Εικόνες της κρίσης 10 : Όλοι ανήκουμε στην ανάσταση ….

H απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου

Πάνω στην απριλιάτικη υγρασία του δρόμου άφηνε τα χνάρια του από τα κουρασμένα του βήματα ο Γιώργης. Βάδιζε την οδό Τσώκρη χαράματα Δευτέρας.  Ξημέρωνε, η άνοιξη μοίραζε τις μυρωδιές της, ο ήλιος άρχισε να  φωτίζει το κάστρο  του Άργους .  Η κούραση, η απογοήτευση και το άγχος δεν έδιναν στον Γιώργη το περιθώριο να μυρίζει τις ελπίδες της άνοιξης.

Λίγο πιο πάνω από τα νεοκλασικά της αγοράς ένα μαγαζί ήταν φωτισμένο. Ο κυρ Νίκος όπως πάντα, πριν φέξει, είχε ανοίξει και είχε σερβίρει τους πρώτους καφέδες. Οι πρώτοι πελάτες είχαν πάρει θέση για τον πρώτο καφέ της ημέρας. Ο καθένας είχε την δική του καρέκλα και ο καφές ετοιμαζόταν χωρίς παραγγελία. Η είσοδος του πελάτη στο κατάστημα αυτόματα σήμαινε και την παραγγελία του. Μέσα στα παραδοσιακά καφενεία σωζόταν μέχρι πριν λίγα χρόνια η μοναδικότητα του καθενός.  Ακόμα και αν έλλειπε ο πελάτης , από τον τύπο του φλιτζανιού , από το ποτήρι που έπινε νερό, από τον τρόπο που ήταν ριγμένη η στάχτη , η θέση της καρέκλας του ήταν τα κομμάτια του πάζλ που έφτιαχναν την σκιά του , μια παρουσία  εν απουσία. Ένα αποτύπωμα μοναδικό και ανεπανάληπτο στην καθημερινότητα της ζωής.

Ο κυρ Γιάννης , σιωπηλός διάβαζε ένα βιβλίο και έπινε αργές γουλιές από τον βαρύ γλυκό στο ημίχοντρο  φλιτζάνι . Σε ένα πακετάκι από χαρτάκια κράταγε σημειώσεις. Τώρα στα γεράματα ανακάλυψε την ανάγνωση και λάτρεψε τα βιβλία. Αν και εβδομήντα πέντε χρονών διατηρούσε μέσα του την ζωντάνια της Άνοιξης.  Καθώς σήκωσε το βλέμμα του είδε τον Γιώργη, τον γιο του μακαρίτη του αδελφού του να ανεβαίνει με βαρύ θλιμμένο βήμα. Ο νους του πήγε στο κακό , τι ήθελε τέτοια ώρα ο Γιώργης στον δρόμο;

-Νίκο φτιάξε ένα διπλό σκέτο ….Γιώργη έλα μέσα!! ( Φώναξε δυνατά στον ανιψιό του.)

Ο Γιώργης υπάκουσε σαν υπνωτισμένος στο κάλεσμα του θείου του, μια καλημέρα άφησε με τα μάτια και άδειασε το κορμί του πάνω στην καρέκλα.

-Κυρ Νίκο ένα φραπέ σκέτο..

-Ξέχνα το παράγγειλα διπλό ελληνικό σκέτο, τον ήλιο είπαμε τον καλωσορίζεις με ελληνικό καφέ και όχι με ξένα  μαυροζούμια.

-Εντάξει θείε ότι πεις ( και με το βλέμμα του έδωσε μια κουρασμένη συγκατάθεση στον κυρ Νίκο που ήδη άφηνε τον καφέ στο τραπέζι).

Τα κορμιά του θείου και του ανιψιού ήταν σε διαφορετική εποχή, ανοιξιάτικη αισιοδοξία στα σπινθηροβόλα μάτια του θείου, βαριά βαρυχειμωνιά στον κουρασμένο Γιώργη.

-Για δουλειά πας έτσι νυσταγμένος;

-Όχι τώρα γυρίζω.

-Γιατί νυχτοφύλακας είσαι;

-Ναι !!!

-Γιώργη είσαι με τα καλά σου;

Ο Γιώργης ήταν μηχανολόγος σε μεγάλη εταιρεία κατασκευών, με σπουδαίες μεταπτυχιακές σπουδές αντί για ακαδημαϊκή καριέρα προτίμησε την παραγωγή και από ότι ήξερε ο θείος του μέχρι τώρα τα πήγαινε θαυμάσια.

Ο Γιώργης πήρε τον καφέ , έκανε μια στροφή του φλιτζανιού από τα αριστερά προς τα δεξιά , μπροστά από την μύτη του, πλησίασε δοκιμαστικά το χείλη του και πήρε την πρώτη ρουφηξιά με κλειστά τα μάτια. Μερικές κινητικές συμπεριφορές κληρονομούνται από τον πατέρα στον γιο χωρίς διαδικασίες μύησης ή μίμησης. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στο ίδιο καφενείο έπινε τον καφέ του ο πατέρας του. Ο κυρ Γιάννης έβλεπε στις κινήσεις του Γιώργη τον μακαρίτη τον αδελφό του. Ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι του, οι μνήμες για να κρατηθούν ζωντανές έχουν ανάγκη την απαραίτητη  υγρασία. Ο ζεστός καφές ζωντάνεψε τον Γιώργη.

-Θείε πριν μια εβδομάδα μας φώναξε ο διευθυντής όλους τους εργαζόμενους, τεχνικό και επιστημονικό προσωπικό στο μεγάλο προαύλιο. Πίσω μας τα μηχανήματα μπροστά μας οι αποθήκες.

-Παιδιά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα το βλέπετε, τα μηχανήματα ακούνητα και οι αποθήκες γεμάτες. Δεν βγαίνει πρέπει να γίνουν περικοπές.

-Απλώθηκε μια τεράστια σιωπή, αλλά μέσα μας έκανε τόσο θόρυβο όσο  όλα μαζί τα μηχανήματα του εργοστασίου. Νοιώθαμε ότι ήμασταν στο εκτελεστικό απόσπασμα και περιμέναμε την σφαίρα της απόλυσης.

-Σε πρώτη φάση πρέπει να μειώσουμε τα λειτουργικά μας έξοδα , πήρα την απόφαση να διακόψω την συνεργασία με την ιδιωτική εταιρεία φύλαξης . Το ποσό είναι πολύ μεγάλο και με αυτό τον τρόπο σώζω τρεις δικές σας θέσεις εργασίας.

- Αυτό το τελευταίο ακούστηκε σαν προειδοποιητική βολή.

-Και θα μένουν όλα τούτα αφύλακτα;  (Ρώτησε αυθόρμητα ένας εργάτης.)

-Όχι βέβαια, ξέρω το πονάτε και εσείς το εργοστάσιο όπως και εγώ, μια οικογένεια είμαστε , θα κανονίσετε μεταξύ σας να το φυλάτε εσείς!!!! Θα τα βρείτε μεταξύ σας. 

-Έκανε μεταβολή και έφυγε. Εμείς πήραμε το μήνυμα αμέσως. Χθες ήταν ή μέρα μου να κάνω το 24ωρο μου στην δουλειά και να πάρω ρεπό σήμερα. Και μηχανολόγος και νυχτοφύλακας.

-Και επειδή μια οικογένεια είσαστε όλοι μαζί (!!!) φαντάζομαι ούτε υπερωρίες ούτε τίποτα.

-Αστειεύεσαι θείε. Δεν έχουμε επιλογές, νομίζω ότι σε λίγο θα χάσω και την δουλειά μου , αυτή η σκέψη δεν φεύγει από το μυαλό , με παραλύει θα με τρελάνει. Κοντεύω να τρελαθώ. Δεν βγαίνει με τίποτα ο φόβος από το μυαλό μου.

Το φως είχε απλωθεί στον δρόμο, τότε ο Γιώργης πρόσεξε το ποδήλατο του θειου του έξω από την πόρτα του καφενείου. Είχε προσθέσει μια μικρή σέλα πίσω από το τιμόνι και πάνω στον σκελετό δυο πατήματα για τα πόδια.

-Τι κόλπο είναι αυτό θείε;

-Πάω τον εγγονό μου κάθε πρωί στο σχολείο. Τον βάζω στην μπροστά σέλα και τρελαίνεται ο μπαγάσας Το πρωινό αντικαταθλιπτικό μου…. Είναι άρρωστος ο μικρός σήμερα … αν θέλεις σου το δανείζω για μια μέρα.

Το βλέμμα του Γιώργη είχε γυρίσει σε μνήμες στα παιδικά του χρόνια. Καβάλα πάνω στο ντεπόζιτο της βενζίνης της φλορέτας ο πατέρας του να τον κάνει βόλτα στον βάλτο του Άργους. Αν και μικρό παιδί βάζοντας τα χέρια του πάνω στα τιμόνια είχε την αίσθηση ότι οδηγούσε αυτός και ένοιωθε παντοδύναμος θεός. Με αυτή την αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας από τα δύο μπράτσα του πατέρα του που τον έκλειναν πάνω στην φλορέτα θυμόταν τον πατέρα του. Βούρκωσε , ο θείος του κατάλαβε ότι τα λόγια του έκαναν την μνημονική  δουλειά τους.

-Πρώτα από όλα δεν πρέπει να αφήνουμε τον φόβο να κυριεύει το μυαλό μας… να πάρε και τούτο ( του έδωσε ένα μικρό χαρτάκι μέσα από το βιβλίο, κάτι μάλλον που είχε αντιγράψει. Το βλέμμα του Γιώργη γέμισε αυτοπεποίθηση , οι μύες του όρθωσαν το κορμί του όταν διάβασε το χαρτάκι.)

-Θείε ευχαριστώ πολύ…. Θα τρελαθεί ο πιτσιρικάς….

Ανέλπιστο δώρο για τον γιό του Γιώργη η πρωινή ποδηλατάδα για το σχολείο με το ιδιόρρυθμο ποδήλατο του θείου – παππού.

 Το κεφάλι του γιού του ακουμπούσε στο στήθος του, τα χέρια του πάνω στο τιμόνι και να χτυπά τακτικά το παραδοσιακό  γυριστό κλάξον. Τώρα ήταν τα μπράτσα του Γιώργη πάνω στα τιμόνια που κύκλωναν με αισιοδοξία και ασφάλεια  τον γιο του. Η χαρά του μικρού του πήρε την θλίψη και την κούραση , τα πεντάλ του ποδηλάτου έγιναν τα όπλα του να  νικήσει τον φόβο, τα γέλια του μικρού μίτος της Αριάδνης να ξεφύγει από το λαβύρινθο που βυθιζόταν το μυαλό του.

Η γυναίκα του στην επιστροφή τον κοιτούσε παραξενεμένη .

-Γιώργη είσαι καλά;

-Απολύτως.

-Δεν θα πας να κοιμηθείς;

-Όχι πάω στο υπόγειο.

-Τι θέλεις εκεί;

- Το ποδήλατο του πατέρα μου θα το φτιάξω σαν του θείου μου!!!

- Είσαι σίγουρος ότι υπάρχει ακόμα; Καλά πως άλλαξες έτσι  τι έγινε;

-Να πάρε ( και της δίνει το σημείωμα που του έδωσε ο θείος του).

Ο Γιώργης κατέβαινε στο υπόγειο ή γυναίκα του διάβαζε.

«Να μη λυπάσαι που πέφτουν

Τα φύλλα φθινόπωρο

Η δική σου τρυφερότητα θαν τα φέρει

και πάλι στο δέντρο

Δάκρυα μη χαλνάς  όλοι ανήκουμε

στην ανάσταση» *

Ήταν εκείνα τα περίτεχνα νι μέσα στις λέξεις που ξύπνησαν και σε αυτή την μελωδία της άνοιξης, σαν ταξίμι μπουζουκιού χαράματα στην παραλία , δύο δάκρυα χαράς κύλησαν από τα μάτια της. Από το υπόγειο ακούγονταν οι ενθουσιώδεις φωνές του Γιώργη.

-Το βρήκα , το βρήκα…..

 

*Καρούζος(Ν) , Θρίαμβος χρόνου, Απόπειρα, Αθήνα, 1997.