας από το γήπεδο είδε μια ομάδα παιδιών να κάνουν προπόνηση.
Κατέβηκε με τους συνεργάτες του και έπαιξαν ένα διπλό 8 επί 8 δεν ήταν και περισσότεροι , το παιγνίδι έληξε δύο δυο, αυτό το παιγνίδι και το ευχαριστώ ήταν ή μόνη ελπίδα για το χωριό που κατάγονταν.
Όσο για το χωριό αυτό τελικά είχε δρόμο εισόδου και μια πλατεία που τελικά δεν έγινε ποτέ πραγματική πλατεία γιατί ή μισή γινόταν χώρος στάθμευσης, όσο για τα δύο κυπαρίσσια εκεί έμειναν για να θυμίζουν την λεβεντιά της παραταξιακής σκέψης που κατάστρεψε τη σύγχρονη μεταπολεμική Ελλάδα.
Η ιστορία είναι σχεδόν φανταστική και έχει άμεση σχέση με την τοπική αλλά και ευρύτερη πολιτική πραγματικότητα που μας περιβάλλει.