Πορνογραφία στο Καφενείο

Άρθρο της Μαργαρίτας Γουέσσελινγκ

Μπαίνοντας μέσα στο “Internet Café,” μια πορνογραφική ταινία μου χτύπησε στο πρόσωπο. Ήταν όσο σαφή και έκδηλη μπορούσε να γίνει, και έπαιζε ακριβώς μπροστά μου. Εάν ήθελα να μπω μέσα, δεν θα μπορούσα να αποφύγω να την βλέπω. Δυο πιτσιρίκια, δώδεκα με δεκατρία χρονών, την είχαν βάλει στον υπολογιστή και με κοίταξαν προσεχτικά, με ένα μείγμα έξαψη, φόβο και πρόκληση στα μάτια τους. Υπήρχε μια σωματική αντίδραση—μια αίσθηση ναυτίας—αλλά, πέρα από αυτήν, δεν ήξερα τι να κάνω. Τρεις ιδέες μου ήρθαν στο κεφάλι ταυτόχρονα—να γυρίσω και να φύγω αμέσως, να φωνάξω δυνατά και να καλέσω την αστυνομία, και να μείνω και να κάνω την δουλειά που είχα να κάνω. Τελικά, πραγματοποίησα την τρίτη ιδέα, αλλά ένιωσα άβολα όλο το χρόνο που έκατσα εκεί, σαν να με απείλησε κανείς. Αφού τέλειωσα, ρώτησα στον άντρα που τακτοποίησε τις μηχανές, εάν ήταν νόμιμο αυτό. Αυτός έκανε σαν να μην είχε δει την πορνογραφική ταινία (αλλά, πώς να μην την είχε δει; Ήταν μπροστά σε όλους), είπε, όμως, ότι είναι δύσκολο να ελέγχει όλα τα προγράμματα που έρχονται σε έναν υπολογιστή, από το διαδύκτιο.
Το να βλέπουμε γυμνά σώματα, δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε για μένα, ούτε για κανείς που ζει μέσα σε αυτήν την κοινωνία. Τα ρούχα των μοντέλων δεν αφήνουν πολύ για την φαντασία, και οι διαφημίσεις με σχεδόν γυμνά μοντέλα σκεπάζουν τους τοίχους της πόλης—ούτε και αυτές δεν μπορείς να τις αποφύγεις. Και δεν είμαι εναντίον, το να βλέπω γυμνά σώματα—αντίθετα, τα βρίσκω όμορφα. Μόνο που, είναι σχεδόν πάντα γυναικεία σώματα που τα βλέπεις σχεδόν γυμνά και σε θέσεις που προκαλούν και υπονοούν σεξ. Τα αντρικά σώματα δεν είναι ίδια όμορφα και προκλητικά; Γιατί δεν μπορούμε να βλέπουμε και αυτά πιο συχνά; Ίσως, επειδή οι εικόνες των σωμάτων χρησιμοποιούνται για να κάνουν τα προϊόντα που διαφημίζουν πιο ελκυστικά. Οι άντρες έχουν πιο πολλά λεφτά από τις γυναίκες, γι’ αυτό οι διαφημίσεις κατευθύνονται στους άντρες. Τα σώματα του φύλου μου, και μόνο τα σώματα του φύλου μου, χρησιμοποιούνται σαν δόλωμα. Ίσως γι’ αυτό, εδώ και χρόνια, νιώθω απειλή όταν βλέπω διαφημίσεις. Δεν θέλω να είμαι δόλωμα. Γιατί, ξέρεις, το ψάρι καταπιεί το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι.
Συνταύτισα με την γυναίκα στην ταινία. Ήταν το δικό της σώμα που εκδηλώθηκε, και η δική της ιδιαίτερη στιγμή που πουλήθηκε. Ο άντρας στην ταινία, ήταν εκεί να στηρίζει την διαδικασία της πώλησης—κανείς δεν κοίταξε σ’ αυτόν. Ελπίζω, ότι η γυναίκα κέρδισε πολλά λεφτά για την δουλειά της, αλλά, απ’ ο, τι ξέρω για την βιομηχανία του σεξ (για την πορνεία, δηλαδή) είναι πολύ πιθανόν ότι κάποιος άντρας τα πήρε όλα. Η γυναίκα έχει καταντήσει σε ένα κομμάτι κρέας, που το πουλάει και το αγοράζει άντρες.
Βασικά, είμαστε όλοι ζώα. Το σώμα μας αντιδράει με σχεδόν αναμενομένους τρόπους στα ερεθίσματα από το περιβάλλον μας. Το μόνο πράγμα που μας ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα, είναι η γλώσσα μας που μας δίνει την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε και να αλλάξουμε την συμπεριφορά μας με βάση αυτά που λένε οι άλλοι. Γι’ αυτό δημιουργούμε μια κοινωνία και απασχολούμε με ηθικά προβλήματα. Αυτά που είδα στα μάτια των αγοριών ήταν η αντίδραση ενός ζώου, και η δική μου αντίδραση στην ταινία, ήταν η αντίδραση ενός ζώου. Μόνο που δεν ήξερε κανείς από μας, τι έπρεπε να κάνει. Και το μόνο που μπορώ να λέω τώρα, είναι ότι εμείς οι γυναίκες θα έπρεπε να συζητήσουμε αυτήν την μεγάλη απειλή που βρίσκεται παντού γύρω μας, και να βρούμε έναν τρόπο για να την αντιμετωπίσουμε.