Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου
1. Μην τάξεις σε άγιο και σε παιδί.
Οι παροιμίες κρύβουν πολύ μεγάλη σοφία , λέει μια «μην τάξεις σε άγιο και σε παιδί». Με τον άγιο φαντάζομαι τα πράγματα είναι πιο εύκολα αν του δώσεις λίγο παράταση στα τάμα σου, με τα παιδιά μικρά ή μεγάλα είναι δύσκολα τα πράγματα, δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια. Πιστοί λοιπόν στο τάξιμο των μικρών παιδιών βρεθήκαμε στην Αθήνα για λίγες μέρες την πρωτοχρονιά. Την δεύτερη μέρα για να μπορέσει η Μαρία να πάρει το κινητό που της επιτρέπεται για λίγο σε περίοδο διακοπών βρήκε την πιο γλυκιά δικαιολογία.
-Μπαμπά επιθύμησα την γιαγιάκα μου και τον παππουλάκο μου να τους πάρω ένα τηλέφωνο θέλω !!
Είχαμε δεν είχαμε ξυπνήσει ακόμα, αλλά οι ταγμένες διακοπές των παιδιών σημαίνει και όλα τα χατίρια πραγματοποιούνται.
-Μπαμπά σε θέλει ο παππούς .
-Δεν μπορώ τώρα ( ενώ προσπαθούσα να πιώ μια γουλιά καφέ).
-Μπαμπά σε θέλει ο πατέρας σου είναι επείγον ( η ρουφηξιά κόπηκε στην μέση και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς γιατί μου έχωσε το κινητό ανάμεσα στο φλιτζάνι και στο αυτί και σε ανοικτή ακρόαση.)
-Να πάρεις τον θείο σου τον Μίμη στην Αμερική να σου πει τα κάλαντα!!!
-Καλά ούτε καλημέρα δεν είπαμε και το πρώτο πράγμα που μου λες είναι να πάρω το θείο Μίμη να μου πει τα κάλαντα; Πάρε την εγγονή σου να σου τα πει αυτή.
Η Μαρία για να γλιτώσει από τον σουρεαλιστικό διάλογο με τον παππού ζήτησε να μιλήσει με την γιαγιά της και παίρνοντας το κινητό κοντά της πρέπει να ψιθύρισα - --Και καλά θα τον πάρω όταν …..
Είπαμε μην τάξεις σε παιδί αλλά τα παιδιά του ταξίματος είναι δυο κατηγοριών αυτά της πρώτης ηλικίας και τα άλλα της τρίτης και της τέταρτης, ο παππούς μας αισίως έχει μπει στην τέταρτη «παιδική ηλικία» !!!
Στο τραπέζι της επιστροφής , μόλις κερνάει ένα ποτήρι κρασί ο παππούς το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ,αφού πρόλαβα και ήπια μια γουλιά αυτή την φορά ήταν :
-Τον πήρες τον θείο Μίμη … ( το βλέμμα μου πρέπει να είχε και απορία και θυμό) στην Αμερική ….για τα κάλαντα… που λέγαμε….
Είπαμε μην τάξεις σε παιδί οποιαδήποτε ηλικίας και ακόμα χειρότερα μην νομίσει ότι του έταξες. Όσο μεγαλύτερης ηλικίας είναι το «παιδί» τόσο πιο επιτακτικό είναι το τάξιμο, γιατί και ο χρόνος δεν δίνει πολλά περιθώρια….
-Καλά να τον πάρω τώρα…( και μένει το ποτήρι με το κρασί στην μέση και η μικρή Μαρία να μου ρίχνει πονηρές ματιές γιατί δεν «ξέφυγα» τελικά από τον παππού της ).
- Can Ι help you (Μπορώ να σας εξυπηρετήσω) ακούστηκε η χαρακτηριστική φωνή του θείου Μίμη.
- Μια μερίδα κάλαντα παρακαλώ ; (Του παραγγέλνω και αυτόματα αναγνωρίζει την φωνή μου).
- Με σάλτσα ή χωρίς ; ( Πάντα ετοιμόλογος ο θείος).
- Χωρίς και αργά παρακαλώ για να σημειώνω .
- Άκου λοιπόν
«Αρχιμηνιά φτωχή χρονιά και αρχή φτωχός μας χρόνος
Ο πολιτικός και ο θρόνος
Αρχή που ήρθε ο σοφός ο Γιώργος και ο κάθε πολιτικός
Την χώρα για να κυβερνήσει τον αφαλό για να μας λύσει
Να ζήσει ο πολιτικός και ας πεινάσει ο λαός
Ο λαός πολύ φτωχός αλλά όμως θε να ζήσει
Πάλι Γιώργο να ψηφίσει !!!!
Το μνημόνιο θα γίνει και αιωνία μας η μνήμη».
- Δεν φαντάζομαι αυτά που σου λέω να τα γράψεις στην εφημερίδα!!!
-Καλή χρονιά θείε ….
Τελικά αν και μετανάστης πάνω από την μισή του ζωή πηγή έμπνευσης του δεν ήταν η Αμερικάνικη πραγματικότητα που βιώνει αλλά η πατρίδα έτσι όπως την μεταφέρουν μέσα από τις εικόνες του τα ελληνικά κανάλια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προσπαθεί να αναπνεύσει ελληνικά πνιγμένος μέσα στον αμερικάνικο αέρα.
2. Τα γενέθλια
Κυριακή 12 Δεκεμβρίου του Αγίου Σπυρίδωνα , μόλις η γιαγιά Μαρία έχει τελειώσει τα χρόνια πολλά με τον ανιψιό της κατεβαίνει από τον πάνω όροφο η εγγονή της η συνονόματη.
-Γιαγιά θα φτιάξουμε ζυμωτάρια ; ( Τα ζυμωτάρια είναι μικρά καρβελάκια ψωμί τα οποία φτιάχνει με καταπληκτική επιτυχία η γιαγιά και η εγγονή και πολύ μεγάλη ζήτηση στην «εσωτερική» οικογενειακή αγορά).
Ενώ έχουν απλώσει όλα τα υλικά στον πάγκο, χτυπά το τηλέφωνο, η μικρή Μαρία έχει λάβει θέση ζυμωτή πάνω από την κόκκινη λεκάνη. Η γιαγιά Μαρία πάει να το σηκώσει .
-Έλα Μιμάκο τις έγινε;
Στο πρόσωπο της γιαγιάς ζωγραφίζεται μια χαρμολύπη, χαρά στα χείλη με το χαμόγελο της και θλίψη στα μάτια, χαρά που μιλά με τον αδελφότης και λύπη γιατί είναι στην ξενιτιά.
-Πήρα να μου πεις χρόνια πολλά ….
- Μα σήμερα είναι του Αγίου Σπυρίδωνα … Τι είναι σήμερα ;
- Σήμερα είναι τα γενέθλια μου ….
Μια σκοτεινιά έγραψε το βλέμμα της γιαγιάς και η φωνή της εγγονής την έβγαλε από την δύσκολη θέση .
-Γιαγιά έλα να μου ρίξεις λίγο νερό στο αλεύρι .
-Μιμάκο χρόνια πολλά ….φτιάχνω ζυμωτάρια με την εγγονή μου θα σε πάρω μετά.
Η γιαγιά μηχανικά έφτιαχνε τα ζυμωτάρια με την εγγονή της αλλά το μυαλό της δούλευε. Αποκλείεται να είχε γεννηθεί ο αδελφός της Δεκέμβριο, σίγουρα ήταν Φεβρουάριος . Μα πως τα μπέρδεψε αυτός λες να έπαθε η μνήμη του τίποτα. Η αδελφή της θείας Νίτσας στα εξήντα πέντε χτυπήθηκε από άνοια και δεν θυμάται τίποτα ούτε την ίδια της την αδελφή. Λες να έχει τίποτα ο αδελφός μου, αναρωτήθηκε . Βάλανε μαζί με την εγγονή τα ψωμάκια στο φούρνο και αμέσως τον παίρνει τηλέφωνο.
-Έλα Μιμάκο , δεν κατάλαβα καλά πριν, χρόνια πολλά μου είπες να σου πω
-Ναι χρόνια πολλά …
-Ρε Μιμάκο ( η ανησυχία της άρχισε να μεγαλώνει και σχεδόν μάτωσε το πάνω χείλι της ) είμαι λίγο μεγαλύτερη από εσένα …και μπορεί να μην θυμάμαι καλά αλλά μπορεί να κάνω και λάθος …αλλά στην εικόνα της Παναγίας από πίσω που έγραφε η μάνα γέννες και θανάτους νομίζω ότι σε έγραφε για Φεβρουάριο και πρέπει να ήταν στις 28 γιατί λέγαμε αν ήταν 29 θα είχες γενέθλια κάθε 4 χρόνια …δεν το θυμάσαι;
-Ε ναι σωστά από την κοιλιά της μάνας μου βρήκα Φεβρουάριο αλλά για θυμήσου τι έγινες 12 του Δεκέμβρη
- Ε δεν μπορώ να θυμηθώ….
-Πριν 38 χρόνια στις 12 Δεκεμβρίου έπεφτα στην αγκαλιά του μπάρμπα Λια και κλαίγοντας σας αποχαιρετούσα όλους, έφυγα για την ξενιτειά. Φεβρουάριο μήνα βγήκα από την κοιλιά της μάνας μας Δεκέμβρη μήνα με ρούφηξε η ξενιτειά.
Η γιαγιά βούρκωσε δεν ήξερε τι να του πει ευτυχώς η μικρή Μαρία πάλι έσωσε την κατάσταση με τα ζυμωτάρια.
-Γιαγιά έλα να δεις το φούρνο πήραν χρώμα τα ψωμάκια.
-Μίμη μου θα τα πούμε αργότερα με φωνάζει το κορίτσι …ψήνουμε .
Τελικά ο θείος είχε απόλυτο δίκιο, ήταν από τους ανθρώπους που έκαναν δυο φορές αποκοπή από ομφάλιο λώρο και είχε δυο ζωές , δυο φορές γενέθλια .
Την πρώτη 28 Φεβρουαρίου όταν αποκόπηκε από την κοιλιά της μάνας του και ήρθε με κλάματα και πανηγύρια στην ζωή. Την δεύτερη μόνο με κλάματα, 12 Δεκέμβρη όταν αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο αποκόπηκε από τον ομφάλιο λώρο της πατρίδας και της γλώσσα με την οποία έδινε νόημα στην ζωή του. Αυτή η δεύτερη αποκοπή τον πόνεσε γιατί κρατάει πολλά χρόνια. Έφυγε για λίγα χρόνια προσωρινά και πέρασαν 38 χρόνια …..μετανάστης στην Αμερική …. ακόμα
1. Μην τάξεις σε άγιο και σε παιδί.
Οι παροιμίες κρύβουν πολύ μεγάλη σοφία , λέει μια «μην τάξεις σε άγιο και σε παιδί». Με τον άγιο φαντάζομαι τα πράγματα είναι πιο εύκολα αν του δώσεις λίγο παράταση στα τάμα σου, με τα παιδιά μικρά ή μεγάλα είναι δύσκολα τα πράγματα, δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια. Πιστοί λοιπόν στο τάξιμο των μικρών παιδιών βρεθήκαμε στην Αθήνα για λίγες μέρες την πρωτοχρονιά. Την δεύτερη μέρα για να μπορέσει η Μαρία να πάρει το κινητό που της επιτρέπεται για λίγο σε περίοδο διακοπών βρήκε την πιο γλυκιά δικαιολογία.
-Μπαμπά επιθύμησα την γιαγιάκα μου και τον παππουλάκο μου να τους πάρω ένα τηλέφωνο θέλω !!
Είχαμε δεν είχαμε ξυπνήσει ακόμα, αλλά οι ταγμένες διακοπές των παιδιών σημαίνει και όλα τα χατίρια πραγματοποιούνται.
-Μπαμπά σε θέλει ο παππούς .
-Δεν μπορώ τώρα ( ενώ προσπαθούσα να πιώ μια γουλιά καφέ).
-Μπαμπά σε θέλει ο πατέρας σου είναι επείγον ( η ρουφηξιά κόπηκε στην μέση και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς γιατί μου έχωσε το κινητό ανάμεσα στο φλιτζάνι και στο αυτί και σε ανοικτή ακρόαση.)
-Να πάρεις τον θείο σου τον Μίμη στην Αμερική να σου πει τα κάλαντα!!!
-Καλά ούτε καλημέρα δεν είπαμε και το πρώτο πράγμα που μου λες είναι να πάρω το θείο Μίμη να μου πει τα κάλαντα; Πάρε την εγγονή σου να σου τα πει αυτή.
Η Μαρία για να γλιτώσει από τον σουρεαλιστικό διάλογο με τον παππού ζήτησε να μιλήσει με την γιαγιά της και παίρνοντας το κινητό κοντά της πρέπει να ψιθύρισα - --Και καλά θα τον πάρω όταν …..
Είπαμε μην τάξεις σε παιδί αλλά τα παιδιά του ταξίματος είναι δυο κατηγοριών αυτά της πρώτης ηλικίας και τα άλλα της τρίτης και της τέταρτης, ο παππούς μας αισίως έχει μπει στην τέταρτη «παιδική ηλικία» !!!
Στο τραπέζι της επιστροφής , μόλις κερνάει ένα ποτήρι κρασί ο παππούς το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ,αφού πρόλαβα και ήπια μια γουλιά αυτή την φορά ήταν :
-Τον πήρες τον θείο Μίμη … ( το βλέμμα μου πρέπει να είχε και απορία και θυμό) στην Αμερική ….για τα κάλαντα… που λέγαμε….
Είπαμε μην τάξεις σε παιδί οποιαδήποτε ηλικίας και ακόμα χειρότερα μην νομίσει ότι του έταξες. Όσο μεγαλύτερης ηλικίας είναι το «παιδί» τόσο πιο επιτακτικό είναι το τάξιμο, γιατί και ο χρόνος δεν δίνει πολλά περιθώρια….
-Καλά να τον πάρω τώρα…( και μένει το ποτήρι με το κρασί στην μέση και η μικρή Μαρία να μου ρίχνει πονηρές ματιές γιατί δεν «ξέφυγα» τελικά από τον παππού της ).
- Can Ι help you (Μπορώ να σας εξυπηρετήσω) ακούστηκε η χαρακτηριστική φωνή του θείου Μίμη.
- Μια μερίδα κάλαντα παρακαλώ ; (Του παραγγέλνω και αυτόματα αναγνωρίζει την φωνή μου).
- Με σάλτσα ή χωρίς ; ( Πάντα ετοιμόλογος ο θείος).
- Χωρίς και αργά παρακαλώ για να σημειώνω .
- Άκου λοιπόν
«Αρχιμηνιά φτωχή χρονιά και αρχή φτωχός μας χρόνος
Ο πολιτικός και ο θρόνος
Αρχή που ήρθε ο σοφός ο Γιώργος και ο κάθε πολιτικός
Την χώρα για να κυβερνήσει τον αφαλό για να μας λύσει
Να ζήσει ο πολιτικός και ας πεινάσει ο λαός
Ο λαός πολύ φτωχός αλλά όμως θε να ζήσει
Πάλι Γιώργο να ψηφίσει !!!!
Το μνημόνιο θα γίνει και αιωνία μας η μνήμη».
- Δεν φαντάζομαι αυτά που σου λέω να τα γράψεις στην εφημερίδα!!!
-Καλή χρονιά θείε ….
Τελικά αν και μετανάστης πάνω από την μισή του ζωή πηγή έμπνευσης του δεν ήταν η Αμερικάνικη πραγματικότητα που βιώνει αλλά η πατρίδα έτσι όπως την μεταφέρουν μέσα από τις εικόνες του τα ελληνικά κανάλια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προσπαθεί να αναπνεύσει ελληνικά πνιγμένος μέσα στον αμερικάνικο αέρα.
2. Τα γενέθλια
Κυριακή 12 Δεκεμβρίου του Αγίου Σπυρίδωνα , μόλις η γιαγιά Μαρία έχει τελειώσει τα χρόνια πολλά με τον ανιψιό της κατεβαίνει από τον πάνω όροφο η εγγονή της η συνονόματη.
-Γιαγιά θα φτιάξουμε ζυμωτάρια ; ( Τα ζυμωτάρια είναι μικρά καρβελάκια ψωμί τα οποία φτιάχνει με καταπληκτική επιτυχία η γιαγιά και η εγγονή και πολύ μεγάλη ζήτηση στην «εσωτερική» οικογενειακή αγορά).
Ενώ έχουν απλώσει όλα τα υλικά στον πάγκο, χτυπά το τηλέφωνο, η μικρή Μαρία έχει λάβει θέση ζυμωτή πάνω από την κόκκινη λεκάνη. Η γιαγιά Μαρία πάει να το σηκώσει .
-Έλα Μιμάκο τις έγινε;
Στο πρόσωπο της γιαγιάς ζωγραφίζεται μια χαρμολύπη, χαρά στα χείλη με το χαμόγελο της και θλίψη στα μάτια, χαρά που μιλά με τον αδελφότης και λύπη γιατί είναι στην ξενιτιά.
-Πήρα να μου πεις χρόνια πολλά ….
- Μα σήμερα είναι του Αγίου Σπυρίδωνα … Τι είναι σήμερα ;
- Σήμερα είναι τα γενέθλια μου ….
Μια σκοτεινιά έγραψε το βλέμμα της γιαγιάς και η φωνή της εγγονής την έβγαλε από την δύσκολη θέση .
-Γιαγιά έλα να μου ρίξεις λίγο νερό στο αλεύρι .
-Μιμάκο χρόνια πολλά ….φτιάχνω ζυμωτάρια με την εγγονή μου θα σε πάρω μετά.
Η γιαγιά μηχανικά έφτιαχνε τα ζυμωτάρια με την εγγονή της αλλά το μυαλό της δούλευε. Αποκλείεται να είχε γεννηθεί ο αδελφός της Δεκέμβριο, σίγουρα ήταν Φεβρουάριος . Μα πως τα μπέρδεψε αυτός λες να έπαθε η μνήμη του τίποτα. Η αδελφή της θείας Νίτσας στα εξήντα πέντε χτυπήθηκε από άνοια και δεν θυμάται τίποτα ούτε την ίδια της την αδελφή. Λες να έχει τίποτα ο αδελφός μου, αναρωτήθηκε . Βάλανε μαζί με την εγγονή τα ψωμάκια στο φούρνο και αμέσως τον παίρνει τηλέφωνο.
-Έλα Μιμάκο , δεν κατάλαβα καλά πριν, χρόνια πολλά μου είπες να σου πω
-Ναι χρόνια πολλά …
-Ρε Μιμάκο ( η ανησυχία της άρχισε να μεγαλώνει και σχεδόν μάτωσε το πάνω χείλι της ) είμαι λίγο μεγαλύτερη από εσένα …και μπορεί να μην θυμάμαι καλά αλλά μπορεί να κάνω και λάθος …αλλά στην εικόνα της Παναγίας από πίσω που έγραφε η μάνα γέννες και θανάτους νομίζω ότι σε έγραφε για Φεβρουάριο και πρέπει να ήταν στις 28 γιατί λέγαμε αν ήταν 29 θα είχες γενέθλια κάθε 4 χρόνια …δεν το θυμάσαι;
-Ε ναι σωστά από την κοιλιά της μάνας μου βρήκα Φεβρουάριο αλλά για θυμήσου τι έγινες 12 του Δεκέμβρη
- Ε δεν μπορώ να θυμηθώ….
-Πριν 38 χρόνια στις 12 Δεκεμβρίου έπεφτα στην αγκαλιά του μπάρμπα Λια και κλαίγοντας σας αποχαιρετούσα όλους, έφυγα για την ξενιτειά. Φεβρουάριο μήνα βγήκα από την κοιλιά της μάνας μας Δεκέμβρη μήνα με ρούφηξε η ξενιτειά.
Η γιαγιά βούρκωσε δεν ήξερε τι να του πει ευτυχώς η μικρή Μαρία πάλι έσωσε την κατάσταση με τα ζυμωτάρια.
-Γιαγιά έλα να δεις το φούρνο πήραν χρώμα τα ψωμάκια.
-Μίμη μου θα τα πούμε αργότερα με φωνάζει το κορίτσι …ψήνουμε .
Τελικά ο θείος είχε απόλυτο δίκιο, ήταν από τους ανθρώπους που έκαναν δυο φορές αποκοπή από ομφάλιο λώρο και είχε δυο ζωές , δυο φορές γενέθλια .
Την πρώτη 28 Φεβρουαρίου όταν αποκόπηκε από την κοιλιά της μάνας του και ήρθε με κλάματα και πανηγύρια στην ζωή. Την δεύτερη μόνο με κλάματα, 12 Δεκέμβρη όταν αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο αποκόπηκε από τον ομφάλιο λώρο της πατρίδας και της γλώσσα με την οποία έδινε νόημα στην ζωή του. Αυτή η δεύτερη αποκοπή τον πόνεσε γιατί κρατάει πολλά χρόνια. Έφυγε για λίγα χρόνια προσωρινά και πέρασαν 38 χρόνια …..μετανάστης στην Αμερική …. ακόμα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου