Εικόνες της κρίσης

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου

Να δω πως είναι με χρώμα…..

Ο μικρός Γιωργάκης προσαρμόστηκε με την βοήθεια της δασκάλας του πολύ καλά στην πρώτη τάξη του Δημοτικού σχολείου. Κατανόησε τον ρόλο του στο μεγάλο σχολείο ,  έμαθε να λειτουργεί σε νέους χώρους και δέχτηκε τις υποχρεώσεις του. Η δασκάλα κάθε πρωί μοίραζε στα παιδιά τις φωτοτυπίες των μαθημάτων τους. Αυτή η χρονιά ξεκίνησε χωρίς να πάρουν τα παιδιά σχολικά βιβλία. Τις τελευταίες μέρες η δασκάλα παρατήρησε ότι ο Γιωργάκης όταν έπαιρνε τις φωτοτυπίες στα χέρια του είχε μια δυσαρέσκεια στο βλέμμα του. Με αργές βαριεστημένες κινήσεις έπαιρνε τις φωτοτυπίες. Από την άλλη όμως συνέχιζε να είναι ο καλύτερος μαθητής της τάξης , ιδιαίτερα επιμελής και πρόθυμος.

Οι μέρες περνούσαν και το φαινόμενο γινόταν όλο και πιο έντονο. Όλο και μεγάλωνε η δυσαρέσκεια του όταν έπαιρνε τις φωτοτυπίες  όλο και καλύτερος μαθητής γινόταν.

Την τρίτη εβδομάδα της σχολικής χρονιάς η δασκάλα τους είπε να κάνουν ένα παιγνίδι.

-Σήμερα παιδιά την τελευταία ώρα θα παίξουμε το παιγνίδι «της μιας επιθυμίας». Ο καθένας θα μπορεί να πει μια επιθυμία του και αν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί θα την κάνουμε αμέσως πραγματικότητα.

Πριν τελειώσει την τελευταία κουβέντα της το τεντωμένο δάκτυλο του Γιωργάκη πύραυλος που βρήκε τον στόχο του.

-Κυρία εγώ πρώτος ( τα μάτια του έλαμπαν, όλο του το κορμί μια επιθυμία, πρώτη φορά τον έβλεπε η δασκάλα τόσο ενθουσιασμένο).

-Λέγε Γιωργάκη

-Κυρία θέλω μέχρι το τέλος της ώρας να δω τα βιβλία σας.

-Τι πράγμα ;

-Κυρία σας παρακαλώ θέλω να τα ξεφυλλίσω.

-Ορίστε πάρ’ τα αλλά εξήγησε μας γιατί τα θέλεις;

-Κυρία θέλω να δω πως είναι όλες αυτές οι φωτοτυπίες που μας δίνετε με χρώμα!!!!

Ένα δάκρυσε κύλησε από τα μάτια της δασκάλας αλλά πρόλαβε και το έκρυψε γρήγορα. Η οικονομική κρίση για την οποία δεν ευθύνεται κανένας μικρός Γιωργάκης του στέρησε το χρώμα από την μάθηση…..

 Ποιος είναι πιο επικίνδυνος;

-Νίκο πως τα βλέπεις τα πράγματα στην δουλειά σου, έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα;

Ο Νίκος είναι αστυνομικός από γειτονικό νομό και το παιδί του παρακολουθεί ειδικό θεραπευτικό πρόγραμμα στο χώρο μας. Με το πέρασμα του χρόνου έχει αναπτυχθεί μια φιλική οικειότητα και όταν το επιτρέπει ο χρόνος ανταλλάσουμε καμιά κουβέντα.

-Έχει αυξηθεί και η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα αλλά δεν ξέρω από ποιόν κινδυνεύω.

-Από ποιον κινδυνεύεις;

 -Άκου εγώ είμαι κάθε μέρα με το περιπολικό στο δρόμο. Προχθἐς κυνηγούσαμε ένα για μια μισή ώρα στην Αθηνών Κορίνθου. Έπρεπε να τον βάλω μέσα για ένα σωρό αδικήματα , αλλά είπα να δώσω τόπο στην οργή και του έκοψα μια μικρή κλίση. Ούτε με τρία χρόνια φυλακή δεν θα καθάριζε. Μου έκανε καλή εντύπωση, οικογενειάρχης. Πιθανόν ο φουκαράς δεν ήθελε να ξεφύγει από εμάς αλλά από τα  προβλήματα που τον βασανίζουν. Αλλά είχε φοβερό θράσος ο τύπος. Τέτοιο θράσος δεν αντέχετε.

-Γιατί τι σου είπε;

- Γιατί δεν σταμάτησες όταν σου κάναμε σήμα;

-Γιατί σου είπε κανένας ότι είμαι υποχρεωμένος να σταματάω στον καθένα που θέλει να κάνει ράλι με τα κρατικά οχήματα.

-Εκεί ήταν που γυάλισε το μάτι του συνάδελφου μου με χίλια ζόρια τον κράτησα για να μην γίνει τίποτα ανεπανόρθωτο. Για αυτό σου λέω δεν ξέρω από ποιόν κινδυνεύω.

-Δεν κατάλαβα τι εννοείς.

-Αυτός με τον οποίο είμαστε μαζί στο περιπολικό είμαστε σαν αδέλφια. Αλλά αυτές τις μέρες έχει φύγει τελείως. Παντρεμένος με δύο παιδιά και η γυναίκα του συνάδελφος αστυνομικός.

-Και γιατί έχει φύγει ;

-Η γυναίκα του πήρε μισθό 143 ευρώ και αυτός μείον 37 γιατί έχει πάρει και δάνειο από παρακαταθηκών. Έχει συνδέσει το δάνειο με τον μισθό του. Μειώσεις, κρατήσεις χαράτσια δάνειο βρέθηκε να χρωστά από το μισθό του. Χρωστά το αμάξι τους και το σπίτι. Είναι απελπισμένος, ξαφνικά του τράβηξαν το χαλί και τον έριξαν στο γκρεμό. Αυτός ο άνθρωπος είναι οργισμένος για το αδιέξοδο που δεν επέλεξε. Αυτός ο άνθρωπος είναι οπλισμένος τον έχω δίπλα μου και η πολιτεία απαιτεί από αυτόν τον άνθρωπο απόλυτη ψυχραιμία ενώ ο μισθός του είναι μείον. Πες μου εσύ τώρα από ποιόν κινδυνεύω;

Ο Πολωνός.  

Σπρώχνοντας το καρότσι μου πέρασα τις μεταλλικές συμπληγάδες του πολυκαταστήματος και βγήκα στο χώρο στάθμευσης. Με πλησιάζει ένας ευγενικός ξένος καθώς φθάνω στο αυτοκίνητο μου.

-Κύριο ένα πενηντάρικο , είμαι Πολωνό δεν έχει δουλειά ….ένα πενηντάρικο ( και με τα δάκτυλα μου δείχνει ότι εννοεί  κέρμα των πενήντα λεπτών) .

-Βοήθησε με να  ξεφορτώσω τα πράγματα και πήγαινε το καρότσι πίσω.

Πηγαίνοντας το καρότσι θα κέρδισε το ένα ευρώ που χρησιμοποιούμε για να το απασφαλίσουμε από την σειρά που είναι δεμένο.

Με βοήθησε πρόθυμα με ευχαρίστησε πήρε το καρότσι και πήγε να το βάλει στην θέση  του. Φεύγοντας  με την άκρη του ματιού μου τον είδα να περνά τις αυτόματες πόρτες. Ίσως κάτι να ήθελε να αγοράσει και να του έλειπαν τα πενήντα λεπτά.  Το κόκκινο λαμπάκι στον δείκτη της βενζίνης με ειδοποιεί ότι έχω και άλλη στάση σήμερα στο βενζινάδικο. Το βενζινάδικο ανοιχτό αλλά γύρω γύρω αλυσίδες.

-Παιδιά είστε ανοιχτά σήμερα;

-Ναι αλλά έχουμε παράδοση καυσίμων, σε μίση ώρα πέρνα κυρ Βασίλη.

Μετά από μία ώρα πήγα στο βενζινάδικο ξανά. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και έδωσα τα κλειδιά στον υπάλληλο. Στο βάθος εκεί που ήταν οι κάδοι απορριμμάτων ακουγόταν παραδοσιακή μουσική κάποιας ξένης χώρας και δυο πόδια εξείχαν από τις ρόδες των κάδων.

-Τι γίνεται εκεί ρε φίλε;

-Ο Πολωνός έχει φύγει τελείως, έγινε κομμάτια πρωί πρωί. Κάποιος του έδωσε λεφτά και κατέβασε δυο μπουκάλια ρετσίνα σε χρόνο μηδέν. Όταν ξυπνήσει θα ψάξει στον κάδο για τίποτα φαγώσιμο. Το κάδο τον έχει καβατζάρει όπως οι βοσκοί με τα βοσκοτόπια. Ήρθε και μέθυσε στην γωνιά του. Καλό παιδί αλλά τον πήρε η ανεργία από κάτω. Του δίνουμε και εμείς σε φαγητό ότι μπορούμε αλλά δεν τον βλέπω να καθαρίζει καλά με το ποτό.

Ο υπάλληλος πήρε την μάνικα για να βάλει βενζίνη στο αυτοκίνητο. Μέχρι να το γεμίζει πήγα προς του κάδους. Πάνω σε κάτι χαρτόνια ήταν ξαπλωμένος «ο δικός μου» Πολωνός, με το ευρώ που οικονόμησε από το καρότσι πήρε τις ρετσίνες του.

Το δεξί του χέρι μαξιλάρι και στην παλάμη του ένα μικρό ραδιόφωνο παγκοσμίου λήψεως να παίζει παραδοσιακά πολωνικά τραγούδια. Κοιμόταν βαριά ανάσαινε μεθυσμένα. Καθώς άλλαξε ο ρυθμός το αριστερό του χέρι κουνήθηκε σα να κρατούσε κάποιον από το χέρι σε χορό, στο ρυθμό του τραγουδιού που άκουγε. Ένα χαμόγελο γράφτηκε στα χείλη του και συνέχισε τον αλκοολικό του ύπνο. Κοιμόταν και χόρευε στην Πολωνία και θα ξυπνούσε στα σκουπίδια…..

*Είναι πολύ δύσκολες οι μέρες που περνάμε . Χάθηκε το χρώμα από την καθημερινή μας ζωή έτσι όπως είμαστε εγκλωβισμένοι σε ασπρόμαυρα χαράτσια. Το αδιέξοδο άγχος βγάζει εκρηκτικές συμπεριφορές έκπληξη από ανθρώπους υπεράνω υποψίας. Πραγματικά δεν ξέρουμε από ποιους κινδυνεύουμε. Πιθανόν σε λίγο καιρό να νοιώθουμε μετανάστες στην ίδια μας την πατρίδα. Αλλά θα είναι δική μας επιλογή αν θα βρούμε ένα αλκοολικό αποκούμπι στον κάδο με τα πολιτικά σκουπίδια - υποσχέσεις ψάχνοντας στα αποφάγια τους την καθημερινή μας επιβίωση. Ή θα απαιτήσουμε μια νέα τύπου κοινωνία όπου το ατομικό αληθεύειν επαληθεύεται μετέχοντας στο κοινωνείν,  βρίσκοντας ξανά τον ελληνικό λόγο και τρόπο των κοινοτήτων.

**«Γινόμαστε λογικοί κατά μετοχήν λέγει ο Ηράκλειτος….Καθ ότι αν κοινωνήσουμε αληθεύομεν ορίζει ο Ηράκλειτος, α δε αν ιδιάσωμε ψευδόμεθα». Χρήστος Γιανναράς  Έξι φιλοσοφικές ζωγραφιές σελ 23.