Επειδή η σιωπή είναι συμμετοχή

Άρθρο της Νάντιας Δανιήλ 

Είμαι  δασκάλα,και αυτό σημαίνει πως η δουλειά  μου είναι να μεταφέρω γνώσεις, να μεταλαμπαδεύω αρχές και αξίες, ν’ ανοίγω δρόμους ζωής στους νέους πολίτες αυτού του τόπου,που λέγεται Ελλάδα.

Και ακριβώς επειδή είμαι Ελληνίδα δασκάλα,σημαίνει για μένα, πως πρέπει να έχω δημοκρατικές πεποιθήσεις, να πιστεύω ακράδαντα στην ισονομία και ισοδικία, να χρησιμοποιώ τη γνώση ως όπλο ορθού λόγου, να διακατέχομαι από σεβασμό για τη ζωή και την μοναδικής ομορφιάς φύση που μας περιβάλλει, να λειτουργώ με γνώμονα τις πανανθρώπινες αξίες της τιμιότητας-δικαιοσύνης –ελευθερίας-φιλαλήθειας και φιλαλληλίας, να΄ χω ανοιχτό πνεύμα έτοιμο και διαθέσιμο για καινούργιες γνώσεις και κυρίως να έχω ποιήσει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα,άξια να εμπνεύσει τους μαθητές μου.

Είμαι δασκάλα, κι αυτό σημαίνει για μένα, πως ότι κι αν συμβαίνει στην προσωπική ή οικογενειακή μου ζωή πρέπει να μπορώ να μπαίνω στην τάξη και να΄χω το ψυχικό σθένος να προσφέρω χαμόγελο, χαρά, αγάπη και γνώσεις για να οδηγώ, να βοηθώ, να καλύπτω, να συζητώ, να υποστηρίζω, να αγκαλιάζω τις παιδικές ψυχές που οι γονείς εμπιστεύτηκαν στα χέρια μου.

Είμαι δασκάλα και όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμμιά σημασία και αξία σε μια κοινωνία ανταγωνιστική, σε μια πολιτεία  ωφελιμιστική ,σε ένα κράτος ληστρικό σαν και αυτό  που ζούμε γιατί κάποιοι από τους κρατικούς ιθύνοντες αλλά και από τους οσφυοκάμπτες ΄πνευματικούς ταγούς΄ που τους πλαισιώνουν, αποφάσισαν πως δεν είμαι δασκάλα αλλά απλά μία ΄δημόσια΄ υπάλληλος.

Για κείνους αυτό σημαίνει  πως δεν δικαιούμαι να΄χω άποψη για το πόσο φασιστικό και ψυχοφθόρο είναι το σύστημα εκπαίδευσης για δασκάλους και παιδιά, πως δε γνωρίζω σωστά τη γλώσσα μου και γι΄αυτό έσπευσαν να διοχετεύσουν στα σχολεία μας μια ΄νέα γραμματική΄ ώστε να διδαχτώ και να διδάξω ,πως δεν είμαι γνώστρια των κατάλληλων  διδακτικών μεθόδων, ούτε της παιδικής ψυχολογίας  και  άρα δεν έχω δικαίωμα να έχω την άποψη που έχω ,ότι δηλαδή τα βιβλία που διδάσκουμε είναι για πέταμα και οι γνώσεις που μεταφέρουμε μέσα από αυτά είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος γνώσεις χωρίς ποιότητα και ακεραιότητα, γνώσεις επιδερμικές και ουτιδανές, φιοριτούρες του ΄νέου΄ σχολείου που προσπαθούν να μας επιβάλλουν και της ΄νέας τάξης'  πραγμάτων που βιώνουμε όλοι μας.

Σημαίνει επίσης  γι΄ αυτούς, πως δεν έχω ανάγκη να ζω ΄δια βίου΄ μανθάνοντας,  γι’ αυτό και μου επιτρέπουν να παίρνω ένα πενιχρό μισθό, μια και αυτός αρκεί για να επιβιώνω και όχι για να ζω διευρύνοντας τις επιστημονικές γνώσεις μου ή καλλιεργώντας την προσωπικότητα μου.

Σημαίνει ακόμα για αυτούς ,πως δεν πρέπει να πιστεύω σε όρους όπως δημοκρατία-ελευθερία  έκφρασης-δικαιοσύνη-τιμιότητα-ισονομία – ισοδικία- φιλαλήθεια και φιλαλληλία, γιατί όλα αυτά είναι παρωχημένες αξίες και αιθεροβάμμονες ιδέες εν μέσω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης στην οποία αυτοί οι ίδιοι μας έριξαν όλους. 

Τέλος, αυτό σημαίνει ότι σαν άνθρωπος δεν έχω το δικαίωμα να μεγαλώσω και να μορφώσω το παιδί μου, ούτε να ζήσω εγώ η ίδια με φιλομάθεια και αξιοπρέπεια.

Όχι, αγαπητοί γονείς και προσφιλείς συνάδελφοι, να ξέρετε πως δεν είμαι πια δασκάλα .Με κατάντησαν μια υπάλληλο δημοσίας χρήσεως που έχω μονάχα υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα. Με κατάντησαν μια πνευματική πόρνη που όμως πληρώνομαι λιγότερα και έχω και  χειρότερη υγειονομική περίθαλψη από τις άλλες, τις συναδέλφισσες μου τις ΄του δρόμου΄ πόρνες.