Η απέναντι όχθη tου Βασίλη Καπετάνιου
-Παππού πως τα βλέπεις τα πράγματα με την Λιβύη , ρώτησε ο Πέτρος τον παππού του, καθώς οργάνωναν το αρχείο με τα αποκόμματα εφημερίδων στην υπόγα των συλλογών τους.
-Πέτρο αυτό που βλέπουμε στα κανάλια είναι αυτό που θέλουν να δούμε και να καταλάβουμε, αλλού είναι η αλήθεια και αλλού οι πραγματικές εικόνες , οι Λίβυοι δεν έχουν καταλάβει ότι έχουν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για την πατρίδα τους βάζοντας του ξένους κατακτητές μέσα. Είχαν δίκιο οι αρχαίοι έλληνες όταν έλεγαν τα μάτια είναι ισχυρότερα των αυτιών, «οφθαλμοί ισχυρότεροι των ώτων οισοί». Δεν είναι τα γεγονότα που επηρεάζουν την πορεία μας αλλά η ερμηνεία που κάνουμε για αυτά. Το βιδωμένο σκαμπό μπορεί να σε κάνουν ήρωα.
Ο Πέτρος κατάλαβε ότι η τελευταία φράση ήταν κωδικός για ιστορία.
-Παππού φτιάξε ένα κουβανέζικο και βάζω το μπρίκι
-Πέτρο άρχισες τα πούρα ;
-Όχι παππού για σένα, να ακούσω την ιστορία και εσύ να το ευχαριστηθείς.
Ο παππούς πήρε το πούρο του, έκατσε αναπαυτικά στην πολυθρόνα και άρχισε την ιστορία του.
-Λοιπόν άκου την ιστορία. Ο Γιωργάρας έφτασε με το ΚΤΕΛ στο Άργος και ξεκίνησε να ανεβαίνει προς την οδό Τσώκρη περνώντας από την πλατεία λαϊκής αγοράς . Καθώς βάδιζε έβλεπε τα μάτια των περαστικών να καρφώνονται πάνω στα πόδια του, το δεξί πόδι μέσα σε μαύρη μπότα και το αριστερό με σοβαρά εγκαύματα μέσα σε μια μπλε πλαστική σαγιονάρα. Αυτός τους κοιτούσε και έπαιρνε το μισό λοξό χαρακτηριστικό του χαμόγελο και τους άφηνε με την απορία στο στόμα συνεχίζοντας τον κουτσό δρόμο του. Ο τραυματισμός του στο πόδι ήταν και ο λόγος που ήρθε με το ΚΤΕΛ και όχι με το αυτοκίνητο.
Φτάνοντας στην Τσώκρη , κατευθύνεται προς το «Καφενείον το Αρτεμίσιον» του κυρ Νίκου. Ο κυρ Νίκος τον ήξερε από μικρό παιδάκι, σε αυτή την γειτονιά μεγάλωσε ο Γιωργάρας, ήταν κάτι σαν μακρινός συγγενής του.
-Κυρ Νίκο ένα καραφάκι με μπομπάρια, πάτησε τα στο λεμόνι και μια ντομάτα γαρίφαλο χωρίς λάδι με ρίγανη από το Κερασοχώρι.(Του φώναξε από τηνπόρτα)
-Στο δώδεκα Γιωργή;
-Ναι στο δώδεκα.
Το δώδεκα ήταν κωδικός για το μαγαζί του αδελφού του, στο πατάρι είχε την συλλογή με τις μουσικές του ο Γιωργάρας και το είχε κάνει στέκι με τους φίλους του. Ο Κυρ Νίκος μέσα από τον πάγκο του μεγάλου ψυγείου δεν μπορούσε να δει τον τραυματισμένο Γιωργάρα. Οι πελάτες του καφενείου είδαν το παράξενο θέαμα με τα πόδια του αλλά κανείς δεν τον ρώτησε , ήταν λίγο οργιάρης από παιδί και αν του έκαναν με αδέξιο τρόπο την ερώτηση μπορεί να γινόταν μπουρλότο. Ο καφετζής ετοίμασε την ποικιλία με το εντόσθια κότας , σπεσιαλιτέ του καφενείου και ξεκίνησε για το δώδεκα.
-Νίκο τα είδες τα πόδια του Γιώργη;
-Όχι τι είχαν;
-Το αριστερό ήταν άσχημα καμένο στα δάχτυλα.
-Ποιος ξέρει θα έπαθε κανένα ατύχημα στην υπηρεσία του, είναι στην πυροσβεστική μισό χρόνο τώρα.
-Νέος στην υπηρεσία και τον έστειλαν ξυπόλυτο στα αγκάθια , δεν τα ξέρω εγώ !!!
(είπε ο κυρ Αντώνης συνταξιούχος αστυνομικός ) οι παλιοκερατάδες , φαντάσου τι θα έγινε για να μην προλάβει να σώσει το πόδι του
-Νίκο το καραφάκι να του πεις κερασμένο από μένα ( είπε ο κυρ Κώστας που συγκινήθηκε από τα λόγια του κυρ Αντώνη)
-Και από μένα ένα ( είπε ο Κυρ Αντώνης )
-Και από μένα ένα ( είπε ο μαστρο Γιώργης)
-Νίκο και από μένα ένα με διπλό μεζέ είπε και ο κυρ Θανάσης.
-Παιδιά θα του πάω το τα δυο τώρα και για τα άλλα βλέπουμε .
Ο κυρ Νίκος ανέβηκε τα σκαλιά στο πατάρι του Γιωργάρα, κοίταξε με πόνο το λαβωμένο πόδι ενώ ακούγονταν το τραγούδι «μάγισσες φέρτε μου βότανα».
-Κυρ Νίκο ένα καραφάκι με μεζέ παράγγειλα όχι δύο.
-Γιωργάρα και τα δυο και η ποικιλία είναι κερασμένα από τον κυρ Αντώνη και τον κυρ Κώστα και έχεις και άλλα δυο κερασμένα με ποικιλίες.
-Γεια σου ρε ήρωα πυροσβέστη . Φώναξε ο Μητσάρας από την πόρτα «του δώδεκα», ο κολλητός του Γιώργη με ένα παράξενο τόνο στην φωνή του.
-Ρε Μήτσο έλα απάνω μας κερνάνε, περασμένα ξεχασμένα του είπε ο Γιωργάρας.
- Φέρ΄ τα σε λίγο, αλλά γιατί τα κεράσματα σήμερα;
-Για το πόδι σου, συγκινήθηκαν, στην υπηρεσία δεν έγινε ;
Ο Γιωργάρας πήρε το μισό του πονηρό χαμόγελο και ανασήκωσε το αριστερό του φρύδι, την ίδια έκφραση έπαιρνε από παιδί όταν έκανε κάποια πονηριά και αυτό έβαλε σε υποψίες τον κυρ Νίκο
-Πυροσβεστικό είναι το ατύχημα…. πόσα είπαμε ότι ήταν τα κερασμένα ;
-Άλλα δύο
-Εντάξει σε ένα μισάωρο φέρ΄ τα.
Αφού πήγε και τα δεύτερα καραφάκια μετά από ώρα ο κυρ Νίκος πήγε να μαζέψει τα ποτήρια και τις πιατέλες του, ο Γιωργάρας ήταν μόνος του.
-Κυρ Νίκο ποιος είπε ότι το ατύχημα έγινε στην Πυροσβεστική;
-Δεν ξέρω , μάλλον ο κυρ Αντώνης, ο αστυνόμος πυροσβέστης είσαι , καμένο πόδι έχεις το πιο λογικό ακούγεται. Δεν έγινε στην δουλειά το κάψιμο;
Τώρα ήταν η σειρά του κυρ Νίκου να πάρει το μισό χαμόγελο γιατί κατάλαβε ότι κάπου έγινε παρανόηση.
-Λοιπόν κυρ Νίκο δεν είμαι ο ήρωας που νομίζουν, παρ όλα αυτά από την ερμηνεία που έδωσαν ωφεληθήκαμε και οι δυο.
-Δηλαδή τι έγινε ;
-Την Κυριακή το βράδυ ήρθε να με βρει ο κολλητός μου ο Μητσάρας ,αυτός που φώναξε στην πόρτα. Στο φουλ η ερωτική απογοήτευση , φαγωμένος και χαλασμένος από τον έρωτα ξεκινήσαμε από την πλατεία Μαβίλη ποτοθεραπεία. Δεν υπάρχει καλύτερο γιατρικό από το να ξεχνάς πίνοντας παρέα με φίλους. Αλλά ο Μητσάρας ήταν πολύ φορτωμένος, είπα να τον περπατάω και λίγο να μην μεθύσει, παίρνουμε μπάλα όλα τα μπαράκια, ένα δυο ποτά και μετά περπάτημα. Από την Πλατεία Μαβίλη φτάσαμε στην πλατεία Εξαρχείων .
-Έγιναν τίποτα επεισόδια ;
-Όχι ούτε μυρμήγκι δεν πατήθηκε.
- Ε τότε τι έγινε.
-Τι το ήθελα να τον περπατάω . Με το που φτάνουμε στην πάνω γωνία της πλατείας από την Καλλιδρομίου το μάτι του Μητσάρα γυαλίζει επικίνδυνα, τον είχε πιάσει και λίγο το ποτό.
-Σε εκείνο θα πάμε μου λέει και μου δείχνει το μπαρ στην κάτω γωνία προς την Σόλωνος. Και αρχίζει το πανηγύρι. Μπαίνοντας βλέπει σε δυο σκαμπό μπροστά στην μπάρα καθόταν ένα ζευγάρι, ακράτητος ο Μητσάρας πάει κοντά τους.
-Παιδιά να σας κεράσω ένα ποτό και να αλλάξετε θέση!!!
- Ο άντρας τον κοίταξε θυμωμένα η κοπέλα με απορία
-Εδώ γεννήθηκε μια αγάπη ( λέει στην κοπέλα και βουρκωμένος της δείχνει το σκαμπό που καθόταν)
-Αυτό ήταν την συγκίνησε , πήραν το κέρασμα και πήγαν παραπέρα.
Ο Μητσάρας κάθισε πάνω στο σκαμπό που πρωτογνώρισε τον μεγάλο του ερώτα και βιδώθηκε , τον είδα σαλταρισμένο και του είπα ένα και φύγαμε . Αλλά ο Μητσάρας το ένα το κατάλαβε ένα μπουκάλι, εγώ κρατήθηκα με χυμούς αυτός έγινε λιώμα . Στο τέλος μέσα στην σούρα του , θέλει φεύγοντας να πάρει μαζί του και το βιδωμένο σκαμπό γιατί είχε αναμνήσεις. Ρε Μητσάρα άστο κάτω είναι και ξένο και βιδωμένο, του το λέω. Μια, δυο τρεις έρχεται ο μπράβος του μαγαζιού του μαζεύει δυο ψιλές μπαίνω στην μέση, να σβήσω τον καυγά και τον τραβάω έξω Πήγαμε σπίτι μου στην Πατησίων. Μου έφυγε η μαγκιά και η μέση να τον κουβαλήσω , πέφτουμε για ύπνο ξερός εγώ από τον κούραση τον βάζω και αυτόν στον καναπέ. Μετά από δυο ώρες ξυπνάω από πόνους στο αριστερό πόδι . Μου είχε περάσει εφημερίδα στο δάχτυλα και είχε βάλει φωτιά. Και ο Μητσάρας στην άκρη του κρεβατιού να με κοιτά μεθυσμένος.
-Ρε είσαι τρελός πας να με κάψεις
-Εγώ ήθελα το σκαμπό αλλά μπήκες στην μέση να κάνεις τον πυροσβέστη, αφού είσαι πυροσβέστης να την σβήσεις την φωτιά!!!
Παρά λίγο να πέσει ο δίσκος με τα σερβίτσια του Κυρ Νίκου , από τα δυνατά γέλια
-Να σαι καλά ρε Γιωργάρα χρόνια είχα να γελάσω έτσι.
Μπαίνοντας μέσα στα καφενείο τον ρωτά ο κυρ Αντώνης.
-Νίκο σου είπε πως κάηκε;
-Προσπάθησε να σβήσει μια φωτιά μέσα στην νύχτα ( και κατευθύνθηκε γρήγορα μέσα στην κουζίνα γιατί ήταν έτοιμος να σκάσει στα γέλια πάλι)
-Κατάλαβες Πετράν δεν ήταν τα γεγονότα που οδήγησαν τους ανθρώπους σε δράσεις αλλά η γνώμη που σχημάτισαν για αυτά και όταν μάλιστα σου ερμηνεύουν άλλοι τα γεγονότα τότε ακόμα χειρότερα…. Και μετά σου δίνουν αυτοί τις επιλογές για να διαλέξεις δημοκρατικά.
-Πέτρο κοτόπουλο ή μοσχάρι θες για αύριο ; ( Ακούστηκε η δυνατή φωνή της γιαγιάς στην πόρτα του υπογείου , παππούς και εγγονός ξέσπασαν σε γέλια)
-Τα βλέπεις Πέτρο η υπερδύναμη πήρε την απόφαση ότι αύριο έχει κρέας και εγώ πρέπει να διαλέξω τις επιλογές της κοτόπουλο ή μοσχάρι.
-Άντε καημένε φταίω εγώ σε νοιάζομαι ( είπε δήθεν θυμωμένη η γιαγιά)
-Τώρα έβαλε και την ερμηνεία που ήθελε και άντε να αποδείξεις το αντίθετο
Παππούς και εγγονός δυνάμωσαν τα γέλια και η γιαγιά κοιτούσε με απορία και θυμό.
( Η ιστορία στο μεγαλύτερο μέρος είναι φανταστική, το σκαμπό χωρίς συναισθήματα και το κάψιμο στα δάκτυλα είναι πραγματικά και αφορούν ιστορία κοινού φίλου όπως μου την διηγήθηκε ο Χάρης στο «ολυμπιακό περίπτερο» και μου την επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο «παθών» αργότερα).
-Παππού πως τα βλέπεις τα πράγματα με την Λιβύη , ρώτησε ο Πέτρος τον παππού του, καθώς οργάνωναν το αρχείο με τα αποκόμματα εφημερίδων στην υπόγα των συλλογών τους.
-Πέτρο αυτό που βλέπουμε στα κανάλια είναι αυτό που θέλουν να δούμε και να καταλάβουμε, αλλού είναι η αλήθεια και αλλού οι πραγματικές εικόνες , οι Λίβυοι δεν έχουν καταλάβει ότι έχουν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για την πατρίδα τους βάζοντας του ξένους κατακτητές μέσα. Είχαν δίκιο οι αρχαίοι έλληνες όταν έλεγαν τα μάτια είναι ισχυρότερα των αυτιών, «οφθαλμοί ισχυρότεροι των ώτων οισοί». Δεν είναι τα γεγονότα που επηρεάζουν την πορεία μας αλλά η ερμηνεία που κάνουμε για αυτά. Το βιδωμένο σκαμπό μπορεί να σε κάνουν ήρωα.
Ο Πέτρος κατάλαβε ότι η τελευταία φράση ήταν κωδικός για ιστορία.
-Παππού φτιάξε ένα κουβανέζικο και βάζω το μπρίκι
-Πέτρο άρχισες τα πούρα ;
-Όχι παππού για σένα, να ακούσω την ιστορία και εσύ να το ευχαριστηθείς.
Ο παππούς πήρε το πούρο του, έκατσε αναπαυτικά στην πολυθρόνα και άρχισε την ιστορία του.
-Λοιπόν άκου την ιστορία. Ο Γιωργάρας έφτασε με το ΚΤΕΛ στο Άργος και ξεκίνησε να ανεβαίνει προς την οδό Τσώκρη περνώντας από την πλατεία λαϊκής αγοράς . Καθώς βάδιζε έβλεπε τα μάτια των περαστικών να καρφώνονται πάνω στα πόδια του, το δεξί πόδι μέσα σε μαύρη μπότα και το αριστερό με σοβαρά εγκαύματα μέσα σε μια μπλε πλαστική σαγιονάρα. Αυτός τους κοιτούσε και έπαιρνε το μισό λοξό χαρακτηριστικό του χαμόγελο και τους άφηνε με την απορία στο στόμα συνεχίζοντας τον κουτσό δρόμο του. Ο τραυματισμός του στο πόδι ήταν και ο λόγος που ήρθε με το ΚΤΕΛ και όχι με το αυτοκίνητο.
Φτάνοντας στην Τσώκρη , κατευθύνεται προς το «Καφενείον το Αρτεμίσιον» του κυρ Νίκου. Ο κυρ Νίκος τον ήξερε από μικρό παιδάκι, σε αυτή την γειτονιά μεγάλωσε ο Γιωργάρας, ήταν κάτι σαν μακρινός συγγενής του.
-Κυρ Νίκο ένα καραφάκι με μπομπάρια, πάτησε τα στο λεμόνι και μια ντομάτα γαρίφαλο χωρίς λάδι με ρίγανη από το Κερασοχώρι.(Του φώναξε από τηνπόρτα)
-Στο δώδεκα Γιωργή;
-Ναι στο δώδεκα.
Το δώδεκα ήταν κωδικός για το μαγαζί του αδελφού του, στο πατάρι είχε την συλλογή με τις μουσικές του ο Γιωργάρας και το είχε κάνει στέκι με τους φίλους του. Ο Κυρ Νίκος μέσα από τον πάγκο του μεγάλου ψυγείου δεν μπορούσε να δει τον τραυματισμένο Γιωργάρα. Οι πελάτες του καφενείου είδαν το παράξενο θέαμα με τα πόδια του αλλά κανείς δεν τον ρώτησε , ήταν λίγο οργιάρης από παιδί και αν του έκαναν με αδέξιο τρόπο την ερώτηση μπορεί να γινόταν μπουρλότο. Ο καφετζής ετοίμασε την ποικιλία με το εντόσθια κότας , σπεσιαλιτέ του καφενείου και ξεκίνησε για το δώδεκα.
-Νίκο τα είδες τα πόδια του Γιώργη;
-Όχι τι είχαν;
-Το αριστερό ήταν άσχημα καμένο στα δάχτυλα.
-Ποιος ξέρει θα έπαθε κανένα ατύχημα στην υπηρεσία του, είναι στην πυροσβεστική μισό χρόνο τώρα.
-Νέος στην υπηρεσία και τον έστειλαν ξυπόλυτο στα αγκάθια , δεν τα ξέρω εγώ !!!
(είπε ο κυρ Αντώνης συνταξιούχος αστυνομικός ) οι παλιοκερατάδες , φαντάσου τι θα έγινε για να μην προλάβει να σώσει το πόδι του
-Νίκο το καραφάκι να του πεις κερασμένο από μένα ( είπε ο κυρ Κώστας που συγκινήθηκε από τα λόγια του κυρ Αντώνη)
-Και από μένα ένα ( είπε ο Κυρ Αντώνης )
-Και από μένα ένα ( είπε ο μαστρο Γιώργης)
-Νίκο και από μένα ένα με διπλό μεζέ είπε και ο κυρ Θανάσης.
-Παιδιά θα του πάω το τα δυο τώρα και για τα άλλα βλέπουμε .
Ο κυρ Νίκος ανέβηκε τα σκαλιά στο πατάρι του Γιωργάρα, κοίταξε με πόνο το λαβωμένο πόδι ενώ ακούγονταν το τραγούδι «μάγισσες φέρτε μου βότανα».
-Κυρ Νίκο ένα καραφάκι με μεζέ παράγγειλα όχι δύο.
-Γιωργάρα και τα δυο και η ποικιλία είναι κερασμένα από τον κυρ Αντώνη και τον κυρ Κώστα και έχεις και άλλα δυο κερασμένα με ποικιλίες.
-Γεια σου ρε ήρωα πυροσβέστη . Φώναξε ο Μητσάρας από την πόρτα «του δώδεκα», ο κολλητός του Γιώργη με ένα παράξενο τόνο στην φωνή του.
-Ρε Μήτσο έλα απάνω μας κερνάνε, περασμένα ξεχασμένα του είπε ο Γιωργάρας.
- Φέρ΄ τα σε λίγο, αλλά γιατί τα κεράσματα σήμερα;
-Για το πόδι σου, συγκινήθηκαν, στην υπηρεσία δεν έγινε ;
Ο Γιωργάρας πήρε το μισό του πονηρό χαμόγελο και ανασήκωσε το αριστερό του φρύδι, την ίδια έκφραση έπαιρνε από παιδί όταν έκανε κάποια πονηριά και αυτό έβαλε σε υποψίες τον κυρ Νίκο
-Πυροσβεστικό είναι το ατύχημα…. πόσα είπαμε ότι ήταν τα κερασμένα ;
-Άλλα δύο
-Εντάξει σε ένα μισάωρο φέρ΄ τα.
Αφού πήγε και τα δεύτερα καραφάκια μετά από ώρα ο κυρ Νίκος πήγε να μαζέψει τα ποτήρια και τις πιατέλες του, ο Γιωργάρας ήταν μόνος του.
-Κυρ Νίκο ποιος είπε ότι το ατύχημα έγινε στην Πυροσβεστική;
-Δεν ξέρω , μάλλον ο κυρ Αντώνης, ο αστυνόμος πυροσβέστης είσαι , καμένο πόδι έχεις το πιο λογικό ακούγεται. Δεν έγινε στην δουλειά το κάψιμο;
Τώρα ήταν η σειρά του κυρ Νίκου να πάρει το μισό χαμόγελο γιατί κατάλαβε ότι κάπου έγινε παρανόηση.
-Λοιπόν κυρ Νίκο δεν είμαι ο ήρωας που νομίζουν, παρ όλα αυτά από την ερμηνεία που έδωσαν ωφεληθήκαμε και οι δυο.
-Δηλαδή τι έγινε ;
-Την Κυριακή το βράδυ ήρθε να με βρει ο κολλητός μου ο Μητσάρας ,αυτός που φώναξε στην πόρτα. Στο φουλ η ερωτική απογοήτευση , φαγωμένος και χαλασμένος από τον έρωτα ξεκινήσαμε από την πλατεία Μαβίλη ποτοθεραπεία. Δεν υπάρχει καλύτερο γιατρικό από το να ξεχνάς πίνοντας παρέα με φίλους. Αλλά ο Μητσάρας ήταν πολύ φορτωμένος, είπα να τον περπατάω και λίγο να μην μεθύσει, παίρνουμε μπάλα όλα τα μπαράκια, ένα δυο ποτά και μετά περπάτημα. Από την Πλατεία Μαβίλη φτάσαμε στην πλατεία Εξαρχείων .
-Έγιναν τίποτα επεισόδια ;
-Όχι ούτε μυρμήγκι δεν πατήθηκε.
- Ε τότε τι έγινε.
-Τι το ήθελα να τον περπατάω . Με το που φτάνουμε στην πάνω γωνία της πλατείας από την Καλλιδρομίου το μάτι του Μητσάρα γυαλίζει επικίνδυνα, τον είχε πιάσει και λίγο το ποτό.
-Σε εκείνο θα πάμε μου λέει και μου δείχνει το μπαρ στην κάτω γωνία προς την Σόλωνος. Και αρχίζει το πανηγύρι. Μπαίνοντας βλέπει σε δυο σκαμπό μπροστά στην μπάρα καθόταν ένα ζευγάρι, ακράτητος ο Μητσάρας πάει κοντά τους.
-Παιδιά να σας κεράσω ένα ποτό και να αλλάξετε θέση!!!
- Ο άντρας τον κοίταξε θυμωμένα η κοπέλα με απορία
-Εδώ γεννήθηκε μια αγάπη ( λέει στην κοπέλα και βουρκωμένος της δείχνει το σκαμπό που καθόταν)
-Αυτό ήταν την συγκίνησε , πήραν το κέρασμα και πήγαν παραπέρα.
Ο Μητσάρας κάθισε πάνω στο σκαμπό που πρωτογνώρισε τον μεγάλο του ερώτα και βιδώθηκε , τον είδα σαλταρισμένο και του είπα ένα και φύγαμε . Αλλά ο Μητσάρας το ένα το κατάλαβε ένα μπουκάλι, εγώ κρατήθηκα με χυμούς αυτός έγινε λιώμα . Στο τέλος μέσα στην σούρα του , θέλει φεύγοντας να πάρει μαζί του και το βιδωμένο σκαμπό γιατί είχε αναμνήσεις. Ρε Μητσάρα άστο κάτω είναι και ξένο και βιδωμένο, του το λέω. Μια, δυο τρεις έρχεται ο μπράβος του μαγαζιού του μαζεύει δυο ψιλές μπαίνω στην μέση, να σβήσω τον καυγά και τον τραβάω έξω Πήγαμε σπίτι μου στην Πατησίων. Μου έφυγε η μαγκιά και η μέση να τον κουβαλήσω , πέφτουμε για ύπνο ξερός εγώ από τον κούραση τον βάζω και αυτόν στον καναπέ. Μετά από δυο ώρες ξυπνάω από πόνους στο αριστερό πόδι . Μου είχε περάσει εφημερίδα στο δάχτυλα και είχε βάλει φωτιά. Και ο Μητσάρας στην άκρη του κρεβατιού να με κοιτά μεθυσμένος.
-Ρε είσαι τρελός πας να με κάψεις
-Εγώ ήθελα το σκαμπό αλλά μπήκες στην μέση να κάνεις τον πυροσβέστη, αφού είσαι πυροσβέστης να την σβήσεις την φωτιά!!!
Παρά λίγο να πέσει ο δίσκος με τα σερβίτσια του Κυρ Νίκου , από τα δυνατά γέλια
-Να σαι καλά ρε Γιωργάρα χρόνια είχα να γελάσω έτσι.
Μπαίνοντας μέσα στα καφενείο τον ρωτά ο κυρ Αντώνης.
-Νίκο σου είπε πως κάηκε;
-Προσπάθησε να σβήσει μια φωτιά μέσα στην νύχτα ( και κατευθύνθηκε γρήγορα μέσα στην κουζίνα γιατί ήταν έτοιμος να σκάσει στα γέλια πάλι)
-Κατάλαβες Πετράν δεν ήταν τα γεγονότα που οδήγησαν τους ανθρώπους σε δράσεις αλλά η γνώμη που σχημάτισαν για αυτά και όταν μάλιστα σου ερμηνεύουν άλλοι τα γεγονότα τότε ακόμα χειρότερα…. Και μετά σου δίνουν αυτοί τις επιλογές για να διαλέξεις δημοκρατικά.
-Πέτρο κοτόπουλο ή μοσχάρι θες για αύριο ; ( Ακούστηκε η δυνατή φωνή της γιαγιάς στην πόρτα του υπογείου , παππούς και εγγονός ξέσπασαν σε γέλια)
-Τα βλέπεις Πέτρο η υπερδύναμη πήρε την απόφαση ότι αύριο έχει κρέας και εγώ πρέπει να διαλέξω τις επιλογές της κοτόπουλο ή μοσχάρι.
-Άντε καημένε φταίω εγώ σε νοιάζομαι ( είπε δήθεν θυμωμένη η γιαγιά)
-Τώρα έβαλε και την ερμηνεία που ήθελε και άντε να αποδείξεις το αντίθετο
Παππούς και εγγονός δυνάμωσαν τα γέλια και η γιαγιά κοιτούσε με απορία και θυμό.
( Η ιστορία στο μεγαλύτερο μέρος είναι φανταστική, το σκαμπό χωρίς συναισθήματα και το κάψιμο στα δάκτυλα είναι πραγματικά και αφορούν ιστορία κοινού φίλου όπως μου την διηγήθηκε ο Χάρης στο «ολυμπιακό περίπτερο» και μου την επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο «παθών» αργότερα).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου