O Ρομπέν και ο κεραυνός

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου

Σάββατο βράδυ όλη η οικογένεια μαζεμένη γύρω από την γαλαζωπή οθόνη της τηλεόρασης παρακολουθούσε για άλλη μια φορά τις περιπέτειες του Ρομπέν των Δασών. Ήταν η σειρά της μικρής Κατερίνας να διαλέξει ταινία από το συνδρομητικό κανάλι. Για άλλη μια φορά διάλεξε τον Ρομπέν. Πριν μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι μαζεύονταν γύρω από το τζάκι για να ακούσουν ιστορίες από τους μεγάλους και παραμύθια από την γιαγιά. Τότε ο προφορικός λόγος ήταν ο ενεργός τροφοδότης της φαντασίας , κάθε ιστορία μια μοναδική ταινία στον νου του καθενός. Στην εποχή μας οι οπτικές καταιγίδες της τηλεόρασης ατόνησαν την φαντασία, όλοι διαθέτουμε ίδιες και απαράλλαχτες εικόνες, χωρίς όμως αυτό να διευκολύνει την ανθρώπινη επικοινωνία. Ευτυχώς η ταινία ήταν μεταγλωττισμένη και ο Θάνος γλύτωσε τις αγκωνιές ξυπνητήρι της κόρης του όταν γλυκά τον έπαιρνε ο ύπνος μετά το πρώτο μισάωρο της ταινίας.

-Μπαμπά διάβασε μου δεν καταλαβαίνω. (Μια φωνή και μια αγκωνιά τον επανέφεραν στον ρόλο του αναγνώστη.)

Όταν η ταινία είχε υπότιτλους η κόρη του λούφαζε στην αγκαλιά του και σε απόσταση αγκωνιάς είχε τον αναγνώστη της. Ο γιός του μαθητής της Τετάρτης τάξης είχε κατακτήσει την ανάγνωση και προλάβαινε τους υπότιτλους. Αφού κέρδισε την αναγνωστική αυτονομία κινούμενος προφανώς από ένα αρχέγονο ζωϊκό ένστικτο εδώ και ένα χρόνο περίπου είχε καταλάβει την πίσω θέση του δεύτερου καναπέ ορίζοντας με τα πόδια του και τα μαξιλάρια του τον ζωτικό του χώρο για να απολαμβάνει τρώγοντας ηλιόσπορους την αγαπημένη του ταινία.

Στην ατμόσφαιρα της ταινίας συμμετείχαν και τα φυσικά καιρικά φαινόμενα. Ο Ρομπέν μέσα σε βροχές και αστραπές έτρεχε μέσα στο δάσος, εκατοντάδες κεραυνοί έπεφταν στον ουρανό του Άργους, τηλεοπτική οθόνη και πραγματικότητα σε πλήρη συμφωνία.

Ο Ρομπέν καβάλα πάνω στο άλογο αφήνει τα ηνία, τραβά ένα βέλος οπλίζει το τόξο και γυρίζει στο πλάι για να αντιμετωπίσει έναν εχθρό. Εκείνη την στιγμή ένας μεγάλος κεραυνός φεύγει από τα χέρια του πανόπτη Δία και το σπίτι βυθίζεται στο σκοτάδι την στιγμή που το βέλος έφευγε από το τόξο.  Αστραπιαία η μικρή Κατερίνα βρέθηκε στην αγκαλιά του πατέρα της.

-Μπαμπά φοβάμαι…

-Κεραυνός ήταν πάει πέρασε… ( αλλά δεν πέρασε γιατί ο Δίας ήταν σε μεγάλα κέφια και έστελνε επανωτά τα αστροπελέκια από το κάστρο του Άργους)… πάω έξω να δω… (Βγαίνοντας έξω στο μπαλκόνι ο Θάνος είδε ότι τα γειτονικά σπίτια είχαν ρεύμα) Περίεργο (μουρμούρισε μπαίνοντας μέσα) φαίνεται ότι ο Δίας έβαλε σημάδι το δικό μας σπίτι. ( Και μάλλον έτσι ήταν γιατί όταν πήγε κοντά στον ηλεκτρικό πίνακα διαπίστωσε ότι είχε πέσει ο αυτόματος διακόπτης. Σηκώνοντας τον διακόπτη επέστρεψε ο ηλεκτρικός πολιτισμός στο σπίτι ή σχεδόν επέστρεψε γιατί είχανε και απρόσμενες απώλειες .)

-Άντε μπαμπά να δούμε την ταινία…( Η μεγάλη οθόνη της τηλεόρασης ήταν το πρώτο θύμα, το ατάραχο μαύρο χρώμα παρά τις απανωτές κλήσεις ζωής με το κουμπί έναρξης επιβεβαίωσε τον ξαφνικό αλλά …. ένδοξο λόγω Ρομπέν θάνατο της. )

-Κατερίνα  μπορούμε να την δούμε στον υπολογιστή και να τον συνδέσουμε με τον προβολέα να την δούμε στο πανί (είπε ο αδελφός της που είχε γίνει ειδικός στο ηλεκτρονικά του σπιτιού).

Η ιδέα της μεγάλης προβολής στο πανί ενθουσίασε την Κατερίνα , αλλά  πολύ σύντομα ανακάλυψαν και το δεύτερο θύμα του κεραυνοβόλου Δία. Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής αυτός ο ατρόμητος ταξιδευτής στα πέρατα του διαδικτύου είχε πέσει «νεκρός» από το αστροπελέκι του Δία. Ποιος ξέρει κάποια «ύβρι» ξεχρέωνε και αυτός. Η μικρή Κατερίνα πιστή στην παιδική της ηλικία αγνόησε πεισματικά την πραγματικότητα  των απωλειών.

-Εγώ θέλω να δω τον Ρομπέν, θέλω να δω τον Ρομπέν ( ένα άλλο ήπιο αστροπελέκι της έδωσε και την ευκαιρία να ξεσπάσει σε κλάματα).

Τα δάκρυα της μικρής Κατερίνας το ηλεκτρικό αδιέξοδο, λόγω Σαββάτου ήταν αδύνατον να βρεθεί μάστορας, πυροδότησαν τις μνήμες του Θάνου.

-Κατερινάκι τι έκανε ο Ρομπέν την στιγμή που έσβησε η τηλεόραση.

-Πολεμούσε τους κακουουούς (και τράβηξε την κατάληξη ους με ένα αναφιλητό σε λυγμούς από μανιάτικο μοιρολόι).

H προσωρινή διακοπή του ηλεκτρικού πολιτισμού και τα κλάματα τις μικρής Κατερίνας για κάποια άγνωστη νευροχημική αιτία στο νου του Θάνου πρόβαλλαν εικόνες από την παιδική του ηλικία. Εκείνα τα χρόνια το μόνο στοιχείο του ηλεκτρικού πολιτισμού που χρησιμοποιούσαν τα παιδιά ήταν οι λάμπες της ΔΕΗ κάτω από τις οποίες έστηναν το τέρμα για το ποδόσφαιρο ή του βόλους τους μετά την δύση του ήλιου.

-Μπορούμε να παίξουμε εμείς πόλεμο με τα λαστιχόπλα ; ( Η άγνωστη λέξη ξάφνιασε την Κατερίνα  και το ξάφνιασμα περιόρισε  το κλάμα.)

-Τι είναι αυτά καλέ μπαμπά;  

-Με αυτά παίζαμε εμείς τον Ρομπέν των Δασών όταν ήμασταν παιδιά , γρήγορα βρείτε λαστιχάκια και μανταλάκια. ( Τώρα το ξάφνιασμα της μικρής Κατερίνας ήταν πιο μεγάλο, το κλάμα σταμάτησε οριστικά και άρχισε να ψάχνει τα πράγματα που της είπε  ο μπαμπάς της.) Πάω έξω να φέρω ξύλα καρφιά και σφυρί….

-Καλά τι σε έπιασε βραδιάτικα ; (Τον ρώτησε η γυναίκα του όταν τον είδε να φέρνει μέσα τέσσερα κομμάτια ξύλα, το σφυρί και καρφιά.)

-Κεραυνοβολήθηκε το κεφάλι μου από τις αναμνήσεις , περίμενε να δεις τι θα παίξουμε ….

-Περιμένω να δω τι θα σκουπίζω μετά!!!

Ο Θάνος άρχισε να κατασκευάζει τα λαστιχόπλα του. Με λίγο αδέξιες κινήσεις κάρφωσε τα μανταλάκια στην μια άκρη του ξύλου, είχε χρόνια να πιάσει σφυρί και ο δείκτης έγινε εύκολος στόχος στο σφυρί. Από τον ενθουσιασμό του για το πισωγύρισμα στην παιδική του ηλικία δεν έβγαλε ούτε ένα αχ. Έβαλε ένα μικρό καρφάκι στην μπροστά άκρη του ξύλου. Πήρε ένα λαστιχάκι το πέρασε από το μικρό καρφάκι μπροστά, και με τον δείκτη και το μεσαίο δάκτυλο οδήγησε την άλλη άκρη του λάστιχου μέσα στο μανταλάκι. Με τον ίδιο και απαράλλακτο τρόπο γέμισε το «όπλο» του μερικές δεκαετίες πριν.

-Κοιτάξτε τώρα προσεχτικά ( ο ενήλικας Θάνος έγινε ξανά ο «Ρομπέν» της παιδικής του ηλικίας, στον ενθουσιασμό των ματιών του τα παιδιά του έβλεπαν έναν συνομήλικο τους ) Θα χτυπήσω απέναντι στην κουρτίνα. ( Το λάστιχο έφυγε με ορμή αλλά πήρε ελαφρά κλίση και χτύπησε ένα ξύλινο διακοσμητικό πάνω σε ένα ράφι δίπλα στην κουρτίνα. Αυτό ταλαντεύτηκε επικίνδυνα, το ίδιο και το βλέμμα της γυναίκας του Θάνου. Αλλά τελικά αυτό στάθηκε στην θέση του και τα δυνατά γέλια της μικρής Κατερίνας ενθάρρυναν τον Θάνο να ξαναγεμίσει το όπλο του αγνοώντας το αυστηρό βλέμμα της γυναίκας του.

- Μπράβο μπαμπά ωραία ιδέα ( άκουσε τον γιό του ο οποίος είχε πάρει το δεύτερο ξύλο και ετοίμαζε το δεύτερο λαστιχόπλο, η Κατερίνα είχε ξεχάσει την απογοήτευση της ως τηλεθεάτρια και ετοιμαζόταν να αναλάβει δράση κρατώντας στα χέρια της ένα κομμάτι ξύλο και ένα μανταλάκι. 

Παρά τις σιωπηλές βλεμματικές αντιρρήσεις της μητέρας το σαλόνι έγινε ένα μεγάλο δάσος στο οποίο ζούσε η οικογένεια του Ρομπέν και η κουζίνα το άπαρτο κάστρο του κακού σερίφη που έπρεπε να καταλάβουν με έπαθλο μια τεράστια πίτσα που είχε παραγγελθεί τηλεφωνικά. Όρισαν σημεία στόχους  και ξεκίνησε ο πόλεμος. Τα παιδιά είχαν ενθουσιαστεί όσο σπάνιες φορές. Είχε μείνει ένας στόχος να πέσει για να πάρουν το κάστρο με μια λαστιχοβολή. Με μια τελική βολή  η Κατερίνα παίρνει το κάστρο και πανηγυρίζει με έναν άγριο χορό θριάμβου. Εκείνη την στιγμή χτυπά το κουδούνι και ο νεαρός αν και γνωστός της οικογένειας ξαφνιάζεται βλέποντας το Κατερινάκι να τον σημαδεύει με το όπλο της.

-Η πίτσα είναι της οικογένειας του Ρομπέν ….

- Το έμαθα πριγκίπισσα του δάσους, τον διαλύσατε τον κακό σερίφη ….

Τα  γέλια της γυναίκας του Θάνου έδωσαν το σύνθημα για την λήξη του πολέμου και την συγκέντρωση όλων στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας.

-Κατερίνα την Δευτέρα θα την φτιάξουμε και την τηλεόραση και τον υπολογιστή. Δεν νομίζω να ρίξει άλλους κεραυνούς ο Δίας στο Άργος (Η Κατερίνα μπουκωμένη με ένα κομμάτι άνοιξε όσο μπορούσε τα μάτια της και κουνούσε αρνητικά το κεφάλι της . Έκπληκτος ο Θάνος περίμενε να τελειώσει για να του εξηγήσει)

-Μπαμπά δεν θέλω να φτιάξεις την τηλεόραση, ήταν καλός ο κεραυνός απόψε!!!

-Μα εσύ …..

-Ο κεραυνός ζωντάνεψε τον Ρομπέν στο σαλόνι μας και κερδίσαμε ( είπε βουτώντας ένα μεγάλο κομμάτι από το τρόπαιο πίτσα κάνοντας πως δεν προσέχει το αυστηρό βλέμμα της μητέρας της. Ο Θάνος κρατώντας το μαχαίρι και το πιρούνι την κοιτούσε με απορία . Η μνήμη του κάνοντας τα αυτόνομα ταξίδια της του έφερε πάλι εικόνες. Δεκαετία του ογδόντα νεαρός φοιτητής διάβαζε σε τοίχο της περιοχής των Εξαρχείων το σύνθημα «τραβήξτε τον πολιτισμό τους από την πρίζα»…… Τότε θυμωμένος νέος συμφωνούσε. Τώρα λίγο κοντά στην μέση της ζωής του, το καταλάβαινε... βοήθησε ο Ρομπέν ο κεραυνός και το Κατερινάκι…)