Δημήτρης Καμιζής. Ο Άνθρωπος της διπλανής πόρτας

Συναντήθηκα μαζί του και μιλήσαμε την περασμένη εβδομάδα. Τον είχα γνωρίσει ως   νοσοκομειακό γιατρό στο Ναύπλιο. Σε ξάφνιαζε με τη  φλόγα στα μάτια σαν μιλούσε για τη δουλειά του. Την ίδια φλόγα ξαναείδα στα μάτια του, όταν αποφάσισε να διεκδικήσει το Δήμο Κρανιδίου πριν 14 χρόνια. Την ίδια φλόγα βλέπω και σήμερα κάθε φορά που αναφέρεται στον τόπο του. Γιατρός ή Δήμαρχος ο Δ. Καμιζής είναι και θα παραμείνει πάντα ο Άνθρωπος της  διπλανής πόρτας.

 

«α»: Ως γιατρός, και δη νοσοκομειακός, η έννοια της προσφοράς στο συνάνθρωπο είναι συνυφασμένη  με την ίδια την ύπαρξή σου. Η ενασχόληση με τα κοινά θεωρείς πως είναι μια προέκταση και μια διεύρυνση αυτής της ανάγκης ή είναι μια άλλου είδους φιλοδοξία αυτή που σε έφερε στον πολιτικό στίβο το 1999; Έχεις ποτέ μετανιώσει για την απόφασή σου αυτή;

Δ. ΚΑΜΙΖΗΣ: Πράγματι για μένα η επιστήμη της ιατρικής, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο την άσκησα, με το ίδιο πάθος και την ίδια συνέπεια μέχρι την πρόσφατη συνταξιοδότησή μου, υπήρξε για μένα ένα πεδίο προσφοράς που κάλυπτε τις υπαρξιακές μου ανάγκες. Υπήρξε και υπάρχει σαν τρόπος ζωής μου στενά συνδεδεμένος με την ίδια την ύπαρξή μου. Η ενασχόλησή μου λοιπόν με τα κοινά πράγματα και με την πολιτική, με την ευρύτερη έννοιά της, από τα νεανικά μου χρόνια, δεν ήταν ούτε είναι τίποτα άλλο αλλά αυτό ακριβώς, η προέκταση της ανάγκης μου για προσφορά προς το συνάνθρωπο με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Αυτό βέβαια είναι καλύτερα να το κρίνουν όσοι από κοντά με γνώρισαν, όπως εσύ, ή αυτοί με τους οποίους συμπορευθήκαμε σε κοινούς αγώνες για να κάνουμε καλό στον τόπο και στην κοινωνία μας. Ποτέ μου δεν μετάνιωσα γι’ αυτή μου τη στάση, παρά τις ενίοτε απογοητεύσεις και το προσωπικό και οικογενειακό, αν θέλεις, κόστος με το οποίο πλήρωσα αυτή μου την ενασχόληση.

 

«α»: Τι σημαίνει για σένα η φράση «αγαπώ τον τόπο μου»; Πώς θεωρείς ότι μπορεί  να αποδεικνύεται από έναν πολίτη καθημερινά αυτή η αγάπη;

Δ. ΚΑΜΙΖΗΣ: Γενικότερα η λέξη «αγαπώ», είτε ανθρώπους, είτε τον τόπο μου, είτε οτιδήποτε, πρέπει να συμπληρώνεται από αντίστοιχη πράξη. Η αγάπη δεν είναι θεωρητική και μεταφυσική  μόνο έννοια, είναι πράξη. Η έμπρακτη λοιπόν αγάπη μου για τον τόπο μου έχει αποτυπωθεί με πολλά χρήσιμα για την καθημερινότητα του πολίτη  έργα, όπως πχ. ύδρευση, αποχέτευση, κτιριακές υποδομές και άλλα, αλλά και πρωτοβουλίες μέσα στην κοινωνία που κίνησαν και κινούν διαδικασίες αλλά και ανθρώπους, για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, ανθρωπινότερη και ομορφότερη, σαν αυτές της διάδοσης του εθελοντισμού και της συγκρότησης ενός εθελοντικού κινήματος που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στη δεκαετία του 2000. Η ίδρυση και λειτουργία βιβλιοθηκών, πνευματικού κέντρου, λαογραφικού μουσείου, χορευτικής δημοτικής ομάδας, δημοτικής εθελοντικής ομάδας αλληλεγγύης και άλλες παρόμοιες παρεμβάσεις αγκαλιάστηκαν από τις τοπικές μας κοινωνίες με ενθουσιασμό και θέρμη.

 

«α»: Η Ερμιονίδα είναι πλέον ένας ενιαίος Καλλικρατικός Δήμος. Αυτό για σένα σηματοδοτεί πρόοδο ή αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη της περιοχής σε όλο της το εύρος; Υπάρχουν ακόμη στιγμές που έχετε την αίσθηση κι εσύ και οι δημότες πως ανήκετε στην εσχατιά της Αργολίδας;

Δ. ΚΑΜΙΖΗΣ: Η τελευταία μεταρρύθμιση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με την γνωστή επωνυμία Καλλικράτης πιστεύω πως αντί να συμβάλλει στην πρόοδο αποτελεί πράγματι τροχοπέδη για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ιδιαίτερα για τους μικρούς Δήμους όπως ο Δήμος Ερμιονίδας. Αν κάποιοι Δήμοι ωφελήθηκαν είναι ίσως οι μεγαλύτεροι σε έκταση και πληθυσμό και ιδιαίτερα οι Δήμοι των Πρωτευουσών των Νομών, οι οποίοι κληρονόμησαν προσωπικό και μέσα από τις υπηρεσίες των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων που καταργήθηκαν. Ένα μικρό παράδειγμα θα σας πω, η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου μας διαθέτει ένα μόνο μηχανικό, ενώ αυτή του Δήμου Ναυπλιέων περίπου είκοσι. Η διοικητική βέβαια αυτή μεταρρύθμιση συνέπεσε και με την βαριά πολύπλευρη κρίση που περνάει η πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια, οικονομική, κοινωνική, κρίση θεσμών και αξιών, στην οποία αυτός ο νέος θεσμός του Καλλικράτη ή καλύτερα του «Κακοκράτη» είχε και έχει και τη δικιά του συμμετοχή. Η Ερμιονίδα ιστορικά υπήρξε και υπάρχει γεωγραφικά και πολιτικά η εσχατιά της Αργολίδας, αφού σχεδόν ποτέ δεν μπόρεσε λόγω των πληθυσμιακών δεδομένων να εκλέγει Βουλευτή. Αυτή η αίσθηση διαχρονικά μας διακατέχει όλους μας.

 

«α»: Διοικείς σήμερα ένα δήμο ευλογημένο από τη φύση μα συχνά πληγωμένο από τον άνθρωπο, όπως άλλωστε πολλές περιοχές της πατρίδας μας. Αν σου ζητούσα να ιεραρχήσεις κατά κάποιον τρόπο τα προβλήματα, ποια θα θεωρούσες ότι είναι εκείνα που χρήζουν άμεσης και επιτακτικής λύσης;

Δ. ΚΑΜΙΖΗΣ: Να σου θυμίσω τους στίχους του μεγάλου μας ποιητή Γιώργου Σεφέρη «όπου κι αν εταξίδεψα η Ελλάδα με πληγώνει». Η Ερμιονίδα είναι ένας όμορφος και ευλογημένος από το Θεό και τη φύση τόπος αλλά σε αντίθεση με αυτή την ομορφιά, οι πληγές που τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν χάριν της εξυπηρέτησης των συμφερόντων μιας άναρχης και απάνθρωπης ανάπτυξης είναι ορατές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή για το Δήμο μας, είμαι σίγουρος ότι πολύ καλά το γνωρίζεις, είναι ο τρόπος διαχείρισης των απορριμμάτων μας, ιδιαίτερα μετά την επιλογή και την εφαρμογή στον τόπο μας ενός πειράματος που έγινε το 2010 από την Περιφέρεια Πελοποννήσου και τους πρώην Δήμους της περιοχής μας και αφορούσε στην δημιουργία μιας υπερχωματερής στην περιοχή των Διδύμων με χιλιάδες αποθηκευμένα δέματα σύμμεικτων απορριμμάτων που σαπίζουν και απειλούν επικίνδυνα το φυσικό περιβάλλον και τη ζωή μας. Σήμερα τα απορρίμματα αναγκαζόμαστε να τα στέλνουμε στον ΧΥΤΑ Φυλής Αττικής, προσωρινά για ένα διάστημα και με υψηλό κόστος. Δυστυχώς ολόκληρη η Πελοπόννησος δεν κατάφερε τόσα χρόνια τώρα να χωροθετήσει και να δημιουργήσει ένα ΧΥΤΑ ή ένα εργοστάσιο τελικής επεξεργασίας. Το πρόβλημα επίσης του χαμένου έργου της αποχέτευσης από την προηγούμενη Δημοτική Αρχή στον πρώην Δήμο Κρανιδίου, πέρα από το γεγονός της μη υλοποίησής του έχει δημιουργήσει και ένα σωρό παράπλευρες αρνητικές συνέπειες, τις οποίες πιστεύω ότι θα επιλύσουμε με την επανένταξη του έργου και την υλοποίησή του.

 

«α»: Κάνοντας μια αναδρομή στα δέκα χρόνια διοίκησης από σένα, αρχικά του Δήμου Κρανιδίου και στη συνέχεια του Δήμου Ερμιονίδας, για ποιο πράγμα μπορείς να αισθάνεσαι υπερήφανος;

Δ. ΚΑΜΙΖΗΣ: Όσο και αν ακούγεται εγωιστικό αυτό που θα σου πω, εντούτοις σε οποιαδήποτε αναδρομή στα πεπραγμένα των δέκα χρόνων που είμαι Δήμαρχος αυτού του τόπου και του πρώην Δήμου Ερμιόνης σήμερα και με μία διακοπή το 2007-2010, αισθάνομαι ικανοποιημένος για το έργο που έχω επιτελέσει και σε αρκετές περιπτώσεις υπερήφανος, όπως για παράδειγμα με την ανάδειξη και αξιοποίηση του ιστορικού σπηλαίου Φράγχθι που αποτελεί μνημείο της παγκόσμιας ιστορίας και ανθρωπολογίας, με τις παρεμβάσεις μου για την συγκρότηση ενός μεγάλου εθελοντικού κινήματος και άλλων κοινωνικών δομών, με τις εκδόσεις βιβλίων ιστορικού και λαογραφικού χαρακτήρα για την ανάπτυξη της αυτογνωσίας μας, με την προσέλκυση σημαντικών δωρεών υπέρ του Δήμου, με την εξασφάλιση και αγορά ακινήτων και άλλα χρήσιμα έργα.

 

«α»: Δημοτικές εκλογές σε περίπου ένα χρόνο, αν δεν αλλάξει κάτι στο μεταξύ. Ετοιμάζεσαι να συνεχίσεις την πορεία σου ή θεωρείς πως ο κύκλος ολοκληρώθηκε και έκλεισε;

Δ. ΚΑΜΙΖΗΣ: Αυτό είναι ένα ερώτημα το οποίο μου θέτουν πολλοί από τους δημότες μας αλλά και οι συνεργάτες μου προτρέποντάς με να συνεχίσω, αφού είναι γνωστό ότι από την προηγούμενη κιόλας προεκλογική περίοδο το 2010 είχα δηλώσει ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα έθετα υποψηφιότητα ως Δήμαρχος. Δεν υπήρξα ποτέ επαγγελματίας πολιτικός, αντίθετα δεν έπαυσα ποτέ να αισθάνομαι γιατρός και επιμένω σε αυτή μου τη θέση. Άλλωστε «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Δεν σκοπεύω λοιπόν να είμαι υποψήφιος στις επόμενες δημοτικές εκλογές, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο κύκλος της ικανοποίησης της ανάγκης μου για κοινωνική προσφορά και αγάπη προς τον τόπο μου κλείνει. Ο κύκλος αυτός αισθάνομαι ότι θα κλείσει μαζί με τον κύκλο της ζωής μου. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ικανοποιεί κανείς αυτή του την ανάγκη και πολλοί ρόλοι, μεταξύ δε αυτών σπουδαιότερος είναι αυτός του εθελοντή. Πρέπει να δοθεί και να δίνεται πάντα η ευκαιρία και σε νέους ανθρώπους να δοκιμάζονται και να καταξιώνονται ή όχι στα κοινά πράγματα. Πιστεύω ότι στον τόπο μας υπάρχουν αρκετοί νέοι και αξιόλογοι άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν.