Άρθρο του Άκη Ντάνου
ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ που στηρίζονται καθαρά σε μαθηματικούς τύπους στο πλαίσιο της ισοπολιτείας και της ισονομίας, κρύβουν την πραγματική αλήθεια. Τα τέλη και οι φόροι, είτε επιβάλλονται από τους δήμους, είτε επιβάλλονται από το κράτος έχουν ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά, όπου καλείται ο μικροεισοδηματίας να καταβάλει τα ίδια ποσά με τον μεγαλοεισοδηματία, ΄πως ο μικρός καταστηματάρχης τα ίδια τέλη με έναν «μεγαλοκαρχαρία της αγοράς.
ΤΑ κλιμακωτά τέλη θα ήταν ίσως μια καλλίτερη μορφή φορολόγησης χωρίς βέβαια να αποτελούν και πανάκεια. Σε πολλούς δήμους, όπου εφαρμόστηκαν, εφαρμόστηκαν υπό την μορφή ζωνών ή ανάλογα με την χρήση, κατάστημα, κατοικία κλπ.
Η προτάσεις των οικονομικών επιτροπών των δήμων, αλλά και οι προϋπολογισμοί όσοι ψηφίστηκαν, αποτέλεσαν και αποτελούν κύρια πηγή διαφόρων λαϊκισμών και εξυπνακισμών του τύπου δεν μπορεί το τελευταίο χωριό να έχει τις ίδιες τιμές, τέλη με μια πλούσια περιοχή.
ΑΥΤΟ υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να ισχύει όλοι, η χρήση του νερού ή της καθαριότητας είχε διαφορετική αξία χρίσης από την αξία χρίσης σε μια άλλη περιοχή. Όταν όμως η αξία χρίσης παραμένει η ίδια, τότε είναι άδικο για την ίδια χρήση να έχουμε διαφορετική τιμολόγηση. Εκεί όμως που θα μπορούσαμε να έχουμε διαφορές είναι στην ονομαστική εμπορική αξία των αγαθών ή των υπηρεσιών.
ΕΔΩ θα έπρεπε οι δήμοι να μπορούν να προσαρμόζουν τα τέλη και τους φόρους, όχι μόνο ανάλογα με την έκταση, το σημείο και την εμπορευματοποίηση της χρήσης, αλλά και με βάσει τα εισοδήματα των πολιτών. Δεν είναι δυνατόν μια γριούλα που κατοικεί στην παλαιά πόλη και με πενιχρή σύνταξη να πληρώνει με το ίδιο τιμολόγιο όπως και ένας πλούσιος.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ επομένως διαφοροποίηση του τρόπου τιμολόγησης της ιδιάς παροχής προς διαφορετικού εισοδήματος πολίτες ή διαφορετικής δυναμικότητας επιχειρήσεις, ακόμα και αν γειτνιάζουν.
ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ που στηρίζονται καθαρά σε μαθηματικούς τύπους στο πλαίσιο της ισοπολιτείας και της ισονομίας, κρύβουν την πραγματική αλήθεια. Τα τέλη και οι φόροι, είτε επιβάλλονται από τους δήμους, είτε επιβάλλονται από το κράτος έχουν ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά, όπου καλείται ο μικροεισοδηματίας να καταβάλει τα ίδια ποσά με τον μεγαλοεισοδηματία, ΄πως ο μικρός καταστηματάρχης τα ίδια τέλη με έναν «μεγαλοκαρχαρία της αγοράς.
ΤΑ κλιμακωτά τέλη θα ήταν ίσως μια καλλίτερη μορφή φορολόγησης χωρίς βέβαια να αποτελούν και πανάκεια. Σε πολλούς δήμους, όπου εφαρμόστηκαν, εφαρμόστηκαν υπό την μορφή ζωνών ή ανάλογα με την χρήση, κατάστημα, κατοικία κλπ.
Η προτάσεις των οικονομικών επιτροπών των δήμων, αλλά και οι προϋπολογισμοί όσοι ψηφίστηκαν, αποτέλεσαν και αποτελούν κύρια πηγή διαφόρων λαϊκισμών και εξυπνακισμών του τύπου δεν μπορεί το τελευταίο χωριό να έχει τις ίδιες τιμές, τέλη με μια πλούσια περιοχή.
ΑΥΤΟ υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να ισχύει όλοι, η χρήση του νερού ή της καθαριότητας είχε διαφορετική αξία χρίσης από την αξία χρίσης σε μια άλλη περιοχή. Όταν όμως η αξία χρίσης παραμένει η ίδια, τότε είναι άδικο για την ίδια χρήση να έχουμε διαφορετική τιμολόγηση. Εκεί όμως που θα μπορούσαμε να έχουμε διαφορές είναι στην ονομαστική εμπορική αξία των αγαθών ή των υπηρεσιών.
ΕΔΩ θα έπρεπε οι δήμοι να μπορούν να προσαρμόζουν τα τέλη και τους φόρους, όχι μόνο ανάλογα με την έκταση, το σημείο και την εμπορευματοποίηση της χρήσης, αλλά και με βάσει τα εισοδήματα των πολιτών. Δεν είναι δυνατόν μια γριούλα που κατοικεί στην παλαιά πόλη και με πενιχρή σύνταξη να πληρώνει με το ίδιο τιμολόγιο όπως και ένας πλούσιος.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ επομένως διαφοροποίηση του τρόπου τιμολόγησης της ιδιάς παροχής προς διαφορετικού εισοδήματος πολίτες ή διαφορετικής δυναμικότητας επιχειρήσεις, ακόμα και αν γειτνιάζουν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου