Πρωτομαγιά στην Κρύα Βρύση

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Την πρωτομαγιά σκεφθήκαμε να επισκεφθούμε το χωριό της γιαγιά της Μαρίας την Κρύα Βρύση . Ο δρόμος σχετικά καλός ανεβαίνοντας την ορεινή Aργολίδα. Μέσα στο χωριό είχα πολλά χρόνια να πάω , μέχρι την διάσημη βρύση . Στο μυαλό ανηφορίζοντας έρχονταν μνήμες από εκείνα τα πολυήμερα γλέντια του Πάσχα όπου για κάποια χρόνια σε εκείνο το χωριό που η φιλοξενία ήταν κώδικας τιμής και περηφάνιας έχανες την αίσθηση του ατομικού , γινόσουν ένα με την ομάδα των ανθρώπων που γλεντούσαν από σπίτι σε σπίτι. Πολλές φορές ο χορός κατέληγε και στην βρύση με τα δυο κανάλια, θυμάμαι μικρός μια φορά κάποιους από τους χορευτές να παίρνουν και το μπάνιο τους μέσα στην μεγάλη γούρνα που κρατούσαν το νερό για τa περιβόλια τους. Σε εκείνα τα παιδικά χρόνια του Πάσχα είναι τα πιο έντονα βιώματα ελευθερίας και αίσθησης ότι ανήκεις σε μια κοινότητα.
Φτάνοντας στην άκρη του χωριού , στην στροφή του αγίου Κωνσταντίνου, σταματήσαμε για λίγο. Το χωριό είχε θεαματικά αλλάξει πολλά νέα σπίτια ξεπετάγονταν μέσα από άγρια πράσινη βλάστηση. Μετά την σύντομη επίσκεψη των γονέων στο νεκροταφείο του χωριού ξεκινήσαμε για την βρύση.
Ο κάτω δρόμος που οδηγεί στην βρύση δεν νομίζω να έχει αλλάξει από το τότε που πήγαινα μικρός στο χωριό πριν 35 χρόνια περίπου. Με ήπιες δυσκολίες φθάσαμε και στην βρύση. Εκεί μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Μια ομάδα αλβανών μαστόρων με ιδιαίτερη επιδεξιότητα στην πέτρα διαμόρφωναν τον χώρο γύρω από την βρύση. Πράγματι έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά και εκείνο το κομμάτι με λίγο ακόμα προσπάθεια θα μπορούσε να γίνει ένα από τα αξιοθέατα του χωριού και πόλος έλξης για επισκέπτες.
Όταν για λίγο σταμάτησε η μηχανή των μαστόρων μέσα στην ησυχία άκουσα τροκάνια από κατσίκια. Τα δικά μας είναι μου είπε ο Νίκος ο γιος του Αποστόλη που με την οικογένεια είναι το τελευταίο ζωντανό κύτταρο από ντόπιους στο χωριό.
Κάπου στο βάθος μακριά φαινόταν μια ομάδα από κατσίκια
-Καλά και πως θα γυρίσουν πίσω από εκεί τον ρώτησα
-Μην ανησυχείς θα γυρίσουν, έχουν μπελμπέικη εκπαίδευση. Μου είπε γελώντας το Νίκος.
Αφού καθίσαμε για λίγο, η μικρή Μαρία αφού μάζεψε λουλούδια με την γιαγιά της έκανε στεφάνι με λουλούδια θέλησε να πάει και τουαλέτα.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα . Εγώ θυμόμουν ότι κοντά στο σχολείο, δίπλα στην βρύση υπάρχουν και τέσσερις τουαλέτες δυο αντρικές και δυο γυναικείες. Γυρίζω για να τις εντοπίσω και να πάμε την μικρή Μαρία και δυστυχώς ανακαλύπτουμε ότι έχουν γκρεμιστεί .
Ε εκεί ήταν που μπερδεύτηκα τελείως , πολύ καλή η προσπάθεια του εξωραϊστικού συλλόγου και με την συμπαράσταση του δήμου Άργους να αναμορφώσουν τον χώρο γύρω και πέρα από την βρύση . Και πράγματι η βρύση θα γίνει ένα πόλος έλξης για να ανθρώπους από την πόλη να πηγαίνουν στο συγκεκριμένο χωριό. Έλα όμως που εγώ ο διψασμένος για καθαρό νερό θα πιω με την όρεξη όσο μπορέσω από την ωραία βρύση. Όταν όμως μου έρθει να ουρήσω που θα πάω; Και αν γίνουν πολλοί οι επισκέπτες μήπως τελικά οι βρύση φέρνει στο τέλος μυρωδιές που είχαν παλιά τα δημόσια ουρητήρια του Άργους στην παλιά λαϊκή αγορά..
Είναι ένα πράγματι πανέμορφο χωριό χαμένο μέσα στο πράσινο και οι άνθρωποι που έζησαν εκεί το αγαπούν και το τιμούν αλλά πέρα από το να φτιάξει κανείς το ατομικό του σπίτι με το πιο σύγχρονο μπετόν μπορεί να δει και το χωριό σαν σύνολο. Προσεγμένα μονοπάτια μέσα στο χωρίο και με μικρές αναφορές και στην ιστορία των ντόπιων, ή τις δραστηριότητες του ανάλογα με την εποχή, δημόσιες τουαλέτες, παροχή νερού σε διάφορα σημεία του χωριού, ένα μικρό λαογραφικό μουσείο ίσως και οι πρώτοι ξενώνες που θα φτιάχνοντας θα το έκαναν πόλο τουριστικής έλξης πολύ καλύτερο από ότι έχουν να δείξουν άλλοι γειτονικοί νομοί. Και νομίζω ότι σε αυτό το σημείο είναι σημαντική η ευθύνη των τοπικών και δημοτικών αρχών .
Όπως και να έχει μπορεί πολλά πράγματα να άλλαξαν στο χωριό, η υποχρεωτική έως καταναγκαστική στάση στην αυλή του Αποστόλη,
-έστω για ένα ποτήρι νερό θα περάσετε ( μας είπε χωρίς να σηκώνει και αντιρρήσεις ο λόγος του) μας έδειξε ότι ευτυχώς μερικοί άνθρωποι κρατάνε την ελληνικότητα τους έστω και λίγο ξεχασμένοι από την πολιτεία.
Η φιλοξενία του Αποστόλη , αίσθηση του χιούμορ που είχε αυτός και η οικογένεια του αλλά και ο σεβασμός και η αγάπη που έχουν για το χωριό τους ήταν οι πιο αισιόδοξες και δροσερές μνήμες από εκείνη την ημέρα για την Ελλάδα που αντιστέκεται και επιμένει…. Υ.Γ. Μέχρι να φύγουμε από το χωριό τα κατσίκια είχαν επιστρέψει, τελικά ήταν εκπαιδευμένα !!!