Πολιτική μειονοτήτων

Άρθρο του Άκη Ντάνου 

ΣΤΑ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ των υποδημάτων τους έχουν γράψει οι δήμοι τις μειονότητες είτε πρόκειται για εθνικές είτε πρόκειται για αναπήρους, τσιγγάνους, γυναίκες και παιδιά. Κι όμως σε περιόδους οικονομικής κρίσης τα προβλήματα των μειονοτήτων αυξάνουν και σαν θηλιά πνιγούν το κοινωνικό σύνολο.

Η ΨΕΥΔΗΣ δικαιολογία πως «ναι να τους δούμε, αλλά τώρα έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να επιλύσουμε, πως θα επιβιώσουμε» αποτελούν ρατσιστική ακρότητα αφοί σε μια δύσκολη κοινωνικά και οικονομικά περίπτωση πετάμε στον Καιάδα κάθε αδύναμο. Η κοινωνική αλληλεγγύη αποδεικνύεται φούσκα και μόνο κάποιες κυρίως εκκλησιαστικές προσπάθειες περιστασιακά σώζουν το κοινωνικό προφίλ των νεοελλήνων.

Η ΦΡΑΣΗ «ας κάνουν υπομονή μέχρι να περάσει η μπόρα και θα ξαναδούμε τα προβλήματά τους», οδηγεί με ακρίβεια κοινωνικές ομάδες σε εγκληματικότητα σε αντιστάθμισμα στην εγκληματική αδιαφορία της κοινωνίας απέναντί τους. Πότε το νεοελληνικό κράτος ήταν πραγματικά υπέρ των μειονοτήτων; Ποτέ!

ΑΝ ΑΝΑΤΡΕΞΕΙ κανείς στην νεότερη ιστορία θα δει φοβερά παραδείγματα με λάθη εις βάρος των μειονοτήτων που στην συνέχεια μετατράπηκαν σε δαμόκλειο σπάθη για το ίδιο το κράτος. Η μουσουλμανική μειονότητα μετά από διώξεις, απαγορεύσεις μετακίνησης, ελέγχους εισόδου εξόδου στα χωριά τους, μετατράπηκε σε τουρκική αφού η ίδια η Ελλάδα δεν τους αναγνώρισε πραγματικά ως Έλληνες υπηκόους. Τα ίδιο συνέβη και με τους Πομάκους, αρχαιότατο φύλο της Βαλκανικής, παλαιότερο των Ελλήνων που λόγω του νεοελληνικού ρατσισμού ταυτίστηκε με τους Τούρκους.

ΑΣ ΜΗΝ ξεχνάμε πως οι τσιγγάνοι της Αλεξανδρούπολης έγιναν μουσουλμάνοι ενώ ήταν χριστιανοί ή πως διάφορες μικρές μειονότητες κυρίως στο ύψος της Πίνδου και σε περιοχές την Ηπείρου, όπως οι Αρωμούνιοι  κ. α. συνεχίζουν και σήμερα να αγνοούνται επιδεικτικά από το Ελληνικό κράτος μέχρι φυσικά να τους ρίξουμε και αυτούς στην αγκαλιά των Αλβανών ή των Σκοπιανών.

Ο ΜΟΝΟΣ εκ των θεσμικών που στο νομό έκανε κάποιες προσπάθειες για μειονότητες μειονότητες ήταν ο Γιάννης Μανιάτης και αυτός ως γραμματέας του υπουργείου συγκοινωνιών για τους συμπολίτες μας με κινητικά προβλήματα. Έκτοτε κανείς, παρά μόνο κάποιοι ενεργοί πολίτες για τους τσιγγάνους ή πρόσφατα για το δικαίωμα προσβασιμότητας. Τελικά, πόσο ρατσιστές είμαστε όλοι μέχρι την μέρα που θα βρεθούμε και εμείς σε κάποια μειονοτική ομάδα, τώρα ειδικά που η ανεργία χτυπά την πόρτα όλων μας και τότε θα αρχίσουμε να κατανοούμε τα προβλήματα εκείνων που αλαζονικά αγνοούσαμε.