Μάσκα και πρόσωπο

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Κλεισμένος στον τελευταίο όροφο του Γυάλινου Πύργου της Εξουσίας του Λαού ο Λαϊκός Ήρωας παρακολουθούσε από τα τεράστια τείχη με οθόνες την πορεία της χώρας του. Παντού σε όλες τις γωνίες της πολιτείας  είχαν μπει κάμερες για να παρακολουθούν την πορεία των έργων προς το Λαό. Καθώς παρακολουθούσε τον γυάλινο τοίχο με τις εικόνες σε κάποια στιγμή είδε και πλάνα από την Λαϊκή Γειτονιά. Ο τόπος που μεγάλωσε, από εκεί είχε τις πρώτες μνήμες της ζωής του , από εκεί ξεκίνησε ο αγώνας του για να καταλάβει τον Γυάλινο Πύργος της Εξουσίας για τον Λαό. Σε εκείνη την γειτονιά ολοκληρώνονταν μια πανέμορφη κυκλική πλατεία πάνω από την παλιά αλάνα. Υπήρχε και ένα μικρό θεατράκι για πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Ετοιμάζονταν για το πανηγύρι των Αποκριών, πανάρχαιες τελετές που σώθηκαν στους αιώνες για τον ερχομό της Άνοιξης. Μέσα του κάτι ξύπνησε σαν επιθυμία σαν λυγμός. Ήθελε να βρεθεί ξανά εκεί μαζί τους, να νοιώσει το άγγιγμα και την ανάσα τους σε ένα κυκλωτικό χορό. Τον έπνιγε εδώ και χρόνια η μοναξιά της εξουσίας.

-         Θα πάω, γιατί  να μην πάω για τον λαό δουλεύω εκεί ανήκω .

Σαν από ένστικτο τράβηξε από το συρτάρι του γραφείου του ένα μικρό καθρεφτάκι . Στον τελευταίο όροφο με τις οθόνες απαγορεύονταν οι καθρέπτες. Κοίταξε μέσα στο γυάλινο καθρεφτάκι και τρόμαξε όταν είδε ότι δεν καθρεπτιζόταν το Πρόσωπο του.

Είχε χρόνια να κοιταχτεί στον καθρέπτη και είχε λησμονήσει ότι όταν οι 7 Δημογέροντες του παρέδωσαν την εξουσία του τελευταίου ορόφου του είπαν ότι απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να παραδώσει το Πρόσωπο του. Η απρόσωπη διακυβέρνηση  είναι ο καλύτερος τρόπος άσκησης της εξουσίας. Από λαϊκός ήρωας της επανάστασης έγινε ο απρόσωπος άρχοντας του ρετιρέ της εξουσίας.

Αποφάσισε για πρώτη φορά να τους παρακάμψει να μην πάρει την άδεια της Δημογεροντίας για να κατέβει στην Λαϊκή Γειτονιά. Το πρόσωπο του το είχε δώσει οριστικά και αμετάκλητα στην δημογεροντία, ήξερε όμως ότι στο μουσείο των ηρώων της Πόλης υπήρχε το εκμαγείο του , Από εκεί θα μπορούσε να φτιάξει μια μάσκα του πραγματικού του προσώπου και μασκαρεμένος τον εαυτό του να έπαιρνε τον δρόμο για την Πόλη .

Φαίνεται λίγο παράξενο αλλά ο Άρχοντας της εξουσίας του ρετιρέ φορώντας την μάσκα του Προσώπου που παρέδωσε στην Δημογεροντία των 7 κατέβαινε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια από τον γυάλινο πύργο της εξουσίας. Ήταν ξυπόλυτος γιατί είχε εγκαταλείψει τα ηλεκτρονικά παπούτσια που φορούσε και κατέγραφαν κάθε κίνηση του. Βγήκε από την πίσω πόρτα, περνώντας από ένα μικρό χωματόδρομο θα έφτανε στην κεντρική λεωφόρο. Ψιλόφρεχε και το χαιρόταν . Τα πέλματα του για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ένοιωθαν την υγρασία του χώματος . Ξύπνησαν μέσα του μνήμες από τα ατέλειωτα παιγνίδια με φίλους στις αλάνες της γειτονιάς.

Από την κεντρική λεωφόρου πέρασε στην Πόλη. Οι εκπλήξεις έρχονταν ή μια μετά την άλλη. Η εικόνα της πόλης που έβλεπε μέσα από την μάσκα του Προσώπου του   δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα που έβλεπε αυτός στα γυάλινα τείχη των οθονών.

Άστεγοι , χαμόσπιτα , φτηνό αλκοόλ, νοθευμένα ναρκωτικά , εμετοί , ανόητοι καυγάδες νέοι πόρνοι και πόρνες για την καθημερινή δόση έδιναν μια μυρωδιά κατάρρευσης και απελπισίας αλλά αυτή η εικόνα δεν έφτασε ποτέ στον γυάλινο τοίχο.

Με βιαστικά βήματα κατευθύνθηκε προς την Λαϊκή Γειτονιά. Καθώς έφτανε έβλεπε από μακριά τις φωτιές και το γλέντι που είχε ανάψει.  Ευτυχώς κάτι είχε μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο,.

Φτάνοντας στην γειτονιά του, τον περίμενε μια μεγάλη έκπληξη , οι περισσότεροι σχεδόν όλοι για μάσκα φορούσαν την ίδια μάσκα με αυτόν. Τον πέρασαν για κάποιο δικό τους και τον έβαλαν αμέσως στο χορό. Η στάμνα με το κρασί πήγαινε από στόμα σε στόμα και γυρνούσε ανάποδα από την φορά που γυρνούσε ο χορός.

-         Στην μνήμη του Λαϊκού Ήρωα (φώναξε  ένας νεαρός από την παρέα και κουνώντας μια σημαία με το πρόσωπο του έριξε και μια λαμπερή φωτοβολίδα)

-         Μα εγώ είμαι ζωντανός πως μπορεί και γιορτάζουν την μνήμη μου ;

Η στάμνα τον έφτασε ήπιε πολλές μεγάλες γουλιές, ζαλίστηκε λίγο , παρέδωσε το κρασί και αποτραβήχτηκε στο μικρό θεατράκι. Μια γιαγιούλα έφτιαχνε πίτες με τυρί σε μια αυτοσχέδια ψησταριά.

-         Γιαγιά τι γιορτάζουν ;

-         Παιδάκι μου θα σε ζάλισε το ποτό.

-         Είναι η γιορτή για τον Λαϊκό Ήρωα που χάθηκε στην μάχη στον Γυάλινο Πύργο, ο πρωτοπόρος αγωνιστής της  Πόλης.

-         Μα δεν είναι δυνατόν εγώ είμαι ο μεγάλος Λαϊκός Ήρωας.

-         Το ποτό γιόκα μου τον μπερδεύει τον νου κάτσε να ξεζαλιστείς .

Σκέφθηκε να τραβήξει την μάσκα να της δείξει το Πρόσωπο του και να της πει ποιος είναι πραγματικά αλλά το Πρόσωπο του το είχε παραδώσει στην Δημογεροντία των 7 για να πάρει την εξουσία του ρετιρέ. Ήταν εκεί και γλεντούσε με τον Λαό του αλλά δεν υπήρχε,  ποιος ήταν;

Σαν κομμάτια αστραπής συνέθετε τα κομμάτια ενός προαναγγελθέντος θανάτου, τον είχε παγιδέψει οριστικά και αμετάκλητα η Δημογεροντία των 7. Οι 7 μεγάλες οικογένειες που κυβερνούσαν εδώ και αιώνες την Πόλη, ο πιο ηλικιωμένος από την κάθε οικογένεια ήταν και ισόβιο μέλος του συμβουλίου.

Όταν ξεκίνησε να καταλάβει τον Γυάλινο Πύργο για το καλό του λαού, μπαίνοντας μέσα σαν οργισμένο λιοντάρι ξαφνιάστηκε όταν το συμβούλιο γαλήνιο τον περίμενε.

Οι κάμερες υπήρχαν πριν από αυτόν αλλά και μετά από αυτόν θα συνέχιζαν να υπάρχουν. Ο ίδιος και η δράση του ουσιαστικά ήταν ένα σχέδιο για την επιβίωση της εξουσίας. Του είπαν ότι ήταν αναμενόμενο κάποτε και ένας επαναστάτης από την Λαϊκή Γειτονιά να πάρει την εξουσία για το καλό του Λαού να πάρει και να διαχειρίζεται τον τελευταίο όροφο της εξουσίας. Ένας όρος υπήρχε για να ασκεί σωστά τα καθήκοντα του να παραδώσει το Πρόσωπο του.

Έγινε ένας πολύ καλός διαχειριστής της εξουσίας των εικόνων που του έστελναν άλλοι χωρίς την δική του όραση έχασε τις μνήμες και τις ρίζες. Όσο πιο καλός διαχειριστής της εξουσίας γινόταν τόσο πιο πολύ λησμονούσε. Χάθηκε μέσα στην εξουσία που πήγε να πολεμήσει, η ίδια η εξουσία τον χρησιμοποίησε με τον χειρότερο τρόπο, τον εγκλώβισε στον γυάλινο κόσμο των εικόνων, τον έκανε μύθο και τον έδιωξαν από το Παρόν. Ο ίδιος δεν υπήρχε δεν ήταν παρά μια ανάμνηση για αυτούς που υποτίθεται ότι αγωνίζονταν.

Ξαναμπαίνει με ένα θυμωμένος πάθος στον χορό, όταν ήρθε η σειρά του για τη στάμνα με το κρασί την άδειασε. Ξεκόβει απότομα από το χορό και αρχίζει να γεμίζει τις τσέπες του με πέτρες . Κατάλαβε το μεγάλο του λάθος έπρεπε να είχε γκρεμίσει τον Γυάλινο Πύργο και όχι να μπει μέσα σε αυτόν. Τρέχοντας έφτασε έξω από τον γυάλινο πύργο , τσαλαβουτούσε μέσα στα νερά και πετούσε τις οργισμένες πέτρες του. Από την οργή του δεν πρόσεξε τα ηλεκτροφόρα σύρματα της περιμέτρου που μπλέχτηκαν τα υγρά του πόδια. Μια μάζα από κάρβουνο έγινε το σώμα του και η μάσκα του πρόσωπου του λίγα μέτρα πιο πέρα να τον κοιτά ειρωνικά.

-         Χρήσιμος μας ήταν για τόσα χρόνια είπε ο πιο ηλικιωμένος δημογέροντας, ας τον θάψουμε μαζί με το Πρόσωπο του.

-         Και πιο θα έχουμε τώρα διαχειριστή στα γυάλινα τείχη;

-         Οι κάμερες που παρακολουθούν το Μεγάλο Σχολείο έχουν εντοπίσει τον επόμενο , θα τον περιμένουμε και αυτόν αρκεί να τον ξεγελάσουμε και να μπει μέσα και  να μας παραδώσει το Πρόσωπο του. (Ήταν ο νεαρός που είχε ρίξει την φωτοβολίδα στο χορό.)