Ο Χαλαράς

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου

Ο Γιάννης έπινε το καφεδάκι του στην Κεντρική Πλατεία. Είχε χρόνια να έρθει στο κέντρο της πόλης, αλλά τα αναγκαστικά ρεπό που έδινε το εργοστάσιο λόγω κρίσης του έδωσαν την ευκαιρία να ανακαλύψει μικρές χαρές που είχε η ζωή. Ήπιε μια γουλιά από τον κρύο καφέ και  μια μακάβρια αλλά δροσερή αισιοδοξία πέρασε από τον λάρυγγα προς τον εγκέφαλο του. Τελευταία φορά που ήπιε καφέ στην πλατεία ήταν πριν τρία χρόνια όταν τον κάλεσε επιτακτικά ο Φάνης.

-Φίλε έπρεπε να έρθει ο καρκίνος για να καταλάβω τι αξία έχει να πίνεις τον καφέ σου γουλιά – γουλιά και να αγναντεύεις τον ήλιο. Γουλιά γουλιά να ποτίζεις την ζωντανή σου ύπαρξη… Μπορεί ο ίδιος ο θάνατος να με αφανίσει αλλά τώρα που με ζύγωσε θα απολαύσω την ζωή.

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που θυμόταν από τον Φάνη.

-Φαίνεται ότι σήμερα είναι η ημέρα των συμμαθητών μου, νεκρών και ζωντανών

( Μονολόγησε.)

Από μακριά φάνηκε η αργή φιγούρα του Μήτσου του Χαλαρά, αυτό  ήταν το παρατσούκλι του από τα σχολικά χρόνια. Ο Μήτσος ήταν κλασική περίπτωση Νεοέλληνα καταφερτζή που δεν ζορίστηκε ποτέ και για τίποτα. Στο σχολείο από το Δημοτικό όταν δυσκόλευαν  τα πράγματα αγαπημένη του ατάκα ήταν πάντα «χαλαρά» από εκεί και το παρατσούκλι. Κανείς από τους συμμαθητές του δεν μπορούσε να πιστέψει πως αυτός ο άνθρωπος κατόρθωσε να τελειώσει Γυμνάσιο και  Λύκειο. Στην λεπτή βαθμολογική γραμμή του 9,5 -10 σχοινοβατούσε για έξι χρόνια. Αλλά χαλαρά …πήρε απολυτήριο. Σπουδές δεν τον ενδιέφεραν. Πήγε εθελοντής στο στρατό και με επαγγελματικό δίπλωμα οδηγού γύρισε. Σαν οδηγός ξεκίνησε την καριέρα του στο Δημόσιο Οργανισμό αλλά χαλαρά και με τις κατάλληλες γνωριμίες κατόρθωσε και εξελίχθηκε σε διοικητικό υπάλληλο. Χαλαρά απολύθηκε προσωπάρχης με ένα γενναίο εφ άπαξ στην τσέπη λίγο πριν τα πενήντα του.

Αντίθετα ο Γιάννης αν και ικανός για σπουδές δεν το επέτρεπαν τα οικονομικά της οικογένειας για να σπουδάσει. Με πολύ κόπο τέλειωσε την βραδινή τεχνική σχολή. Τώρα πια ήταν στην μέγγενη της βιοπάλης , της κρίσης και των οικογενειακών υποχρεώσεων, μεγάλωνε μαζί με την γυναίκα του δυο παιδιά. Σήμερα παρά τα προβλήματα του ήταν σε καλή διάθεση. Έκανε νόημα με τον χέρι στον παλιό του συμμαθητή . Από τα σχολικά χρόνια πέρναγε καλά με τον Χαλαρά τον χαλάρωνε!!!. Πρόσεξε ότι ο Μήτσος ήταν κουστουμαρισμένος. Καθώς πλησίαζε είδε όλους τους μύες του προσώπου του να φτιάχνουν ένα μισοφέγγαρο έντονης αισιοδοξίας στο καλοξυρισμένο πρόσωπο του. Και όταν αντιλήφθηκε τον φίλο του στο βλέμμα του έλαμψε μια πανσέληνος χαράς κόντρα στον καταθλιπτικό ήλιο των ημερών της κρίσης.

-Έλα Μήτσο κερνάω καφέ.

-Άσε σήμερα κερνάω εγώ. Αφεντικό! ( Φώναξε στον μαγαζάτορα. ) Μια ποικιλία σπέσιαλ και ένα καραφάκι ούζο ,το κόκκινο το δυνατό.

-Τι έγινε ρε Μήτσο κέρδισες το ΛΟΤΤΟ;

-Όχι Γιάννη έγινα πατέρας ( και ξανά το πρόσωπο του ένα λαμπερό φεγγάρι ).

- Να σου ζήσει Μήτσο αν και άργησες λίγο.

-Χαλαρά φίλε μου…. χαλαρά.

Ο Γιάννης λίγο ξαφνιάστηκε. Δεν ήξερε ότι ο Μήτσος είχε παντρευτεί ,  πρόσεξε ότι δεν φορούσε βέρα. Τα κουτσομπολιά των τεμπέληδων του έφορου κάμπου, αυτοί οι επαγγελματίες αργόσχολοι  που ρουφάνε φραπέ και ρεύονται τα  νέα όλης της πόλης που υποτίθεται ότι ξέρουν, έλεγαν  ότι διατηρούσε μια μακροχρόνια σχέση. Σπάνια κυκλοφορούσαν μαζί αλλά συζούσαν  είχαν ρίξει την πληροφορία τα αραχτά  σαΐνια της πλατείας.

-Τελικά να που καμιά φορά και οι κουτσομπόληδες έχουν δίκιο ( μονολόγησε ο Γιάννης).

-Καλά ρε Μήτσο παντρεύτηκες και δεν το πήραμε είδηση;

-Όχι δεν παντρεύτηκα.

-Πρόκειται να γίνει σύντομα ο γάμος;

-Αποκλείεται!!! ( Και κούνησε τα χέρια του με λαβή καράτε για να αποφύγει κάποια ξαφνική απειλή. Για δευτερόλεπτα έχασε την μακάρια χαλαρότητα του.)

-Μήτσο μέθυσες χωρίς να πιείς;

-Μόνο από χαρά μεθάω σήμερα, μου έκανε ένα κορίτσαρο η Καιτούλα μου 3.200

(και άνοιξε τρυφερά τα χέρια του για να δείξει το μέγεθος της κοράκλας του).

Ο Γιάννης τώρα τα είχε χάσει σίγουρα , από την μια περήφανος για την κόρη και την μητέρα και από την άλλη κουβέντα για γάμο.

-Να σου ζήσει και πάλι Μήτσο. Αλλά να με το θάρρος της μακροχρόνια φιλίας μας 13 χρόνια συμμαθητές αν βάλεις μέσα και το νηπιαγωγείο, θέλω να σε ρωτήσω κάτι….

-Ρώτα ότι θες φιλάρα…. χαλαρά…. (ο καφετζής έφερε το ούζο και όλα τα σχετικά).

-Είπες ότι δεν θα την παντρευτείς.

-Ναι .

-Αν επιτρέπεται γιατί;

-Άκου Γιάννη εδώ και 20 χρόνια είμαι μαζί με την κοπέλα χωρίς γάμους και τέτοια.

-Εντάξει επιλογή σου να μην κάνεις αλλά τώρα με το παιδί σε μικρή πόλη…

-Δεν ήταν επιλογή να μην κάνουμε γάμο, επένδυση  ήταν … χαλαρά .

-Ε τώρα είναι που δεν καταλαβαίνω τίποτα.

-Άκου χαλαρά και καταλάβαινε. Η μάνα της Καιτούλας μου έπαιρνε την σύνταξη του μακαρίτη του πατέρα της . Όταν έφυγε από την ζωή η μάνα της η σύνταξη πέρασε στην Καιτούλα . Η Καιτούλα μου είχε το δικαίωμα να παίρνει την σύνταξη μέχρι να παντρευτεί. Κατάλαβες στην περίπτωση μας ο γάμος θα έτρωγε τον παρά και ποιος ξέρει μπορεί να επηρέαζε και τον έρωτα!!!

-Άρα θα αναγνωρίσεις το παιδί και θα συνεχίσει έτσι.

-Αποκλείεται!!!. ( Και ξανά τα χέρια του με λαβή καράτε απόκρουσαν την επερχόμενη απειλή που τάραξε την χαλαρότητα του).

-Νομίζω ότι πλάκα κάνεις.

-Είσαι καλά που θα καταστρέψω το κοριτσάκι μου;. ( Ο Γιάννης έμεινε με το νερομένο ούζο να τον κοιτά το παγωμένο  βλέμμα του απαιτούσε μια απάντηση, κατέβασε μερικές βιαστικές γουλιές από το ποτό). Γιάννη αν αναγνωρίσω το παιδί, που είναι κορίτσι θα χάσει το δικαίωμα στην σύνταξη. ( Ένα άσπρο σιντριβάνι νερομένου ούζου βγήκε από το στόμα του Γιάννη).

-Θα με πνίξεις ρε φίλε , τι είναι αυτά που λες;

-Αφού είναι κορίτσι, αν συμβεί κάτι στην μάνα της, το δικαίωμα στην σύνταξη περνά στην κοράκλα μου…. Χαλαρά μέχρι το γάμο της… αν…αν κάνει ( και του έκλεισε συνωμοτικά το μάτι ).

-Αυτό πάντως δεν το περίμενα να υπάρχει κληρονομική σύνταξη υπό προϋποθέσεις. -Δεν μου λες ρε Μήτσο πόσα χρόνια δούλεψε στον Οργανισμό ο παρ ολίγον πεθερός σου;

-25 ολόκληρα χρόνια σε πληροφορώ, πήρε μικρότερο εφάπαξ αλλά είχε τα χωράφια του,  συνάδελφος μου ήταν …

-Είναι αυτό που λέει άμα δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε Αλλά καλά ρε μεγάλε και με 25 χρόνια υπηρεσίας θα βγούν 75 χρόνια σύνταξης  ;

- Δημόσιο τζακ ποτ φίλε μου από την γιαγιά μέχρι την εγγονή.

-Τι να πω ρε Μήτσο να σου ζήσει και πάλι . Δεν μου λες θα το βαφτίσεις ;

-Οπωσδήποτε δεν κινδυνεύει η σύνταξη από τα βαφτίσια … χαλαρά φίλε μου.

Το μάτι του Γιάννη έπεσε στις μανταλοπιασμένες εφημερίδες στο περίπτερο απέναντι . Τεράστιοι μαύροι εφιαλτικοί πένθιμοι τίτλοι «Μαύρη τρύπα στα ταμεία»  «Κίνδυνος χρεοκοπίας» . Μια κοίταζε τον κρεμασμένο πανικό στο περίπτερο μια τον φίλο του που έλαμπε από χαρά και είχε σηκώσει το ποτήρι του για να το τσουγγρίσει. Σαν αστραπή πέρασαν πολλά συναισθήματα από τα δεξιά του μυαλού του. Αυτός να αγωνίζεται για το καθημερινό μεροκάματο, ο  φίλος να έχει πάρει την σύνταξη και το εφάπαξ και να έχει σταθερή καβάτζα την δημόσια κληρονομική σύνταξη. Σαν κεραυνός πέρασε η εικόνα του μακαρίτη του Φάνη στην ίδια πλατεία να του λέει «γουλιά γουλια να ποτίζεις την ζωντανή σου ύπαρξη».

-Χαλαρά φίλε μου… ( είπε και γύρισε και τσούγγρισε το ποτήρι του με τον φίλο του και κατέβασε μια λίγο ούζο γουλιά γουλιά στο διψασμένο του λαιμό.)

*Η ιστορία είναι σχεδόν πραγματική. Εννοείται ότι δεν έχουμε τίποτα με τον Μήτσο τον Χαλαρά, αυτός εκμεταλλεύτηκε τις συνθήκες και τις ευκαιρίες που του πρόσφερε ένα σύστημα. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς με την ατομική και την συλλογική μας ευθύνη να επιτρέπουμε στο σύστημα να διαμορφώνει τέτοιες συνθήκες και προϋποθέσεις ……Μάλλον δεν κάνουμε τίποτα αλλά …χαλαρά καμηλίζοντας κοιτάμε του άλλου την καμπούρα και ξεχνάμε την δική μας….