Έργο

Άρθρο της Μαργαρίτας Γουέσσελινγκ

Είναι η φαντασία μου, ή έχουν αρχίσει να αλλάζουν τα πράγματα εδώ στο Άργος; Μετά από τόσα χρόνια ζωής μέσα στην φυλακή της σιωπής, με τα άκρα τους φορτωμένα με τα σίδερα της υποψίας, οι Αργίτες αρχίζουν να συζητούν τα πράγματα που συμβαίνουν μπροστά τους; Ή ίσως, κάνω λάθος, και αυτά που είδα ήταν πολύ συνηθισμένα.
Ήμουν στο ταχυδρομείο. Είχα ένα γράμμα να στείλω, και ήξερα ότι έπρεπε να το στείλω συστημένο, αλλιώς δεν θα έφτανε ποτέ στον προορισμό του. Λοιπόν, πήρα έναν αριθμό από την μηχανή που έδινε αριθμούς, και πήγα και κάθισα να περιμένω. «Μέσος αναμονή 12 λεπτά» διάβασα στο χαρτί με τον αριθμό. Εγώ όμως ήξερα ότι θα περιμένω πολύ περισσότερο από δώδεκα λεπτά. Υπήρχε πολύς κόσμος στην αίθουσα και μόνο ένας υπάλληλος στο παράθυρο, και τέλος πάντων, πάντα περιμένεις πολύ . . . Περίμενα. Περίμενα. Περίμενα. Σιγά-σιγά, τα μάτια μου έχασαν την εστίαση τους και το μυαλό μου έχασε την αίσθηση του περάσματος του χρόνου. Είδα όλη την αίθουσα σε μια αγέραστη όψη. Μου φαινόταν, ότι αυτή η στιγμή δεν θα περάσει ποτέ. Και οι άλλοι άνθρωποι στην αίθουσα περίμεναν μαζί μου, αγέραστοι, μόνοι, στην ουρά, υποταγμένοι στη μοίρα μας.
Ξαφνικά, κάτι έγινε! Κάποιος στο βάθος της αίθουσας άρχισε να φωνάξει. «Ρε, βάλε κι άλλο προσωπικό! Βάλε κι άλλο προσωπικό ρε! Λέει 12 λεπτά αναμονής και κοντεύει μια ώρα που περιμένουμε!» Είχε δυνατή βαρύτονη φωνή και μας ξύπνησε. Είναι ασυνήθιστο να ακούσεις κάποιον να φωνάζει μέσα σε μια κοινή αίθουσα, και οι άνθρωποι κοίταξαν από ‘δω και από ‘κι, κανείς δεν ήξερε τι να κάνει. Όμως, μέσα σε πέντε λεπτά δυο άλλα παράθυρα άνοιξαν και η αίθουσα άρχισε να αδειάσει.
Η αντιμετώπιση δεν σταμάτησε εκεί. Μια γυναίκα πήγε σε ένα παράθυρο και, χωρίς να κοιτάξει τον αριθμό της, ο υπάλληλος την βοήθησε. Ο άντρας τότε άρχισε να φωνάζει στον υπάλληλο—περιμένουν τόσοι άνθρωποι πολύ ώρα, είπε, και ο υπάλληλος άφησε την φίλη της να μπει μπροστά από όλους. «Έχω κάτι λίγο να κάνω και θα φύγω» είπε η γυναίκα, αλλά το πλήθος άρχισε να κάνει παρατηρήσεις. Ένα κορίτσι περίπου δώδεκα χρονών είπε στην μαμά της, με την καθαρή και διαπεραστική φωνή ενός παιδιού «Φταίει ή κυρία. Δεν έχει κοιτάξει τον αριθμό. Ναι, φταίει η κυρία. Φταίει η κυρία. Έπρεπε να κοιτάξει τον αριθμό.» Και οι άλλοι που περίμεναν της απάντησαν, «Ναι. Έπρεπε να κοιτάξει τον αριθμό». Τότε οι υπάλληλοι θύμωσαν και φώναξαν στον άντρα που άρχισε την φασαρία, δίνοντας του δικαιολογίες και κάνοντας τα δικά τους παράπονα. Αλλά ήταν πολύ αργά. Ο ωραίος ύπνος είχε φύγει. Το πλήθος μουρμούρισε σαν αγριεμένη κυψέλη. Δυστυχώς, δεν μου έτυχε να δω τι έγινε μετά, γιατί όλοι οι υπάλληλοι άρχισαν να εξυπηρετούν πελάτες, ήρθε η σειρά μου και, τελειώνοντας την δουλειά που είχα να κάνω, έφυγα από την αίθουσα.
Κάποιες φορές μας φαίνεται ότι δεν έχουμε δικαιώματα, ότι πρέπει να αντέχουμε κάθε μικρή προσβολή και αδιαφορία που αντιμετωπίζουμε από τις υπηρεσίες που χρειαζόμαστε για τις δουλειές μας. Όμως, δεν είναι έτσι. Η συνείδηση του κοινού, και η προθυμία του να αντιμετωπίζει τα προβλήματα, μπορεί να κάνει πολλά. Εγώ θα έλεγα ότι ο ύπνος είναι ωραίος, αλλά είναι ακόμα πιο ωραία όταν τελειώνεις την δουλειά σου σε λογικό χρονικό διάστημα.