Ποιο Πολυτεχνείο;

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΤΕΛΙΚΑ, όταν ο Έλληνας θέλει να απορρίψει κάτι, το κάνει γιορτούλα, με πασαρέλα επισήμων, αντιεξουσιαστών, δακρύβρεχτων «αντιστασιακών» και αποχή των πραγματικά συμμετεχόντων στα γεγονότα.
ΚΑΤΙ με αρρωσταίνει με αυτές τις παρελάσεις των κομμάτων κατά τον «εορτασμό» του Πολυτεχνείου. Το ίδιο πράγμα που με αρρωσταίνει με τις «μεταξικές παρελάσεις» των σχολείων κατά τας εθνικάς επετείους. Μην βγουν τώρα κάποιοι και πουν πως πρόκειται για πορείες!
ΠΟΡΙΕΣ συντεταγμένες και υπό το κράτος του κοινοβουλευτισμού, είναι παρελάσεις. Κοινές παρελάσεις εθνικοφροσύνης ή καλύτερα Πολυτεχνειοφροσύνης, που όλοι αναζητούν το νόημα και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να αμφισβητήσουν το νόημα που θα ήθελαν να δώσουν οι «πολιτικοί τους αντίπαλοι».
ΕΥΤΥΧΩΣ, ήμουν μαθητής ακόμα όταν έγιναν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και δεν πρόλαβα να αυτοχριστώ αντιστασιακός, πολύ δε περισσότερο συνεχιστής ενός αγώνα που αλλού αρχικά στόχευε και αλλού τον οδήγησαν τα γεγονότα.
ΗΔΗ από τα πρώτα χρόνια είχε αρχίσει να υφέρπει ο εκμαυλισμός του αγώνα του `73 και η καπήλευση της αντίστασης κατά της χούντας από τα κομματικά πρακτορεία. Λίγο αργότερα ήρθε και η ρευστοποίηση των αγώνων από ορισμένους συμμετέχοντες και η ανταλλαγή τους με κυβερνητικές θέσεις και αξιώματα.
ΤΕΛΙΚΑ τα μηνύματα που θα πρέπει να δέχονται οι νεότερες γενιές είναι ένας αχταρμάς από ηρωικές μορφές απροσδιόριστες ιστορικά. Δεν είναι δα και λίγα τα σχολεία εκείνα που από τα μεγάφωνά τους ακουγόταν το «ακορντεόν» του Μάνου Λοίζου εμπλέκοντας εικόνες Κατοχής και Πολυτεχνείου στα μυαλουδάκι των παιδιών μας.
ΕΤΣΙ μπερδεμένα είναι και τα μυαλά όσων προσπαθούν κάθε φορά να πλάσουν τους δικούς τους μύθους πάνω στα γεγονότα της εποχής εκείνης και να καπηλευτούν την αυτοθυσία κάποιων για δικό τους πολιτικό όφελος. Ας σταματήσει επιτέλους η ‘Μεταξική» αντιμετώπιση του Πολυτεχνείου και ας απεγκλωβιστεί η νεότερη γενιά από τα «ηθικά συμπεράσματα» των συντηρητών της εξουσίας