O απόλυτα και ο σχετικά φτωχός τελευταία ακριβή μας ελπίδα

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Σαράντα τρία (43) εκατομμύρια Αμερικανοί δεν έχουν ιατρική ασφάλιση, διακόσια πενήντα (250) εκατομμύρια παιδιά αντί να πηγαίνουν στο σχολείο πηγαίνουν για να εργασθούν, είκοσι τέσσερις (24) χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα αναφέρουν σε κείμενα διαμαρτυρίας τους αμερικανοί διαδηλωτές εναντίον της παγκοσμιοποίησης.
Δεκαέξι εκατομμύρια άνθρωποι στην Αφρική κινδυνεύουν άμεσα να πεθάνουν από την πείνα, ακούσαμε και διαβάσαμε από τα Μ.Μ.Ε. .
Έχοντας την απόσταση της τηλε όρασης μας και τις μικροκαθημερινές μας αγωνίες και χαρές νομίζουμε ότι αυτά είναι άσχετα με εμάς, τι μας νοιάζει τι κάνουν τα αμερικανάκια τώρα την θυμήθηκαν την αμφισβήτηση, όσο για τους αφρικανούς εντάξει θα πάρουμε τώρα που πλησιάζει το Πάσχα κάρτες και τετράδια UNISEF. Και ξανά βυθιζόμαστε στην καταναλωτική μας μακαριότητα.
Μάθαμε να παίζουμε με τις λέξεις και χρόνια τώρα ακολουθώντας μια σύγχρονη ιστορική πορεία με την λογική του στρουθοκαμήλου βυθίζοντας το κεφάλι μας στο λάκκο της καταναλωτικής μας προόδου αγνοούμε την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Θέλει πολύ κουράγιο να βγάλεις το κεφάλι από το λάκκο των προϊόντων, πάνω στα οποία στήριξες την ζωή σου.
Πριν 20 χρόνια περίπου ο Σάκης Καράγιωργας και ομάδα συνεργατών του παρουσίασαν την έρευνα τους έκαναν την έρευνα « διαστάσεις της φτώχειας στην Ελλάδα», όπου διατυπώνουν διάφορες απόψεις για τον ορισμό της φτώχειας, και ξεχωρίζουν δυο βασικοί ορισμοί.
Ο ορισμός της απόλυτης φτώχειας όπου ορίζεται η ανεπάρκεια εισοδήματος και γενικότερα των πόρων που χρειάζονται για την εξασφάλιση των «απολύτως αναγκαίων» για την διατήρηση και αναπαραγωγή της φυσικής απλώς δύναμης ενός προσώπου ή των μελών μιας οικογένειας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή είναι η φτώχεια της Αφρικής και δεν μας πολυενδιαφέρει εμάς τους συμμετέχοντες στην ζώνη του ευρώ .
Αλλά υπάρχει και η έννοια της σχετικής φτώχειας όπου θα μπορούσε να ορισθεί ως η κατάσταση ανεπάρκειας πόρων που αποκλείει το άτομο ή την οικογένεια από το συνηθισμένο επίπεδο διαβίωσης αλλά και από την συμμετοχή του στις συνήθειες και τις δραστηριότητες της κοινωνίας στην οποία ζει. Η έννοια της σχετικής φτώχειας πηγάζει από την αντίληψη ότι οι ανάγκες δεν είναι βιολογικά δεδομένες αλλά προσδιορίζονται από κοινωνικούς και πολιτιστικούς παράγοντες. Αυτή είναι η δική μας φτώχεια πριν και μετά την ένταξη μας στην ζώνη του ευρώ. !!!! Και θα συνεχίζει να είναι…
Την 1η Απριλίου στις οικονομικές στήλες μεγάλης εφημερίδας ανακοινώθηκαν τα νούμερα και τα ποσοστά για το Ακαθάριστο Εθνικό Προίόν (ΑΕΠ) στατιστικά τα νούμερα ευημερούν αφού αυξήθηκε κατά 7,3% και με μέσο όρο 19.194 ευρώ. Δυστυχώς μόνο τα νούμερα ευημερούν γιατί μεγάλα τμήματα της κοινωνίας μας είναι κάτω από τα όρια της δυστυχίας αφού η απόσταση από τα 11.548 της Δυτικής Ελλάδα μέχρι τα 26.212 της Αττικής είναι πολύ μεγάλη. Και δυστυχώς για το μεγαλύτερο μέρος της χώρας ισχύει ο κανόνας της σχετικής φτώχειας , της οικονομικής εξάρτησης και του αποκλεισμού. Ο αποκλεισμός λόγω φτώχειας δεν αφορά τους μακρινούς κατοίκους της Αφρικής ή της Αμερικής αλλά είναι ήδη στην πόρτα αλλά λόγω του παραισθησιογόνου στρουθοκαμηλισμού μας βολευόμαστε μέσα στα σκοτάδια που βουτήξαμε τα κεφάλια μας.
Ο τρόπος με τον οποίο οι φτωχοί «απόλυτοι ή σχετικοί» συνειδητοποιήσουν τον αποκλεισμό τους και θελήσουν να κερδίσουν το μερίδιο ποιότητας ζωής που δικαιωματικά τους ανήκει είναι η πιο ακριβή μας ελπίδα για μια κοινωνία με ανθρώπινο πρόσωπο. Αν και όλοι ξέρουμε ότι η φτώχεια, η ανεργία και η κοινωνική και οικονομική ανισότητα αποτελούν αναγκαιότητες απαραίτητες για την λειτουργία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Και πολλές φορές με την τρομερή ευελιξία που το διακρίνει σαν σύστημα μπορεί να διαχειρίζεται τέτοιες κρίσεις προς όφελος του και τις έχει εντάξει στην λειτουργικότητα του