Από την Αντιγόνη ζω…. ή με δολοφόνησαν για μια κατσίκα;

Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου

Παρασκευή πρωί και ο αργείτικος ήλιος έστησε μια ανοιξιάτικη μέρα μέσα στο φθινόπωρο. Στο μπαλκόνι του σπιτιού γέμιζα τις μπαταρίες μου αντικαταθλιπτικό φως κοιτώντας το κάστρο της Λάρισας , διακόπτοντας την φωτοθεραπεία για μερικές γουλιές ελληνικό καφέ. Η γειτονιά σε απόλυτη ησυχία, τα παιδιά του τρίτου δημοτικού δεν είχαν βγει διάλλειμα να σπουργιτίσουν με τις φωνές και τα παιγνίδια τους  την ανοιξιάτικη προσφορά του ήλιου. Οι αργοί ήχοι από τα τακούνια του πατέρα μου και το κλειδί της εξώπορτας έσπασαν την βουδιστική ηρεμία του πρωινού.

-Καλημέρα, ωραία μέρα ( μου φωνάζει ο παππούς Νίκος από την πλακόστρωτη αυλή.)

-Θες να σε πάω βόλτα;

-Έχεις χρόνο;

-Ναι, σήμερα έχω .

-Έλα πάμε.

Μια ήταν η αγαπημένη του διαδρομή και την ήξερα. Παίρνουμε το δρόμο μέχρι το σπαστήρα του Μαχαίρα, ακολουθούμε το γεφυράκι για την Χούνη , Φρέγκαινα, στάση στου Γούναρη να χαιρετήσει μέσα στα χαλάσματα τα παιδικά του χρόνια και επιστροφή από τον Άγιο Στέφανο. Αυτή την φορά είχε την ιδέα να κάνουμε την διαδρομή ανάστροφα. Την ίδια διαδρομή έχουμε κάνει τα τελευταία δύο χρόνια τουλάχιστον δέκα φορές. Αλλά σήμερα, κάτι το φθινοπωρινό φως να φανερώνει αλλιώς τα κτήματα και τα κτίσματα, κάτι το ανάστροφο του οπτικού πεδίου, μας φάνηκε και στους δύο διαφορετική η διαδρομή.

-Το βλέπεις εκείνο το σπίτι ψηλά στο βουνό;

-Ναι.

-Είναι του μπάρμπα Γιώργη του Τάδε, τον θυμάσαι από το καφενείο;

-Γλυκό βραστό στο ημίχοντρο φλιτζάνι , θυμάμαι καλά ;

-Μια χαρά θυμάσαι, από τούτο το σπίτι ξεκίνησε το μακελειό.

-Ποιο μακελειό;

-Οι γερμανοί για μια κατσίκα σκοτώσανε τον αδελφό του.

Η τελευταία ατάκα του πατέρα μου λειτούργησε σαν λεκτικό χειρόφρενο και σταμάτησα το αμάξι.

-Τι είπες;

-Τον σκοτώσανε για μια κατσίκα. Ο αδελφός του ήταν σύνδεσμος για τους αντάρτες. Αυτοί για τις ανάγκες τουw, για να φάνε, του ζήτησαν δυο κατσίκες. Δεν ξέρω τι ακριβώς σύστημα ακολουθούσε ο μακαρίτης πήγε σε δυο χωριανούς βοσκούς και ζήτησε από μια κατσίκα. Αυτοί αντί να δώσουν από ένα ζωντανό τον κατέδωσαν στους Γερμανούς.

-Τον έδωσαν για μια κατσίκα;

-Τον ρουφιάνεψαν και τον έσφαξαν οι Γερμανοί. Και έτσι ξεκίνησε το μακελειό , σφάζονταν από δεξιά και από αριστερά για μια κατσίκα . Μακάρι να μην ξαναδούν τέτοια τα μάτια μου.

Στο βλέμμα του σκοτείνιασε θλίψη και δεν συνέχισα την κουβέντα. Φτάσαμε σιωπηλοί στην περιοχή Γούναρη, αισθάνθηκα ότι ήθελες  να σταματήσουμε. Αυτή την φορά κατεβήκαμε σε διαφορετικό σημείο, λίγο πιο ψηλά  από ότι συνήθως και βλέπαμε τα χαλάσματα από άλλη οπτική γωνία.  Με τα μάτια του ο παππούς Νίκος αναζητά ένα μονοπάτι στις πέτρες και τους θάμνους, να τον πάει στα παιδικά του χρόνια. Κάπου βρίσκει κάτι χνάρια, απομεινάρια από το παλιό μονοπάτι.

-Άλλη μέρα να ετοιμαστούμε καλύτερα και να πάμε μέχρι το σπίτι. (Μου δείχνει άλλη μια φορά μια σειρά από πέτρες που είναι για αυτόν το σπίτι των παιδικών του χρόνων.)

Μια κοιτάω τα κουρασμένα πόδια, βαδίζουν σχεδόν ογδόντα χρόνια βάσανα και κακουχίες και μια το εφηβικό του βλέμμα να προσκυνήσει τις πέτρες που ήταν το πατρικό του σπίτι. Ίσως την άλλη φορά παππούς γιοί και τα δυο αρσενικά του εγγόνια να τολμήσουμε την κατάβαση στο «πατρικό του σπίτι» .

-Μπαμπά είσαι σίγουρος ότι τον σκότωσαν για μια κατσίκα;

-Ναι σου λέω!! Για μια κατσίκα ο αδελφός άρχισε να σκοτώνει τον αδελφό, να μην τα ζήσετε εκείνα τα χρόνια. Ήμουνα παιδί και είχα κρυφτεί σε εκείνο τον βράχο, ήταν και μια ελιά ριζωμένη πάνω του . Οι αντάρτες έψαχναν τον αδελφό μου, είχε μπλέξει με του άλλους. Εγώ μικρό παιδί μόνο τον  φόβο και την πείνα ήξερα.

-Να ΄τος εκεί είναι , ρίχτε του ( φωνάζει ένας αντάρτης , νομίζοντας ότι ήμουν ο αδελφός μου, κρυμμένος).

-Όχι παιδιά, είναι ο μικρός, ο Νίκος μην ρίχνετε!!!

- Πετάχτηκε ο παππούς ο Προκόπης μέσα από το σπίτι και σώθηκα.

Έμεινε βουβός κοιτώντας τα βράχια και τις μνήμες του. Η υγρασία στα μάτια του με έκανε να σωπάσω. Περίμενα σινιάλο για να φύγουμε.

-Άντε πάμε, όπως σου το είπα για μια κατσίκα ο αδελφός να σκοτώνει τον αδελφό, να μην ξαναδούν τα μάτια μου τέτοια….. (και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής).

Την Κυριακή το πρωί πήγα στο ολυμπιακό περίπτερο του Χάρη και της Σόνιας να εφοδιαστώ τον κυριακάτικο τύπο.  Ο Χάρης με τον Τάκη έπιναν το πρωινό τους καφεδάκι. Από την τηλεόραση ακούγονταν τα σχόλια του τηλεοπτικού παρουσιαστή για τα επεισόδια στον Άγιο Παντελεήμονα μεταξύ ντόπιων και μεταναστών.

-Μου φαίνεται ότι έχει ξεκινήσει πόλεμος ( λέει ο Χάρης σχολιάζοντας το ρεπορτάζ).

-Δεν αποκλείεται να πάρει και διαστάσεις εμφυλίου ( συμπληρώνει ο Τάκης) .

-Δεν αποκλείεται να έχει ξεκινήσει και να μη το έχουμε πάρει είδηση . Ξέρετε τι μου είπε ο πατέρας μου την Παρασκευή, για μια κατσίκα έσφαζε ο αδελφός τον αδελφό

(και τους είπα την ιστορία).

-Έχω και εγώ μια ιστορία να σου πω από τον δικό μου πατέρα. (Είπε ο Τάκης.) Μέχρι να πεθάνει έλεγε , «εγώ από την Αντιγόνη ζω!!!!».

-Για λέγε, μου φαίνεται ότι φτιάξαμε την ιστορία της Πέμπτης για τον «Αναγνώστη».

-Θα σου πω την ιστορία όπως την θυμάμαι. Αν μου ξεφεύγει καμία λεπτομέρεια δεν αλλάζει η ουσία της. Ο πατέρας μου πολέμησε στην Αλβανία. Μετά την πτώση του μετώπου γύρισε με τα πόδια από τα σύνορα. Βδομάδες και βδομάδες έκανε περπάτημα για να φθάσει στην Δαλαμανάρα. Κάπου στην διαδρομή της επιστροφής έκρυψαν και τον οπλισμό τους. Οι Γερμανοί είχαν ξεκινήσει την κατοχή της Ελλάδας. Στο χωριό μου είχαν ήδη μακελέψει δυο οικογένειες. Ο πατέρας μου από την πρώτη μέρα που γύρισε χώθηκε στα χωράφια , τι χωράφια βάλτος ήταν, για να βγάλει ένα κομμάτι ψωμί. Ένα απομεσήμερο με τις λάσπες ξεραμένες στα ρούχα του γύρισε στο πατρικό σπίτι. Κάθισε κοντά στο τζάκι να πάρει μια μπουκιά ψωμί και να ξεκουραστεί. Για να χαλαρώσει πήρε ένα βιβλίο να διαβάσει την «Αντιγόνη» . Δεν πρόλαβε να γυρίσει δεύτερη σελίδα όταν ακούστηκαν οι μπότες των γερμαναράδων στην αυλή. Πριν προλάβει να κάνει το παραμικρό μπήκαν μέσα. Οι γιαγιά μου με αυτά που ήξερε για τους άλλους τον είχε ξεγραμμένο.  Μέσα της άρχισε το μοιρολόι. Δεν πρέπει να υπάρχει χειρότερο μαρτύριο από το να κλαίς ζωντανό το παιδί σου. Ο πατέρας μου αμίλητος μέσα στις λάσπες και την αγωνία να κρατά το βιβλίο στα χέρια του και να περιμένει την απόφαση των γερμανών. Τον πλησιάζει ο επικεφαλής των γερμανών με το όπλο στο χέρι. Σηκώνει το όπλο προς το μέρος του. Αντί να του ρίξει, με  την κάνη του όπλου, κουνά το βιβλίο για να διαβάσει τον τίτλο. Προφανώς ήξερε αρχαία ελληνικά γιατί διαβάζει τον τίτλο «Αντιγόνη». Ανταλλάσουν ένα σιωπηλό βλέμμα με τον πατέρα μου. Η γιαγιά μου θρηνεί το μοιραίο και ο πατέρας μου είναι έτοιμος για το χειρότερο. Ο γερμανός ρίχνει άλλη μια ματιά στο βιβλίο παίρνει τους άντρες του και φεύγει. Από τότε μέχρι να πεθάνει ο πατέρας μου έλεγε

-Από την Αντιγόνη ζω !!!!

 

*Η ιστορία έχει φανταστικά στοιχεία αλλά στηρίχθηκε σε κουβέντες του πατέρα μου Νίκου κατά την βόλτα της αγαπημένης του διαδρομής στα χαλάσματα των πέτρινων παιδικών του χρόνων και στην ιστορία του πατέρα του Τάκη όπως μου την διηγήθηκε στο ολυμπιακό περίπτερο του Χάρη και της Σόνιας την προηγούμενη Κυριακή.

 

**Σήμερα στην δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα ζούμε μια νέα γερμανική κατοχή στην πατρίδα μας. Φαινομενικά διαφορετικά από την προηγούμενη του 20^ου αιώνα γιατί η μία ήταν στρατιωτική και  ετούτη οικονομική. Αλλά στην βάση τους είναι ίδιες όσο να αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα διαλέξουμε να αντιδράσουμε. Αν επιμείνουμε σε ποσοτικούς δυτικότροπους υπολογισμούς, μέτρα για τα μέτρα, νούμερα για τα νούμερα θα βρεθούμε σύντομα σε αδιέξοδο και η κατάντια μας θα είναι να σφαζόμαστε για μια κατσίκα. Αν όμως στραφούμε σε ποιοτικά κριτήρια, τον Ελληνικό Λόγο, την Ελληνική Πράξη , την Ελληνική Κοινότητα στην οποία Αληθεύει και πραγματώνεται κάθε Πρόσωπο – Ετερότητα είναι η μόνη μας ελπίδα για αντίσταση. Η ελληνικότητα μας, η πολιτισμική μας ιδιαιτερότητα είναι η μόνη ελπίδα να μας σεβαστούν οι πάνοπλοι εχθροί. Ας είμαστε βουτηγμένοι στις λάσπες της επιβίωσης η κάθε Ελληνική  «Αντιγόνη» μπορεί να είναι  η δύναμη μας και η συνέχεια μας…