Μπες μέσα ρε Αλβανέ

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Οι Έλληνες ήταν ένας λαός που τιμούσε και πιστεύω τιμά σε μεγάλο ποσοστό την φιλοξενία , ο Ξένιος Ζευς κάποιος μακρινός παππούς μας ήταν. Μετά χρόνια η φιλοξενία έγινε και λίγο τουριστικό προϊόν αλλά συνέχιζε να παραμένει μαζί με το μεράκι , το φιλότιμο, την μπέσα ένα από τα στοιχεία της καθημερινότητας στις λαϊκές γειτονιές τουλάχιστον.
Ζώντας στην καταιγίδα των γεγονότων που παρατηρήθηκαν στις ανατολικές χώρες, τις θετικές ανατροπές στην ελληνική κοινωνία όσο να αφορά το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων φαίνεται ότι πολλά άλλαξαν. Οι νεοέλληνες καταναλωτές πέρασαν από τον Ξένιο στον Καταναλωτικό Δία. Από πολίτες της γειτονιάς γίναμε ιδιώτες του διαμερίσματος πολυκατοικίας. Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια της ελληνικής τηλεόρασης να μαζεύεται όλη η γειτονιά να δει το «μεθοριακό σταθμό» τηλεοπτική σειρά της εποχής στην αυλή της κυρά Γεωργίας. Μία τόσο μικρούλα τηλεόραση γινόταν ένα γεγονός συνάντησης και επικοινωνίας, ακόμα και αν ο γείτονας διέθετε δικιά του τηλεόραση πήγαινε στον γείτονα, για να πει καμιά κουβέντα με τους άλλους. Σήμερα ακόμα και στο ίδιο σπίτι να ζούμε ο καθένας μπορεί να έχει την δική του τηλεόραση.
Ζώντας όμως τα τελευταία χρόνια έντονα οικονομικές δυσκολίες ταρακουνήθηκε το καταναλωτικό οικοδόμημα του μέσου Έλληνα, η συντήρηση τόσων και τόσων ψεύτικων αναγκών αποδείχτηκε ιδιαίτερα επικίνδυνη και δαπανηρή σε εποχές οικονομικής αβεβαιότητας
Από την στιγμή που αμφισβητείται η αυτοκρατορία του Homo Caranaloticus κάποιος πρέπει να φταίει. Και πολύ εύκολα ίσως και μεθοδευμένα στην ελληνική κοινωνία άρχισε να περνάει ο ρατσισμός, η φιλοξενία άρχισε να γίνεται φοβοξενία. Για όλα τα κακά μας φταίνε οι μετανάστες. (Άσχετα αν μελέτες δείχνουν ότι ανέβασαν το ακαθάριστο εθνικό προϊόν και ας μην ξεχνάμε ότι χωρίς τα χέρια του ίσως να μην ήμασταν έτοιμοι και για τους περιβόητους ολυμπιακούς αγώνες )
Και δυστυχώς τέτοιες εκφράσει καθημερινής φοβοξενίας συναντάμε σε όλες τις πτυχές του καθημερινού μας βίου. Πριν δυο Κυριακές ήταν ο αγώνας ποδοσφαίρου μεταξύ Παναργειακού και Λεωνιδίου, Άργος και Λεωνίδιο δυο πόλεις με παραδοσιακά καλές σχέσεις .
Με το που άρχισε ο αγώνας και καθ όλη την διάρκεια του αγώνα ένας φίλαθλος συνεχώς φώναζε στον προπονητή της αντίπαλης μας ομάδα
-Μπες μέσα ρε Αλβανέ , κάθε φορά που ο προπονητής της αντίπαλη ομάδας έβγαινε από τον στεγασμένο τσίγκινο πάγκο για να καθοδηγήσει την ομάδα του.
Στην αρχή το μπάσο της φωνής του και σε συνδυασμό ότι λεγόταν σε φάση εκτός τόπου και χρόνου προκάλεσε κάποια γέλια . Αλλά ο φίλαθλος (!!!!) συνέχιζε ασταμάτητα να προσπαθεί να σταματήσει τον προπονητή με αυτόν τον τρόπο.
Σκέφθηκα ότι μπορεί να είναι ο αντίπαλος προπονητής κάποιος πρώην Αλβανός ποδοσφαιριστής που κάνει καριέρα τώρα και ως προπονητής στην Ελλάδα. Με μεγάλη μου έκπληξη έμαθα ότι ο Αλβανός ήταν παλαίμαχος έλληνας ποδοσφαιριστής(!!!).
Στην αρχή σκέφτηκα ότι κάποιος νεαρός που έχει εμπλακεί σε κάποιο νεοφασιστικό κίνημα προσπαθεί να εκφράσει και στο γήπεδο τις ιδέες του ( και εν μέρει θα μπορούσε να γίνει και κατανοητό) Η παρατεταμένη αναφορά στον φιλοξενούμενο προπονητή να μπει στον πάγκο του ως Αλβανός (!!!!) με έκανε να ψάξω να δω ποιος ήταν αυτός ο φίλαθλος. Προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν ένας μεσήλικας 50 – 55 χρονών γνωστός σε αρκετούς παρευρισκόμενους , ένας καθώς πρέπει καθημερινός γείτονας μας. Η ομάδα μας δεν έπαιξε και πολύ καλά σε αυτό το παιγνίδι κέρδισε με άγχος 1-0 και για όλη αυτή την πίεση κάποιος έπρεπε να φταίει και ο συνήθης ύποπτος δεν θα μπορούσε παρά να είναι αλβανός. (Εξ άλλου για τον νεοέλληνα είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτεί ότι ο γείτονας του μπορεί να είναι καλύτερος!!!!)
Αυτό και τόσα άλλα καθημερινά στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής , σε ότι δεν μας αρέσει , δεν μας βολεύει , μας χαλάει την μικροαστική αυταρέσκεια μας πρέπει να κάποιος άλλος ο κακός ξένος. Όσο πιο φοβοξενικοί γινόμαστε τόσο πιο πολύ θα αφελληνιζόμαστε…