Της Εύης Αισώπου, Πρόεδρος Δ.Σ. Επιδαύρου
Αν ψάχνουμε να βρούμε πού έγκειται η ελλειμματικότητα της Δημοκρατίας, θα συνειδητοποιήσουμε πως το κακό βρίσκεται στον εαυτό της. Και αυτό γιατί εχθρός της είναι η ίδια αφού στο όνομά της μπορούν να γίνουν οι μεγαλύτερες βιαιοπραγίες. Γιατί; «Γιατί έχουμε δημοκρατία» θα ισχυριστούν οι περισσότεροι.
Ο καθένας προσπαθεί να πείσει με κάθε τρόπο για την αλήθεια του, στο όνομα της δημοκρατίας.
Προσπαθεί να διεισδύσει στο διανοητικό ορίζοντα του άλλου και να του κατευθύνει τη σκέψη, στο όνομα της δημοκρατίας.
Αρέσκεται σε θεάματα αρένας τα οποία λαμβάνουν χώρα στα τηλεοπτικά παράθυρα των δελτίων ειδήσεων και των πολιτικών εκπομπών στο όνομα της δημοκρατίας.
Ακόμα και ο διάλογος είναι ατελέσφορος αφού οι συνομιλητές μιλούν όλοι μαζί χωρίς ο ένας να προσέχει τον άλλο. Οι απαντήσεις δεν έχουν συνέπεια και ενότητα, ο καθένας ζητά να επιβάλλει τη γνώση του με τη δύναμη της φωνής του. Έτσι, καταντά ένα χυδαίο αγώνισμα, χωρίς ευγένεια κι ευπρέπεια.
Κι όλα αυτά έχουν ως συνέπεια τον εθισμό των πολιτών σε μια κατάσταση αντιδικιών, αντιπαραθέσεων, αντιπαλότητας και μίσους.
Εθισμός που τυφλώνει, πολώνει, φανατίζει και συνεπώς αποπροσανατολίζει απ’ τον ουσιαστικό σκοπό της δημοκρατίας που είναι η συλλογική προσπάθεια για την κοινή πρόοδο κι ευημερία σ’ έναν τόπο.
Σκοπό που πιστεύουμε πως υπηρετήσαμε και διασφαλίσαμε – σ’ ό,τι αφορά, δηλ. το δικό μας μερίδιο ευθύνης - ως νέα δημοτική αρχή στο νεοσυσταθέντα δήμο Επιδαύρου, όταν με ψυχραιμία – που, ίσως, κάπου παρερμηνεύθηκε – χειριστήκαμε τη διαδικασία κατά την οποία παρουσιάστηκαν (στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου του δήμου Επιδαύρου) στο κοινό τα αποδεικτικά της αθώωσης του κου Τσιλογιάννη που για δώδεκα χρόνια υπηρέτησε πιστά ως Δήμαρχος την τοπική αυτοδιοίκηση και συνέβαλε στην πρόοδο του τόπου.
Η λογική της ψυχραιμίας και της πραότητας δεν είναι δειλία ή ατολμία, αντίθετα συμβάλλει στην ανάδειξη της αλήθειας όταν μάλιστα αυτή είναι ατράνταχτη και την αναδεικνύει ως μέγιστη υπεροχή έναντι του αντιπάλου όταν αυτός συγχέει, ηθελημένα ή όχι, τον έλεγχο με την μομφή.
Η πραότητα αποδυναμώνει τον εκνευρισμό που πλανάται στο χώρο και έτσι ο πολίτης έχει τη δυνατότητα να σκεφτεί και τελικά να κατανοήσει, να εκτιμήσει καταστάσεις, να αποφανθεί και να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Η εκρηκτικότητα των λόγων πολλές φορές οδηγεί στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό.
Αν θέλει κάποιος, λοιπόν, να προβεί σε μια αποτίμηση των όσων διαδραματίστηκαν κατά τη συνεδρίαση της 9ης Φεβρουαρίου 2011 σχετικά με το 10ο θέμα που αφορούσε στην παραλαβή πορίσματος διαχειριστικού ελέγχου στον πρώην δήμο Ασκληπιείου, θα συνειδητοποιήσει ότι σ’ ένα κλίμα χαμηλών τόνων (γιατί – ως γνωστόν – οι αίθουσες συνεδριάσεων δημοτικών συμβουλίων δεν πρέπει να είναι χώροι που μαγεύουν και χειραγωγούν μάζες, αλλά χώροι συνάθροισης σκεπτόμενων πολιτών) ακούστηκε ό,τι έπρεπε να ακουστεί δηλ. η αλήθεια. Η οποία από μόνη της είναι πολύτιμη και κυρίαρχη. Απ’ την πλευρά μου, ως πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου και ομόφωνα αποδεκτή από πλειοψηφία και μειοψηφία, έπρεπε να λειτουργήσω όσο πιο αμερόληπτα απαιτούσαν οι περιστάσεις ώστε να διατηρηθεί μέχρι τέλους η αυτοσυγκράτηση που τελικά όλοι επέδειξαν.
Κατόπιν τούτου, πιστεύω πως ο μεγάλος νικητής της δραματικής εκείνης συνεδρίασης ήταν η ηθική αποκατάσταση του κου Τσιλογιάννη και η δημοκρατική διαδικασία αυτή καθ’ αυτή κατόπιν της οποίας μας επιτρέπεται πια να προχωρήσουμε σε μια προσπάθεια προόδου και εξέλιξης του τόπου μας.
Αν ψάχνουμε να βρούμε πού έγκειται η ελλειμματικότητα της Δημοκρατίας, θα συνειδητοποιήσουμε πως το κακό βρίσκεται στον εαυτό της. Και αυτό γιατί εχθρός της είναι η ίδια αφού στο όνομά της μπορούν να γίνουν οι μεγαλύτερες βιαιοπραγίες. Γιατί; «Γιατί έχουμε δημοκρατία» θα ισχυριστούν οι περισσότεροι.
Ο καθένας προσπαθεί να πείσει με κάθε τρόπο για την αλήθεια του, στο όνομα της δημοκρατίας.
Προσπαθεί να διεισδύσει στο διανοητικό ορίζοντα του άλλου και να του κατευθύνει τη σκέψη, στο όνομα της δημοκρατίας.
Αρέσκεται σε θεάματα αρένας τα οποία λαμβάνουν χώρα στα τηλεοπτικά παράθυρα των δελτίων ειδήσεων και των πολιτικών εκπομπών στο όνομα της δημοκρατίας.
Ακόμα και ο διάλογος είναι ατελέσφορος αφού οι συνομιλητές μιλούν όλοι μαζί χωρίς ο ένας να προσέχει τον άλλο. Οι απαντήσεις δεν έχουν συνέπεια και ενότητα, ο καθένας ζητά να επιβάλλει τη γνώση του με τη δύναμη της φωνής του. Έτσι, καταντά ένα χυδαίο αγώνισμα, χωρίς ευγένεια κι ευπρέπεια.
Κι όλα αυτά έχουν ως συνέπεια τον εθισμό των πολιτών σε μια κατάσταση αντιδικιών, αντιπαραθέσεων, αντιπαλότητας και μίσους.
Εθισμός που τυφλώνει, πολώνει, φανατίζει και συνεπώς αποπροσανατολίζει απ’ τον ουσιαστικό σκοπό της δημοκρατίας που είναι η συλλογική προσπάθεια για την κοινή πρόοδο κι ευημερία σ’ έναν τόπο.
Σκοπό που πιστεύουμε πως υπηρετήσαμε και διασφαλίσαμε – σ’ ό,τι αφορά, δηλ. το δικό μας μερίδιο ευθύνης - ως νέα δημοτική αρχή στο νεοσυσταθέντα δήμο Επιδαύρου, όταν με ψυχραιμία – που, ίσως, κάπου παρερμηνεύθηκε – χειριστήκαμε τη διαδικασία κατά την οποία παρουσιάστηκαν (στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου του δήμου Επιδαύρου) στο κοινό τα αποδεικτικά της αθώωσης του κου Τσιλογιάννη που για δώδεκα χρόνια υπηρέτησε πιστά ως Δήμαρχος την τοπική αυτοδιοίκηση και συνέβαλε στην πρόοδο του τόπου.
Η λογική της ψυχραιμίας και της πραότητας δεν είναι δειλία ή ατολμία, αντίθετα συμβάλλει στην ανάδειξη της αλήθειας όταν μάλιστα αυτή είναι ατράνταχτη και την αναδεικνύει ως μέγιστη υπεροχή έναντι του αντιπάλου όταν αυτός συγχέει, ηθελημένα ή όχι, τον έλεγχο με την μομφή.
Η πραότητα αποδυναμώνει τον εκνευρισμό που πλανάται στο χώρο και έτσι ο πολίτης έχει τη δυνατότητα να σκεφτεί και τελικά να κατανοήσει, να εκτιμήσει καταστάσεις, να αποφανθεί και να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Η εκρηκτικότητα των λόγων πολλές φορές οδηγεί στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό.
Αν θέλει κάποιος, λοιπόν, να προβεί σε μια αποτίμηση των όσων διαδραματίστηκαν κατά τη συνεδρίαση της 9ης Φεβρουαρίου 2011 σχετικά με το 10ο θέμα που αφορούσε στην παραλαβή πορίσματος διαχειριστικού ελέγχου στον πρώην δήμο Ασκληπιείου, θα συνειδητοποιήσει ότι σ’ ένα κλίμα χαμηλών τόνων (γιατί – ως γνωστόν – οι αίθουσες συνεδριάσεων δημοτικών συμβουλίων δεν πρέπει να είναι χώροι που μαγεύουν και χειραγωγούν μάζες, αλλά χώροι συνάθροισης σκεπτόμενων πολιτών) ακούστηκε ό,τι έπρεπε να ακουστεί δηλ. η αλήθεια. Η οποία από μόνη της είναι πολύτιμη και κυρίαρχη. Απ’ την πλευρά μου, ως πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου και ομόφωνα αποδεκτή από πλειοψηφία και μειοψηφία, έπρεπε να λειτουργήσω όσο πιο αμερόληπτα απαιτούσαν οι περιστάσεις ώστε να διατηρηθεί μέχρι τέλους η αυτοσυγκράτηση που τελικά όλοι επέδειξαν.
Κατόπιν τούτου, πιστεύω πως ο μεγάλος νικητής της δραματικής εκείνης συνεδρίασης ήταν η ηθική αποκατάσταση του κου Τσιλογιάννη και η δημοκρατική διαδικασία αυτή καθ’ αυτή κατόπιν της οποίας μας επιτρέπεται πια να προχωρήσουμε σε μια προσπάθεια προόδου και εξέλιξης του τόπου μας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου