Η απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου
Είναι κακό να κλέβεις τον κλέφτη;
Τρίτη απόγευμα ο Βαγγέλης φτάνει μαζί με την μητέρα του στο θεραπευτήριο για μια από τις εβδομαδιαίες μας συναντήσεις. Οι κόρες των ματιών του σχημάτιζαν ένα τεράστιο ερωτηματικό, κάτι ήθελε να ρωτήσει. Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την σκέψη μου.
-Κυρ Βασίλη να σε ρωτήσω κάτι;
-Να με ρωτήσεις.
-Είναι κακό να κλέψουμε τα κλεμμένα μας από τον κλέφτη που μας τα πήρε;
-Πως το είπες;
-Ξέρετε γίνονται πολλές ληστείες τώρα στην περιοχή. Για ένα κλέφτη που μάθαμε ποιος είναι μπήκε η ιδέα στον Βαγγέλη να πάμε στο σπίτι του να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα. (Είπε η μητέρα του.)
Με αιφνιδίασε, γιατί ακούγονταν λογικό να απαιτήσεις πίσω τα δικά σου από τον κλέφτη.
-Νομίζω Βαγγέλη καλύτερα είναι να ειδοποιήσουμε την αστυνομία και να πάρουμε από εκεί τα δικά μας.
Η απορία του μικρού Βαγγέλη αντανακλούσε στην συνειδητή ή ασυνείδητη αντίληψη του μέσου ‘Έλληνα για το πώς κατανοεί την έννοια του κράτους , αυτού του μορφώματος που βαφτίστηκε Ελληνικό κράτος μετά την Ελληνική επανάσταση του 21. Ένα κρατικό μόρφωμα το οποίο ουσιαστικά επέβαλλαν οι ξένες δυνάμεις και τότε και τώρα. Ο μέσος πολίτης ποτέ δεν βίωσε και δεν είδε τον κρατικό μηχανισμό σαν δίκαιο διαχειριστή της κοινωνικής περιουσίας. Είτε είναι μέσα στο κράτος ως λειτουργός του είτε έξω από το κράτος ως ιδιώτης το αντιμετωπίζει ως κλέφτη και προσπαθεί να πάρει πίσω τα κλεμμένα του. Είτε παρουσιάζει πλασματικές υπερωρίες για πληρωθεί παραπάνω είτε παρουσιάζει μειωμένα έσοδα για να φορολογηθεί λιγότερο, λειτουργεί με την ίδια λογική ότι παίρνει πίσω τα δικά του. Είναι τόσο μειωμένη η εμπιστοσύνη του Έλληνα πολίτη στο κράτος όσο πουθενά. Νομίζω ότι σε καμία άλλη χώρα του κόσμου δεν θα σου αναβοσβήσουν τα φώτα για να σε προειδοποιήσουν ότι λίγο πιο κάτω είναι η τροχαία και κάνει έλεγχο!!!
Η μαμά μου…
Ο Νίκος αντιμετώπιζε κάποιες δυσκολίες επικοινωνίας. Αλλά κατόρθωσε να τις ξεπεράσει και να είναι σχεδόν έτοιμος να ενταχθεί στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου. Είχε αναπτύξει και πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ, ανώτερος μηχανισμός άμυνας του ανθρώπου και δείγμα της πολύ καλής προόδου του.
-Νίκο ας πούμε ότι κρατάς στα χέρια σου ένα μπαλόνι τι θα το έκανες ;
-Θα το φούσκωνα.
-Αν αυτό το μπαλόνι είχε τρύπα θα μπορούσες να το φουσκώσεις ;
-Όχι βέβαια κυρ Βασίλη .
-Μπράβο Νίκο . Γιατί;
-Γιατί τα μπαλόνια τα φουσκώνει η μαμά μου!!!
Σουφρώνει τα χείλη του, κοιτάει με τα γαλανά μάτια του μια την μαμά του μια εμένα και ξεσπάμε όλοι σε γέλια. Ο Νίκος μέσα από το αστείο του σκιαγράφησε την «υπευθυνότητα» του Έλληνα πολίτη. Σαν βαθιά συναισθηματικός λαός δεν ξεφύγαμε ποτέ από τις οιδιπόδειες αναφορές μας. Στην σύγχρονη ιστορική μας πορεία ανακαλύπτουμε τρύπια μπαλόνια, από αυτά που τόσα χρόνια ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση μας πουλάνε τα μεγάλα κόμματα. Αντί να διαμαρτυρηθούμε, να τα επιστρέψουμε πίσω ή να το κάνουμε λάστιχο σφεντόνας και να το παραλάβουν μαζί με την πέτρα της οργής, έτσι ασυλλόγιστα και αόριστα το ρίχνουμε στην αποθήκη της μάνας Ελλάς. Μόνο που τόσα χρόνια μαζεύτηκαν πάρα πολλά τρύπια και η μάνα Ελλάς δεν έχει τόσο αέρα έστω και πρόσκαιρα να τα φουσκώσει. Ανήμπορη πνιγμένη στις πλαστικές μας ανευθυνότητες παίρνει τις τελευταίες της ανάσες. Εμείς τεθλιμμένοι συγγενείς τις σιγοτραγουδάμε πριν τον επιθανάτιο ρόγχο « τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μου τα ΄πες με το πρώτο σου το γάλα»….
Η εμμονή του στρογγυλού……
Με τον Οδυσσέα παρακολουθούσαμε σε δυο διαφορετικούς υπολογιστές εικόνες. Του έδινα την περιγραφή μιας εικόνας με αυξανόμενο βαθμό δυσκολίες και αυτός έπρεπε να την βρει.
-Για πες μου Οδυσσέα ένα φαγητό που να σου αρέσει πολύ.
-Πατάτες.
-Κάποιο άλλο ;
-Πατάτες τηγανητές.
-Θέλω να σκεφτείς ένα στρογγυλό φαγητό, το παραγγέλνουμε μας το φέρνουν το κόβουμε σε κομμάτια και το τρώμε . (Εννοούσα μια πίτσα. )
-Ε, κυρ Βασίλη είναι πολύ απλό , στρογγυλές τηγανητές πατάτες !!!!
Εδώ και σαράντα χρόνια τα κόμματα της μεταπολίτευσης μας έπεισαν ότι μόνο οι Καποδιστριακές πατάτες είναι η σωτηρία μας και εμείς με μια παθητική στάση το αποδεχτήκαμε. Μάλιστα μας έπεισαν ότι υπάρχει και εναλλακτική λύση και εμείς ο αφέντης λαός θα έχουμε το δικαίωμα επιλογής. Το πίσω δεξιό μάτι της κουζίνας ψήνει μακρόστενες πατάτες και το πίσω αριστερό μάτι ψήνει στρογγυλές. Η επιλογή είναι δική μας. Η ακοή μας ατόνησε από το τσιτσίρισμα των πατατών και δεν ακούσαμε τις οργισμένες φωνές ότι υπάρχουν και άλλες κουζίνες….. με μεγαλύτερη ποικιλία και μάλιστα αυτοδιαχειριζόμενες.
Στης θειας σου….
-Λοιπόν Βαγγέλη θέλω να σκεφτείς κάτι .
-Εντάξει κυρ Βασίλη θα σκεφτώ ( και σηκώνει τα πονηρά ματάκια του πάνω από τους φακούς των γυαλιών του για να με δει).
-Είναι μεσημέρι, γυρίζετε όλη η οικογένεια στο σπίτι και η μαμά δεν έχει προλάβει να μαγειρέψει τι θα κάνετε;
-Δηλαδή τι εννοείς …
-Τι θα κάνετε για να φάτε .
-Α εντάξει είναι πολύ εύκολο ( και μαζεύει το βλέμμα του μέσα από τους φακούς)
-Δηλαδή τι θα κάνεις;
-Άμα δεν έχεις φαγητό πας στης θείας σου……
Πολύ ξένοι παρατηρητές βλέποντας την συστηματική οικονομική επίθεση στην καθημερινή αξιοπρέπεια του μέσου πολίτη αναρωτιούνται πως οι Έλληνες αντέχουν ακόμα; Αντέχουμε γιατί ακόμα σε αυτή την χώρα υπάρχει ο Άλλος ο διπλανός , ο συγγενής ή ο φίλος που ανοίγει την πόρτα του στα δύσκολα. Είναι μια στάση ζωής την οποία οι δυτικοί δεν κατανοούν δεν νοιώθουν . Όπως δεν νοιώθουν την μουσική μας, τα 9/8 ρυθμός είναι παραφωνία για αυτούς. Όπως είναι παράξενος και ο ζεϊμπέκικος χορός , γύρω από μια νοητή τρύπα του αφανισμού να περιστρέφεσαι ενώ τα παλαμάκια των Άλλων να σε κρατάνε μετέωρο σχεδόν ιπτάμενο στην ελλειπτική σου ισορροπία. Στο διαρκές α-τελές η αρμονία μας στην δυναμική της σχέσης φανερώνουμε το Πρόσωπο μας.
Η ελπίδα
Με τον μικρό Χαράλαμπο παρακολουθούσαμε την κινηματογραφική ταινία με τις περιπέτειες του Οδυσσέα. Μόλις είχε μεθύσει και τυφλώσει τον τεράστιο Κύκλωπα.
-Μπαμπά ξέρεις κάτι;
-Σαν τι να ξέρω;
-Γιατί οι ήρωες δεν φοβούνται;
-Δεν ξέρω!
-Οι ήρωες έχουν και μια άλλη καρδιά , μια κρυφή καρδιά για να μην φοβούνται.
Τα μνημόνια, τα μέτρα ο γερμανικός Αρμαγεδδών εδώ και πολλά χρόνια έχουν να αντιμετωπίσουν ένα επιστημονικό παράδοξο. Τα ηλεκτρόδια που καταγράφουν τους παλμούς της Ελληνικής καρδιάς δείχνουν μηδενικά ηλεκτρικά σήματα. Δεν μπορούν να εξηγήσουν την συνεχιζόμενη ροή αίματος και τους ήχους εν τω βάθει αριστερά. Η καρτεσιανή λογική τους, ευτυχώς, δεν μπορεί να υποψιαστεί την εν τω βάθει αριστερή καρδία των Ελλήνων. Τι διαφορά κάνει ένα τόνος, άλλο η καρδιά των επιστημόνων και άλλη η καρδία της παράδοσης μας . Καρδία είναι ο χώρος και ο χρόνος της διαρκούς ανα-δημιουργίας. Η μοναδική πηγή αντίστασης του νου που διαρκώς εμβαπτίζεται στο αντιστασιακό της αίμα. Η κρυφή καρδιά των ηρώων που θα έλεγε και ο μικρός Χαράλαμπος είναι η τελευταία μας ελπίδα.
Η χαμένη άνοιξη…..
-Λοιπόν παιδιά η χελώνα είναι ένα ζώο που πέφτει σε χειμέρια νάρκη.
-Και σκάει σε κομμάτια κυρία ; ( Την διακόπτει ο Χαράλαμπος προσπαθώντας να συγκρατήσει τα γέλια του). Το είδα σε ένα παιγνίδι, δεν πρόσεχε, έπεσε στην νάρκη και μπουμ κομμάτια ο κομάντο. (Και άνοιξε παραστατικά τα χέρια του.)
-Χαράλαμπε! Είπαμε ότι η χελώνα κοιμάται τώρα που είναι χειμώνας και θα ξυπνήσει την άνοιξη.
-Δηλαδή κυρία αν κοιμηθώ μαζί της τώρα θα ξυπνήσω την άνοιξη; (Τώρα ήταν σειρά της νηπιαγωγού να συγκρατήσει τα γέλια της αλλά δεν τα κατάφερε.)
Μας έπεισαν ότι η μοίρα του τόπου είναι τύπου χελώνας , μας χρέωσαν το καβούκι και μας επέβαλλαν την χειμέρια νάρκη για να μην τους ενοχλούμε στα σχέδια τους.
Ακόμα και αν έτσι το επέβαλλαν, στο χέρι μας είναι να αποδείξουμε ότι δεν θα υπάρξει άλλη χαμένη άνοιξη…….
Είναι κακό να κλέβεις τον κλέφτη;
Τρίτη απόγευμα ο Βαγγέλης φτάνει μαζί με την μητέρα του στο θεραπευτήριο για μια από τις εβδομαδιαίες μας συναντήσεις. Οι κόρες των ματιών του σχημάτιζαν ένα τεράστιο ερωτηματικό, κάτι ήθελε να ρωτήσει. Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την σκέψη μου.
-Κυρ Βασίλη να σε ρωτήσω κάτι;
-Να με ρωτήσεις.
-Είναι κακό να κλέψουμε τα κλεμμένα μας από τον κλέφτη που μας τα πήρε;
-Πως το είπες;
-Ξέρετε γίνονται πολλές ληστείες τώρα στην περιοχή. Για ένα κλέφτη που μάθαμε ποιος είναι μπήκε η ιδέα στον Βαγγέλη να πάμε στο σπίτι του να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα. (Είπε η μητέρα του.)
Με αιφνιδίασε, γιατί ακούγονταν λογικό να απαιτήσεις πίσω τα δικά σου από τον κλέφτη.
-Νομίζω Βαγγέλη καλύτερα είναι να ειδοποιήσουμε την αστυνομία και να πάρουμε από εκεί τα δικά μας.
Η απορία του μικρού Βαγγέλη αντανακλούσε στην συνειδητή ή ασυνείδητη αντίληψη του μέσου ‘Έλληνα για το πώς κατανοεί την έννοια του κράτους , αυτού του μορφώματος που βαφτίστηκε Ελληνικό κράτος μετά την Ελληνική επανάσταση του 21. Ένα κρατικό μόρφωμα το οποίο ουσιαστικά επέβαλλαν οι ξένες δυνάμεις και τότε και τώρα. Ο μέσος πολίτης ποτέ δεν βίωσε και δεν είδε τον κρατικό μηχανισμό σαν δίκαιο διαχειριστή της κοινωνικής περιουσίας. Είτε είναι μέσα στο κράτος ως λειτουργός του είτε έξω από το κράτος ως ιδιώτης το αντιμετωπίζει ως κλέφτη και προσπαθεί να πάρει πίσω τα κλεμμένα του. Είτε παρουσιάζει πλασματικές υπερωρίες για πληρωθεί παραπάνω είτε παρουσιάζει μειωμένα έσοδα για να φορολογηθεί λιγότερο, λειτουργεί με την ίδια λογική ότι παίρνει πίσω τα δικά του. Είναι τόσο μειωμένη η εμπιστοσύνη του Έλληνα πολίτη στο κράτος όσο πουθενά. Νομίζω ότι σε καμία άλλη χώρα του κόσμου δεν θα σου αναβοσβήσουν τα φώτα για να σε προειδοποιήσουν ότι λίγο πιο κάτω είναι η τροχαία και κάνει έλεγχο!!!
Η μαμά μου…
Ο Νίκος αντιμετώπιζε κάποιες δυσκολίες επικοινωνίας. Αλλά κατόρθωσε να τις ξεπεράσει και να είναι σχεδόν έτοιμος να ενταχθεί στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου. Είχε αναπτύξει και πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ, ανώτερος μηχανισμός άμυνας του ανθρώπου και δείγμα της πολύ καλής προόδου του.
-Νίκο ας πούμε ότι κρατάς στα χέρια σου ένα μπαλόνι τι θα το έκανες ;
-Θα το φούσκωνα.
-Αν αυτό το μπαλόνι είχε τρύπα θα μπορούσες να το φουσκώσεις ;
-Όχι βέβαια κυρ Βασίλη .
-Μπράβο Νίκο . Γιατί;
-Γιατί τα μπαλόνια τα φουσκώνει η μαμά μου!!!
Σουφρώνει τα χείλη του, κοιτάει με τα γαλανά μάτια του μια την μαμά του μια εμένα και ξεσπάμε όλοι σε γέλια. Ο Νίκος μέσα από το αστείο του σκιαγράφησε την «υπευθυνότητα» του Έλληνα πολίτη. Σαν βαθιά συναισθηματικός λαός δεν ξεφύγαμε ποτέ από τις οιδιπόδειες αναφορές μας. Στην σύγχρονη ιστορική μας πορεία ανακαλύπτουμε τρύπια μπαλόνια, από αυτά που τόσα χρόνια ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση μας πουλάνε τα μεγάλα κόμματα. Αντί να διαμαρτυρηθούμε, να τα επιστρέψουμε πίσω ή να το κάνουμε λάστιχο σφεντόνας και να το παραλάβουν μαζί με την πέτρα της οργής, έτσι ασυλλόγιστα και αόριστα το ρίχνουμε στην αποθήκη της μάνας Ελλάς. Μόνο που τόσα χρόνια μαζεύτηκαν πάρα πολλά τρύπια και η μάνα Ελλάς δεν έχει τόσο αέρα έστω και πρόσκαιρα να τα φουσκώσει. Ανήμπορη πνιγμένη στις πλαστικές μας ανευθυνότητες παίρνει τις τελευταίες της ανάσες. Εμείς τεθλιμμένοι συγγενείς τις σιγοτραγουδάμε πριν τον επιθανάτιο ρόγχο « τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μου τα ΄πες με το πρώτο σου το γάλα»….
Η εμμονή του στρογγυλού……
Με τον Οδυσσέα παρακολουθούσαμε σε δυο διαφορετικούς υπολογιστές εικόνες. Του έδινα την περιγραφή μιας εικόνας με αυξανόμενο βαθμό δυσκολίες και αυτός έπρεπε να την βρει.
-Για πες μου Οδυσσέα ένα φαγητό που να σου αρέσει πολύ.
-Πατάτες.
-Κάποιο άλλο ;
-Πατάτες τηγανητές.
-Θέλω να σκεφτείς ένα στρογγυλό φαγητό, το παραγγέλνουμε μας το φέρνουν το κόβουμε σε κομμάτια και το τρώμε . (Εννοούσα μια πίτσα. )
-Ε, κυρ Βασίλη είναι πολύ απλό , στρογγυλές τηγανητές πατάτες !!!!
Εδώ και σαράντα χρόνια τα κόμματα της μεταπολίτευσης μας έπεισαν ότι μόνο οι Καποδιστριακές πατάτες είναι η σωτηρία μας και εμείς με μια παθητική στάση το αποδεχτήκαμε. Μάλιστα μας έπεισαν ότι υπάρχει και εναλλακτική λύση και εμείς ο αφέντης λαός θα έχουμε το δικαίωμα επιλογής. Το πίσω δεξιό μάτι της κουζίνας ψήνει μακρόστενες πατάτες και το πίσω αριστερό μάτι ψήνει στρογγυλές. Η επιλογή είναι δική μας. Η ακοή μας ατόνησε από το τσιτσίρισμα των πατατών και δεν ακούσαμε τις οργισμένες φωνές ότι υπάρχουν και άλλες κουζίνες….. με μεγαλύτερη ποικιλία και μάλιστα αυτοδιαχειριζόμενες.
Στης θειας σου….
-Λοιπόν Βαγγέλη θέλω να σκεφτείς κάτι .
-Εντάξει κυρ Βασίλη θα σκεφτώ ( και σηκώνει τα πονηρά ματάκια του πάνω από τους φακούς των γυαλιών του για να με δει).
-Είναι μεσημέρι, γυρίζετε όλη η οικογένεια στο σπίτι και η μαμά δεν έχει προλάβει να μαγειρέψει τι θα κάνετε;
-Δηλαδή τι εννοείς …
-Τι θα κάνετε για να φάτε .
-Α εντάξει είναι πολύ εύκολο ( και μαζεύει το βλέμμα του μέσα από τους φακούς)
-Δηλαδή τι θα κάνεις;
-Άμα δεν έχεις φαγητό πας στης θείας σου……
Πολύ ξένοι παρατηρητές βλέποντας την συστηματική οικονομική επίθεση στην καθημερινή αξιοπρέπεια του μέσου πολίτη αναρωτιούνται πως οι Έλληνες αντέχουν ακόμα; Αντέχουμε γιατί ακόμα σε αυτή την χώρα υπάρχει ο Άλλος ο διπλανός , ο συγγενής ή ο φίλος που ανοίγει την πόρτα του στα δύσκολα. Είναι μια στάση ζωής την οποία οι δυτικοί δεν κατανοούν δεν νοιώθουν . Όπως δεν νοιώθουν την μουσική μας, τα 9/8 ρυθμός είναι παραφωνία για αυτούς. Όπως είναι παράξενος και ο ζεϊμπέκικος χορός , γύρω από μια νοητή τρύπα του αφανισμού να περιστρέφεσαι ενώ τα παλαμάκια των Άλλων να σε κρατάνε μετέωρο σχεδόν ιπτάμενο στην ελλειπτική σου ισορροπία. Στο διαρκές α-τελές η αρμονία μας στην δυναμική της σχέσης φανερώνουμε το Πρόσωπο μας.
Η ελπίδα
Με τον μικρό Χαράλαμπο παρακολουθούσαμε την κινηματογραφική ταινία με τις περιπέτειες του Οδυσσέα. Μόλις είχε μεθύσει και τυφλώσει τον τεράστιο Κύκλωπα.
-Μπαμπά ξέρεις κάτι;
-Σαν τι να ξέρω;
-Γιατί οι ήρωες δεν φοβούνται;
-Δεν ξέρω!
-Οι ήρωες έχουν και μια άλλη καρδιά , μια κρυφή καρδιά για να μην φοβούνται.
Τα μνημόνια, τα μέτρα ο γερμανικός Αρμαγεδδών εδώ και πολλά χρόνια έχουν να αντιμετωπίσουν ένα επιστημονικό παράδοξο. Τα ηλεκτρόδια που καταγράφουν τους παλμούς της Ελληνικής καρδιάς δείχνουν μηδενικά ηλεκτρικά σήματα. Δεν μπορούν να εξηγήσουν την συνεχιζόμενη ροή αίματος και τους ήχους εν τω βάθει αριστερά. Η καρτεσιανή λογική τους, ευτυχώς, δεν μπορεί να υποψιαστεί την εν τω βάθει αριστερή καρδία των Ελλήνων. Τι διαφορά κάνει ένα τόνος, άλλο η καρδιά των επιστημόνων και άλλη η καρδία της παράδοσης μας . Καρδία είναι ο χώρος και ο χρόνος της διαρκούς ανα-δημιουργίας. Η μοναδική πηγή αντίστασης του νου που διαρκώς εμβαπτίζεται στο αντιστασιακό της αίμα. Η κρυφή καρδιά των ηρώων που θα έλεγε και ο μικρός Χαράλαμπος είναι η τελευταία μας ελπίδα.
Η χαμένη άνοιξη…..
-Λοιπόν παιδιά η χελώνα είναι ένα ζώο που πέφτει σε χειμέρια νάρκη.
-Και σκάει σε κομμάτια κυρία ; ( Την διακόπτει ο Χαράλαμπος προσπαθώντας να συγκρατήσει τα γέλια του). Το είδα σε ένα παιγνίδι, δεν πρόσεχε, έπεσε στην νάρκη και μπουμ κομμάτια ο κομάντο. (Και άνοιξε παραστατικά τα χέρια του.)
-Χαράλαμπε! Είπαμε ότι η χελώνα κοιμάται τώρα που είναι χειμώνας και θα ξυπνήσει την άνοιξη.
-Δηλαδή κυρία αν κοιμηθώ μαζί της τώρα θα ξυπνήσω την άνοιξη; (Τώρα ήταν σειρά της νηπιαγωγού να συγκρατήσει τα γέλια της αλλά δεν τα κατάφερε.)
Μας έπεισαν ότι η μοίρα του τόπου είναι τύπου χελώνας , μας χρέωσαν το καβούκι και μας επέβαλλαν την χειμέρια νάρκη για να μην τους ενοχλούμε στα σχέδια τους.
Ακόμα και αν έτσι το επέβαλλαν, στο χέρι μας είναι να αποδείξουμε ότι δεν θα υπάρξει άλλη χαμένη άνοιξη…….
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου