Ερμής

Άρθρο της Μαργαρίτας Γουέσσελινγκ

Ο Ερμής, στην μυθολογία της Αρχαίας Ελλάδας, ήταν ο θεός της επικοινωνίας. Πετούσε γρήγορα, σαν πουλί, η ένδειξη του ήταν ένα ζευγάρι φτερά, και κανείς δεν μπορούσε να τον πιάσει. Έτσι κινούνται οι πληροφορίες, όταν όλα είναι καλά—γρήγορα, άπιαστα. Οι πληροφορίες είναι κοινές και είναι η ιδιοκτησία όλων των ανθρώπων. Αλλά υπάρχει ένας άλλος θεός. Αυτός είναι ο θεός της μυστικότητας, του κλειστού στόματος και της υποψίας. Δεν ξέρω το όνομά του (μυστικό και αυτό) αλλά κυριαρχεί σε πολλές περιοχές. Όταν κάτι κλείστηκε, σφραγίστηκε, και δεν μπορείς να το ανοίξεις, το αποκαλούμε ερμητικά κλειστό. Τα μυαλά πολλών ανθρώπων είναι ερμητικά κλειστά.
Οι πληροφορίες του Ερμή κινούνται σαν το νερό—γεμίζουν όσο καλά μπορούν, όλη την περιοχή στην οποία βρίσκονται. Δίνουν ζωή σε αυτά τα όντα που μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν, σαν το νερό που πάει στις ρίζες των φυτών, στα ζώα και στους ανθρώπους, εξατμίζεται και πάει στον αέρα και πάλι στο έδαφος. Αυτή η κίνησή του δίνει ζωή. Όταν δεν κινείται, δεν κάνει τίποτα. Στον αρχαίο κόσμο, οι πληροφορίες ανταλλάχτηκαν ανάμεσά στα έθνη και γέμισαν όλη την περιοχή της λεκάνης της Μεσογειακής θάλασσας. Οι Έλληνες έμαθαν από τους Αιγυπτίους και από τα άλλα έθνη που επισκεπτόταν, και αυτοί έμαθαν από τους Έλληνες. Υπήρχε ανταλλαγή και κίνηση παντού. Οι μύθοι του Αισώπου, για παράδειγμα, που φτιάχτηκαν αρχικά στην Κένυα—όπου οι άνθρωποι ακόμα δημιουργούν και διηγούνται τέτοιες ιστορίες—ήρθαν στην Ελλάδα και καταγράφτηκαν εδώ, και έτσι έγιναν μέρος της κουλτούρας της Ελλάδας. Θα τους έλεγα ένα πλούσιο δώρο του Ερμή, γιατί μας διδάσκουν πολλά μαθήματα για την συμπεριφορά των ανθρώπων—αλλά δεν προέρχονται από εδώ.
Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έκλεισαν τα σύνορά τους. Ούτε τα μυαλά τους δεν έκλεισαν. Η γνώση για αυτούς δεν ήταν μια ιδιοκτησία που έπρεπε να την κρύψουν μέχρι να την πουλήσουν όσο ακριβά γινόταν. Αυτή η στάση απέναντι στην γνώση, έρχεται από μια περίοδο όταν οι Έλληνες είχαν χάσει τον αυτοέλεγχο—όταν κατακτήθηκαν από τους Ρωμαίους και κυβερνήθηκαν από τους εχθρούς τους, οι Ρωμαίοι και αργότερα οι Τούρκοι. Η στάση του κρυψώνα και των μυστικών ήταν και πολύ δημοφιλής στην μεσαιωνική περίοδο. Σε αυτήν την περίοδο όμως, οι άνθρωποι δεν είχαν πολλά πράγματα, ούτε ήξεραν πολλά.
Όταν κλείνεις τον εαυτό σου, και ούτε μιλάς ούτε ακούσεις στον άλλον, τότε ρισκάρεις να γίνεις μια τρίτη λέξη που μοιάζει με «Ερμής»—μπορείς να γίνεις έρημος. Γιατί, εάν τίποτα δεν πάει έξω και τίποτα δεν πάει μέσα, ποιες ιδέες μπορείς να έχεις? Δεν υπάρχει ερεθισμός, και έτσι, καινούργιες ιδέες δεν δημιουργούνται και δεν εξελίσσονται. Ένας άνθρωπος που κλείνει τον εαυτό του, τι έχει να κρύψει τελικά? Μόνο την δική του μιζέρια. Αυτήν θα την κρύψει για πάντα, μέχρι να καταρρεύσουν τα σύνορα του εαυτό του, και ο άνθρωπος γίνεται ένα φύσημα σκόνης στον άνεμο.