Καλύτερα στην φυλακή παρά να σε πουν ρουφιάνο

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου
Ο παππούς ήταν χωμένος στο υπόγειο των συλλογών του. Σε λίγο θα ερχόταν και ο εγγονός του ο Πέτρος , ο διάδοχος του υπογείου.  Μεταξύ τους οργάνωναν και κινηματογραφικά αφιερώματα , αυτή την εβδομάδα το «cine υπόγα»  είχε αφιέρωμα στον Νίκο Νικολαϊδη . Τα εισιτήρια των παραστάσεων μονίμως προπωλημένα, θέσεις θεατών δύο, παππούς και εγγονός. Ο παππούς είχε ετοιμάσει τις δυο ταινίες της ημέρας «Ευριδίκη ΒΑ 2037»  και την «Γλυκειά Συμμορία».  Οι καφέδες ήταν έτοιμοι , έκανε τις τελευταίες ρυθμίσεις στον προβολέα όταν άκουσε τα βήματα του εγγονού του. Ο Πέτρος σε λίγες μέρες θα έφευγε ξανά για το Λονδίνο να συνεχίσει τις μεταπτυχιακές του σπουδές.

-Μπράβο Πετράν  έγινες Εγγλέζος στα ραντεβού σου ….

-Δηλαδή παππού όσο περνάει ο καιρός ξεχνάω τα ελληνικά μου χούγια ;

-Δεν είπα τίποτα ρε παιδάκι , ότι καλό έχουν οι άλλοι καλό είναι να το αντιγράφουμε και να το προσαρμόζουμε στα δικά μας για να γίνουμε καλύτεροι .

Ο Πέτρος ακούμπησε την εφημερίδα πάνω στο μικρό τραπεζάκι που χώριζε τις δυο πολυθρόνες. «Αποποινικοποίηση των ναρκωτικών» ήταν ο βασικός τίτλος της εφημερίδας. Ο Πέτρος πήρε μια ρουφηξιά καφέ και πήρε μια αναπαυτική θέση για να απολαύσει την ταινία.

-Παππού τι λες για την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών; ( Τα μάτια του παππού είχαν διαβάσει το πρωτοσέλιδο.)

-Καλύτερα στην φυλακή παρά να σε πουν ρουφιάνο. Του απάντησε.

-Τι είπες παππού;

-Να δούμε τη «Γλυκειά Συμμορία» του Νικολαϊδη και τα λέμε  μετά.

Είδαν την ταινία αλλά ο Πέτρος δεν ξέχασε την ατάκα του παππού, λόγια του Αλαντίν για να ανοίξει μια καινούργια σπηλιά μνήμης.

-Λοιπόν παππού για λέγε για αυτό που είπες πριν.

-Θα σου πω πρώτα για το Νικολαΐδη, μεγάλος ποιητής της αστικής παρακμής. Πολλοί νομίζουν ότι οι ταινίες του είναι ερμητικά κλειστές με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.

-Θα μπορούσαμε να πούμε ότι  έτσι είναι  σε ένα πρώτο επίπεδο.

-Μια δεύτερη ανάγνωση όμως αποκαλύπτει ότι είναι βαθιά πολιτικές. Δείχνουν μια άλλη ματιά στο πρόσωπο του νέου φασισμού . Κάθε φορά που το σύστημα κινδύνευε από την οργή των νέων, ιδιαίτερα την δεκαετία του 60, ένα εύκολο τρόπο που βρήκε για να τους αδρανοποιήσει, τους έχωσε μέσα στα ναρκωτικά. Σε ένα ανόητο θάνατο που δεν θα έβλαπτε κανένα. Όπως και στην ταινία του Νικολαϊδη οι ήρωες ζωσμένοι από τον νέο φασισμό αποφασίζουν να δώσουν ένα άδοξο τέλος με τις κοντόκανες  καραμπίνες ο ένας μέσα στο στόμα του άλλου. Τα προβλήματα που υπάρχουν στην ζωή και στον κόσμο γίνονται πραγματικά προβλήματα όταν αποφασίζεις να τα λύσεις , όταν δηλαδή απαιτούν απαντήσεις. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται με προδιάθεση να πάρει ναρκωτικά για να τα βγάλει πέρα. Φαντάσου ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό γυαλί , μερικοί είναι πιο εύθραυστοι από τους άλλους, όταν συμβεί ένα έντονο εξωτερικό βίαιο γεγονός μπορεί να σπάσουν πολύ εύκολα. Για να αντέξουν το θρυμματισμένο είδωλο τους στον καθρέπτη έχουν ανάγκη την παραμυθία των ουσιών , είτε αλκοόλ είτε ναρκωτικά. Το ζητούμενο είναι αν μπορούμε να αλλάξουμε τις συνθήκες οι οποίες μετατρέπουν την αυξημένη ευθραυστότητα κάποιων σε θρυμματισμένες υπάρξεις. Και οι καταστάσεις αυτές είναι , η αποξένωση στην πόλη , η ανεργία , η έλλειψη παιδείας η απουσία κοινωνικού κράτους , η αλλοτριωμένη εργασία , οι κακές εργασιακές σχέσεις και συνθήκες. Όταν το σύστημα δεν είναι ικανό να αλλάξει τις συνθήκες αφού ακριβώς τα αντίθετα υπηρετεί, προτείνει  την εύκολη λύση για να μην γίνουν ενοχλητικοί οι θρυμματισμένοι και τους κόψουν με τα σπασμένα γυαλιά, κομμάτια τους . Η απελευθέρωση των ναρκωτικών όταν γίνεται σε ανώμαλες κοινωνικές περιόδους μόνο την ναρκοκαταστολή βοηθά.  Αντί να σηκώσεις  την κοντόκανη να την στρέψεις ενάντια στον καθρέφτη που σου πουλά το σύστημα  την στρέφεις ενάντια στον εαυτό στου άντε στην καλύτερη περίπτωση να κάνεις μια ηρωική έξοδο, βάζοντας ο ένας στο στόμα του άλλου για μια «συντροφική»  αυτοκαταστροφή.

-Και το άλλο που είπες .

-Κοίτα τα παλιά χρόνια του ρεμπέτικου μεταξύ ποινικών και αστυνομικών υπήρχε και ένας κώδικας τιμής και στην σύλληψη του φταίχτη και στην ανάκριση και μέσα στην φυλακή, αυτά χάθηκαν στις μέρες μας. Όμως κάποιες αξίες παραμένουν ριζωμένες ακόμα σε περιοχές έξω από την «αστική»  πόλη. Που λες εκείνοι που δεν γίνονταν αποδεκτοί από καμία αμάδα ήταν οι ρουφιάνοι, οι αστυνομικοί έκαναν μαζί τους την δουλειά τους αλλά δεν τους είχαν σε εκτίμηση πολύ δε περισσότερο οι άνθρωποι που παρανομούσαν.  Και οι νομοταγείς πολίτες τους απόφευγαν. Όταν μου είπες για την αποποινικοποίηση σκέφθηκα ότι οι μόνοι που θα χάσουν είναι οι ρουφιάνοι γιατί δεν θα έχουν αντικείμενο εργασίας, τους πήρε την δουλειά το σύστημα.

-Για πες μου λοιπόν την ιστορία.

-Στην γειτονιά που είχα το θεραπευτήριο, όλα τα χρόνια αγόραζα εφημερίδες και περιοδικά από το «ολυμπιακό» περίπτερο του Χάρη. Με τα χρόνια που πέρασαν ανταλλάσαμε και καμιά κουβέντα. Σε κάποιες  εκλογές του έτυχε να είναι εφορευτική επιτροπή στις φυλακές . Όσοι κρατούμενοι δεν είχαν χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα μπορούσαν να ψηφίσουν . Πολλούς από τους υπαλλήλους τους γνώριζε και έτσι υπήρχε μια σχετική άνεση μέσα στην παράξενη ατμόσφαιρα των αγροτικών φυλακών. Υπηρεσία εκείνη την ημέρα είχε και ο συμμαθητής του ο Γιώργης.

-Εύκολα μπήκες στην φυλακή του είπε ο φίλος του ο Γιώργης να δω πως θα φύγεις;

-Αυτός τα έλεγε για αστεία αλλά εμένα με έλουζε κρύος ιδρώτας Πέτρο, μου είπε ο Χάρης.

-Ξαφνικά εκεί που σημείωνα τα ονόματα στην λίστα ψηφισάντων διαπιστώνω  πέντε διαφορετικά ονόματα με το ίδιο επίθετο και το ίδιο πατρώνυμο και το ίδιο μητρώνυμο. Καλά τους αδελφούς Ντάλντον συνέλαβαν, σκέφθηκα αλλά με ποιον να μοιραστώ τις σκέψεις που αφού μόνο εγώ είχα πάει για εφορευτική επιτροπή και ο δικαστικός αντιπρόσωπος. Μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκε ξανά ο Γιώργος ο συμμαθητής μου με καφέδες . Ρε Γιώργη τι γίνεται εδώ και του έδειξα την λίστα.

-Στο διάλλειμα για φαγητό θα σου εξηγήσω .

-Ευτυχώς εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε και ένα άλλο μέλος της εφορευτικής επιτροπής , κοιτάζω τον δικαστικό αντιπρόσωπο στα μάτια και αυτός άμεσα αποκωδικοποίησε το μήνυμα.

-Μπορείτε να κάνετε διάλλειμα μέχρι τις δυο μεσημέρι κύριε . Μου είπε .

-Πήρα καφέ και βγήκα έξω με τον Γιώργη.

-Για λέγε ρε τι είναι αυτή η ιστορία, μια ολόκληρη οικογένεια στην φυλακή.

-Άκου στα ορεινά της Αργολίδας σύνορα με Αρκαδία ήρθε καταγγελία ότι μέσα σε ένα χωράφι στου διαόλου την μάνα  υπήρχε καλλιέργεια χασίς. Ο ρουφιάνος σωστό gps έδωσε και σχεδιάγραμμα στους αστυνομικούς πώς να πάνε. Δεν μπορούσαν να μην πάνε, πήγανε, αφού δεν τσακίστηκαν με τα τζιπ στις γκρεμίλες.  Μέσα στο μεγάλο χωράφι που ήταν αδιανέμητο δούλευαν τρία αδέλφια. Οι αστυνομικοί βρήκαν τη καλλιέργεια και αυτοί σαν χορός αρχαίας τραγωδίας με τα τσαπιά στο χέρι να περιμένουν τις ερωτήσεις τους.  Ρωτάνε οι αστυνομικοί ποιανού είναι η καλλιέργεια και σε ποιόν ανήκει το χωράφι.

-Δικιά μου λέει ο πρώτος.

-Δικιά μου λέει ο δεύτερος.

-Δικιά μου λέει ο τρίτος.

-Μέσα και οι τρεις λοιπόν τους λέει ο επικεφαλής.

-Πριν περάσουν δυο ώρες παρουσιάστηκαν στο αστυνομικό τμήμα και τα άλλα δυο αδέλφια κατευθείαν στον διοικητή και οι δυο.

-Δικιά μου είναι η καλλιέργεια είπε ο τέταρτος.

-Δικιά μου είναι η καλλιέργεια είπε και πέμπτος.

-Κανένα πρόβλημα είπε ο διοικητής, ( ο οποίος έδειξε και σεβασμό και συμπάθεια και στους πέντε γιατί εκτίμησε την στάση τους ), πάμε να βρείτε τα αδέλφια σας.

-Καλά παππού γιατί το έκαναν αυτό;

-Αμ την ίδια απορία είχα και εγώ και ο Χάρης και ρώτησε τον αστυνόμο.

-Χάρη σε εκείνα τα χωριά ένα από τα πράγματα που δεν σηκώνουν είναι ο ρουφιάνος . Όποιος από τα αδέλφια έμενε έξω από την φυλακή υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να πάρει και την ρετσινιά του ρουφιάνου.

-Από ποιόν;

-Μπορεί και από τον ίδιο το ρουφιάνο που έκανε την καταγγελία!!! Οπότε καλύτερα στην φυλακή παρά να σε πουν ρουφιάνο.

-Μόνο που τώρα  με την ναρκοκαταστολή το ρόλο του ρουφιάνου παίζει το σύστημα , ρουφιανεύοντας την οργή σας, την αμφισβήτησης σας , το μέλλον τα όνειρα σας …. ( ο Πέτρος κοιτούσε με αγάπη και θαυμασμό τον παππού δεν είχε τίποτα να του πει ) .

-Παππού τέρμα το διάλλειμα να δούμε και την δεύτερη ταινία τώρα ( και κοιτώντας τον ψηφιακό δίσκο διάβασε φωναχτά τον τίτλο) «Ευριδίκη ΒΑ 2037».

*Η σημερινή ιστορία βασίστηκε σε μια ιστορία του Χάρη στο «ολυμπιακό» περίπτερό του όταν σχολιάζαμε δημοσιεύματα εφημερίδων για την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών.