Ελλάδα ή Ολλάδα;

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου

Τρίτη βράδυ ξεκλειδώνοντας το ποδήλατο μου για να επιστρέψω στο σπίτι μου, στην κάτω γωνία του δρόμου βλέπω τον κυρ Γιώργη να περπατά με ζωηρό βηματισμό τα ογδόντα του χρόνια. Ο κυρ Γιώργης είναι παλιός γείτονας και με γνωρίζει από παιδί, είναι θα λέγαμε κατά κάποιο τρόπο ένας άτυπος θείος. Λίγο μετά τα εξήντα του, με την συνταξιοδότηση ανακάλυψε την ανάγνωση. Με τα βιβλία που διάβασε και διαβάζει κάθε μέρα οι πολλές εμπειρίες της ζωής του απόκτησαν ένα άλλο φως και ένα άλλο βάθος, έγινε ο ίδιος ένα είδος λαϊκού φιλοσόφου. Είχε ταξιδέψει σε πολλές χώρες και είχε περάσει από πολλά επαγγέλματα – μαθήματα όπως τα έλεγε  ο ίδιος.

-Καλησπέρα κυρ Γιώργη.

-Καλησπέρα Βασιλάκο , (ενώ μου μιλούσε τέλειωνε με ιδιαίτερα επιδέξιες κινήσεις των δακτύλων ένα στριφτό τσιγάρο, το πέρασε μπροστά από τα χείλη του πριν το ανάψει). Κάνεις κέφι να το περπατήσουμε το τσιγαράκι; ( Εννοώντας να του κάνω παρέα μέχρι το σημείο που χώριζαν οι δρόμοι μας για τα σπίτια μας, έτσι ξεκινήσαμε την αργή βόλτα μας με τον κυρ Γιώργη που και που να σταματά για να τραβήξει μια ρουφηξιά.)

-Περπατητό  μόνο στο χέρι , στην ρουφηξιά είσαι ακίνητος. (Μου απάντησε λες και διάβασε την απορία μου για την καπνιστική του ιεροτελεστία) .

-Κυρ Γιώργη πως έτσι βραδιάτικα έξω και μόνος;

-Ο γιατρός βρήκε κάτι ψιλοπροβλήματα με την καρδία μου και μου είπε να περπατάω.

-Και το τσιγάρο ;

-Άλλο το περπάτημα και άλλο το τσιγάρο τούτο.

-Καλά δεν σου είπε ο γιατρός να σταματήσεις τσιγάρο και ποτό.

-Μου είπε τέρμα τα τσιγάρα, τέρμα τα ούζα. Ετούτο είναι στριφτό και τον καπνό τον πλένω και τον στεγνώνω δεν έχει βλαβερά, όσο για τα ουζάκια μου εντάξει τα σταμάτησα τώρα μόνο λίγο τσιπουράκι πίνω.

-Καλά το είπες στον καρδιολόγο ;

-Του είπα άλλο το τσιγάρο άλλο στριφτό, άλλο το ούζο άλλο το τσίπουρο. Εγώ ότι μου είπες το έκοψα του απάντησα. Κόντεψε να φάει τα ακουστικά του από τα γέλια του.

-Κυρ Γιώργη εσύ που πέρασες από τόσες δουλειές και τόσες πολιτείες, πως τα βλέπεις τα πράγματα για την Ελλάδα ετούτη την στιγμή;.

-Άκου Βασιλάκο, τώρα που δεν μου χρειάζεται και πολύς ύπνος τυχαίνει να ξυπνήσω πριν ξημερώσει ο ήλιος. Αράζω στο μπαλκόνι με το καφεδάκι μου, ένα τσιπουράκι και ένα στριφτό για να καλημερίσω άλλη μια μέρα που είμαι ακόμα ζωντανός. Αυτά είναι τα δικά μου σήματα μόρς στην ζωή, άλλη μια μέρα του ξέφυγα του χάρου. Έτσι μέσα στο μισοσκόταδο το μυαλό μου φτιάχνει μια λέξη και αυτή την λέξη την συλλογιέμαι. Νομίζω ότι οι ελληνικές λέξεις είναι ζωντανές. Αν τις κοιτάξεις λίγο αλλιώς, λίγο λοξά, λίγο διαγώνια, αν αλλάξεις κανένα γράμμα σου δίνουν μόνες τους το παράπονο και την υπερηφάνεια τους. Την προηγούμενη Κυριακή με όλα τα σύνεργά μου ήμουν στο μπαλκόνι μου και περίμενα τον ήλιο.

Κάνουμε στάση για να κάνει άλλη μια ρουφηξιά στο στριφτό τσιγάρο  του. Από ότι κατάλαβα όταν ο κυρ Γιώργης δίνει ανάσες τέλους στο τσιγάρο όχι μόνο θέλει ακινησία αλλά και σιωπή. Στο βάθος του δρόμου μια κυρία εμφανίζεται κρατώντας στο ένα χέρι το λουρί του τεράστιου σκύλου της και στο άλλο χέρι περασμένη μια μπλε νάιλον σακούλα. Ο κυρ Γιώργης με την φλόγα στο στόμα , λεβέντικος ακίνητος φάρος την παρατηρούσε, το βλέμμα του έδειχνε ότι μάλλον γνώριζε την συνέχεια. Σε κάποια στιγμή ο σκύλος κάνει την ανάγκη του και η κυρία με το άλλο χέρι με την μπλε σακούλα μαζεύει τα κόπρανα του σκύλου και τα πετάει στον κάδο και συνεχίζει τον δρόμο της.

-Ε κυρ Γιώργη, αυτό πρώτη φορά το βλέπω στην Ελλάδα, άλλη μια φορά το είδα στο Παρίσι.

-Και τώρα εσύ πιστεύεις ότι αυτό είναι πολιτισμός ;

-Είναι τουλάχιστον σεβασμός στο περιβάλλον.

-Την έχω δει πολλές φορές ετούτη την σκηνή τώρα που κάνω τα καρδιοπερπατήματα μου. Δεν έβγαλε η κυρία τον σκύλο βόλτα, ο σκύλος έβγαλε την κυρία!!! Την μοναξιά της πολεμά με τον σκύλο, αντί να φτιάξει μια ζωή στο θέλε και με όσα λάθη σηκώνουν τα θέλω έφτιαξε με κόπο ένα τοπίο αλάνθαστο αλλά θολό.  

-Τώρα δεν κατάλαβα τίποτα, με μπέρδεψες λίγο.

-Κολλάει με τα προηγούμενα που σου έλεγα, για τις λέξεις. Ήμουνα στο μπαλκόνι μου και έβλεπα το κάστρο της Λάρισας και την Παναγιά την Πορτοκαλούσα από κάτω Ανάμεσα τους στα μάτια μου κυμάτιζε η ελληνική σημαία που είχα κρεμάσει για την επέτειο του «Όχι». Με το δάχτυλο πάνω στην γυάλινη επιφάνεια του τραπεζιού και για μελάνι την πρωινή υγρασία έγραψα την λέξη Ελλάδα. Μια κοιτούσα την λέξη, μια τα μάτια μου στην σημαία και το βουνό και τότε κατάλαβα ότι έχουμε πρόβλημα γιατί χάσαμε και χάνουμε τα έψιλον που μας κάνουν Έλληνες. Κυκλώσαμε την πατρίδα μας σε ένα δήθεν  λαμπερό μηδενικό που μας πούλησαν οι ευρωπαίοι και την κάναμε Ολλάδα, (ollada).

-Τι είναι η Ολλάδα;

-Η Ολλάδα είναι παραδοσιακό καταλανέζικο φαγητό , κρέας που βράζει με τα λαχανικά. Έτσι γίναμε και εμείς, βράζουμε με τα ζουμιά μας για να μας φάνε άλλοι, ούτε καν το καπάκι δεν θα πεταχτεί από τον ατμό, θυμό μας. Κατάλαβες τώρα μόνοι μας βάλαμε τα λαμπερά κουλούρια στο λαιμό μας και χάσαμε το έψιλον.

-Υπάρχει κάποια λύση;

-Και βέβαια υπάρχει, αλλά πονάει. Πρέπει να κόψουμε τα μηδενικά που κρεμάσαμε την πατρίδα μας. (Ξανά ακούνητοι για άλλη μια ρουφηξιά και ο κυρ Γιώργης φυσά σε κύκλους τον καπνό.) Τα βλέπεις τα μηδενικά, αν του κόψεις ένα κομμάτι καμπύλης από την δεξιά του πλευρά και το τεντώσεις και το βάλεις στο κέντρο του ημικύκλιου προς τα αριστερά φτιάχνεις ξανά το έψιλον που αρνήθηκες. Αλλά για να κάνεις κάτι τέτοιο πρέπει να πονέσεις και να συναντήσεις τον άλλον. Η κυρία που είδαμε πριν είναι μια καθώς πρέπει εικόνα πολιτισμού και σεβασμού στο περιβάλλον όπως είπες; Λάθος, μια βραδινή μοναξιά είναι. Εγώ μεγάλωσα πολλά σκυλιά στην αυλή μου , κανένα δεν με πήγε βόλτα!!! Η γυναίκα αυτή είναι μόνη γιατί έβαλε την ζωή της σε τοπίο θολό, πολλά μηδενικά, πολλά καθώς πρέπει στολίδια και μεγάλη καριέρα, αξιοσέβαστη, αλλά δεν είπε στην ζωή ένα θέλε. (Φτάσαμε στο πίσω μέρος της εκκλησίας του Άγιου Ιωάννη) Να εδώ σε τούτη την εκκλησία έγινε εθνοσυνέλευση των Ελλήνων, ξέρεις πόσα χρυσάφια έψιλον είχαν αυτοί οι αγράμματοι και ξυπόλητοι που ξεσηκώθηκαν ενάντια τον Τούρκων. Ο πατέρας μου πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο. Όταν έφευγαν με τα τρένα ήταν σα να πηγαίνανε σε μεγάλο πανηγύρι. Ετούτοι οι Έλληνες είχαν μέσα τους την κοινότητα. Μετά το 74 γίνεται μια συστηματική προσπάθεια αφελληνισμού, δεν μας την επέβαλλε κανείς μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας για να δούμε (!!!) μια ευρωπαϊκή προοπτική. Μόνο μια ελπίδα έχουμε, να ποτίσουμε τις ρίζες μας και να ζωντανέψουμε. Και να σου πω και άλλο ένα που μου ήρθε τώρα όσο χάνεται η κοινότητα αρχίζει η κενότητα.   

Φτάσαμε στην γωνία στο ψητοπωλείο του Χρήστου. Εκείνη την στιγμή έβγαινε η κυρία από το κατάστημα και έπιανε το λουρί του υπάκουου σκύλου. Ο σκύλος περίμενε έξω από το κατάστημα και έτρεχαν τα σάλια του, της γαύγισε ένα ευχαριστώ και φύγανε.

-Καλός πελάτης;  (Ρώτησε ο κυρ Γιώργης εννοώντας τον σκύλο).

-Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τον αγαπάει τον σκύλο, τα καλύτερα ψητά του παίρνει. (Απάντησε ο Χρήστος.)

-Εγώ σου τα έλεγα, αντί για θέλε το έκανε θολό. (Είπε σε μένα.)

-Τι είπες κυρ Γιώργη ;

-Τίποτα, άλλη φορά θα σου εξηγήσω, είναι ένα τσιγάρο δρόμος αυτή η κουβέντα . Δεν μου λες, δεν βλέπω πολλούς οβελούς πάνω στα κάρβουνα. Τι γίνεται έχουμε νηστεία σήμερα;

-Κυρ Γιώργη οβελούς να σου βάλω όσους θέλεις πάνω στα κάρβουνα αλλά ο κόσμος δεν έχει οβολούς. Χωρίς οβολούς τι να τους κάνεις τους οβελούς;

-Ε αυτό είναι, ανακάλυψες  και εσύ την αξία του έψιλον.

-Τι πράγμα ;

-Τι είπες πριν ;

-Χωρίς οβολούς δεν υπάρχουν οβελοί.

-Ένα γράμμα άλλαξε μόνο, άλλο Ελλάδα και άλλο Ολλάδα

-Τι είναι αυτό πάλι;

-Τίποτα, άστο να δούμε αν το φτιάξει ιστορία στον «Αναγνώστη» ο Βασιλάκος .

 

*Η ιστορία είναι φανταστική, για φτιαχτεί βοήθησε η ατάκα του Χρήστου χωρίς οβολούς  δεν υπάρχουν οβελοί. Ένα παιγνίδι με το όμικρον και το έψιλον έφτιαξε την σημερινή ιστορία.

 

**Η λέξη οβελός εκτός από την σιδερένια βέργα πάνω στην οποία ψήνουμε κρέας έχει και άλλες πολλές ερμηνείες . Xρησιμοποιήθηκαν οι οβελοί και ως νόμισμα  Αργότερα έξι οβελοί όσους  μπορούσε να κρατήσει μια παλάμη οδήγησαν στην καθιέρωση της δραχμής.(δραχμήèδράττομαιèκρατώ με την παλάμη) . Αλλά σήμαινε και το βέλος και το μεταλλικό εξάρτημα για τον καθαρισμό  ή γόμωση της κάννης  . Ενώ η λέξη οβολός ήταν μια μορφή νομίσματος που ισοδυναμούσε με το 1/6 της δραχμής , γενικά έχει ταυτιστεί με το μικρό ποσό άνευ αξίας.

Στην σύγχρονη πραγματικότητα για 30 οβολούς (δόση )που αναμένουμε και δεν είναι για μας έχουμε παραδώσει όλα τα βέλη μας ( οβελούς) δεν μπορούμε να κάνουμε γόμωση στα όπλα μας ούτε να καθαρίσουμε τις κάννες μας. Και όλα αυτά για 30 μηδενικά που ζητούν να τους παραδώσουμε όλα τα έψιλον…..