ΠΑΣΟΚ και «πράσινη οικονομία», όπως, «μην πατάτε το γκαζόν»

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ να αυξάνει διαρκώς και στην ελληνική οικονομία ένα ρεύμα πολιτών οικολογικά ευαισθητοποιημένων, τα κόμματα άρχισαν να πραγματοποιούν στροφή προς αυτό το χώρο των ψηφοφόρων, εκμεταλλευόμενα την ενεργειακή κρίση και τις επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο. Παράλληλα συντάσσονται όλο και περισσότερο υπέρ της πολυμέρειας παραγωγής ενέργειας, αντί της μονομερούς εξάρτησης από τα αποθέματα του πετρελαίου και του λιγνίτη που ούτως ή άλλως τείνουν να εκλείψουν.
ΜΕ ΤΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ ότι «ενεργειακή ασφάλεια και κλιματική αλλαγή είναι έννοιες στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους», ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου οδηγείται και οδηγεί το κόμμα του στην λύση της «πράσινης οικονομίας», η οποία θα μπορούσε να μειώσει τους κινδύνους για τη διεθνή ασφάλεια που προέρχονται από την κλιματική αλλαγή σε παγκόσμιο επίπεδο. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ «ενέργεια, καύσιμα και τροφή είναι οι τρεις πλευρές που διαμορφώνουν το τρίγωνο της κλιματικής αλλαγής».
ΦΥΣΙΚΑ, ένα καθαρά αστικό κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ δεν θα ανέτρεχε στα πραγματικά αίτια της κλιματικής αλλαγής και όσων κινδύνων αυτή εμπεριέχει, αλλά παραμένει να υπερτονίζει τα αποτελέσματα της ενεργειακής κρίσης αποκρύπτοντας την πραγματική τους αιτία. Ο καταναλωτισμός και η συσσώρευση του κεφαλαίου δεν αναφέρονται πουθενά ως αίτια της οικολογικής κρίσης. Και αυτό είναι φυσικό.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ του ΠΑΣΟΚ μέσω του προέδρου του για μια άλλη «πράσινη οικονομία» δεν αποσκοπεί στην καταπολέμηση των αιτίων της κρίσης, αλλά στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης του φυσικού περιβάλλοντος με πιο ήπιους τρόπους. Δεν υπάρχει πουθενά καμιά απολύτως αναφορά, σε όλο το σκεπτικό του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, για μείωση της ενέργειας, πράγμα που θα σήμαινε και την αλλαγή συμπεριφοράς των πολιτών προς το περιβάλλον αλλά και στον τρόπο ανάπτυξης των οικονομικών μεγεθών. ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ μάλιστα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παροτρύνει προς μια οικονομική ανάπτυξη μέσω της εκμετάλλευσης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, χωρίς ωστόσο να μπει στον κόπο να αναρωτηθεί σε ποιόν ανήκει ο ήλιος, η θάλασσα, ο άνεμος και το νερό που θα του επιτραπεί η χρήση τους με σκοπό το κέρδος; Μένουν αναπάντητα πολλά ερωτήμα για το πως θα είναι οι θέσεις και οι σχέσεις εργασίας σε μια «πράσινη οικονομία», ποιος θα καρπώνεται την υπεραξία των παράγωγων από τις ανανεώσιμες πηγές, ποιος θα διαχειρίζεται αυτές, καθώς και πως ο τρόπος παραγωγής «οικολογικής ενέργειας» δεν θα έρχεται σε ρήξη με το ίδιο το περιβάλλον. Με απαγορεύσεις «μην πατάτε το γκαζόν» δεν γίνεται «πράσινη οικονομία».