H καραμέλα στην Ελλάδα λέγεται Διαχείριση υδάτινων πόρων

Στα προβλήματα νερού στην Μεσόγειο και την Αργολίδα αναφέρθηκε η ημερίδα που διοργάνωσε το περασμένο Σάββατο ο ενιαίος σύνδεσμος Αργολίδας σε συνεργασία με άλλους φορείς στο Τριανόν.
Ανοίγοντας την ημερίδα, ο πρόεδρος του συνδέσμου στερεών αποβλήτων και υδατίνων πόρων Νομού Αργολίδας Θεοδωρής Δεληγιάννης τόνισε πως, ανεξαρτήτως του τρόπου που εκδηλώνεται το πρόβλημα ο κοινός παρανομαστής είναι ένας: τα αποθέματα νερού που πληρούν τις ποιοτικές προδιαγραφές και μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον άνθρωπο για διάφορες χρήσεις συνεχώς μειώνονται. Ελπίδα για το μέλλον μας δίνει η τεχνολογία η οποία συνεχώς βελτιώνεται μειώνοντας το κόστος επεξεργασίας του νερού ώστε αυτό να επαναχρησιμοποιηθεί Είναι όμως η πρόοδος της τεχνολογίας η λύση; Μπορεί να είναι πανάκεια; Μπορούμε να (συνεχίζουμε την αλόγιστη χρήση νερού θεωρώντας το ανεξάντλητο με βάση την δυνατότητα επεξεργασίας και επαναχρησιμοποίησης του;
Στην Αργολίδα η κατάσταση είναι γνωστή από χρόνια. Η γνωστή ρήση «κάθε πέρυσι και καλύτερα» ισχύει επί δεκαετίες και τέρμα στον κατήφορο που έχουμε πάρει δεν διαφαίνεται. Η εξάντληση και η ρύπανση των υπόγειων νερών έχουν υπερβεί κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Οι έντονες και ραγδαίες κλιματικές αλλαγές έχουν επιδράσει αρνητικά στην παροχή των πηγαίων υδάτων. Η ζήτηση νερού αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο χωρίς κανείς να μπορεί να ελέγξει ή να προγραμματίσει. Τα έργα εμπλουτισμού καρκινοβατούν. Τα μέτρα προστασίας των πηγών είναι κενό γράμμα. Δίκτυο παρακολούθησης υδρολογικών, ποιοτικών και περιβαλλοντικών παραμέτρων είναι ανύπαρκτο.
Αναφερόμενος στην διαχείριση υδατίνων πόρων, ο κ. Δεληγιάννης υποστήριξε ότι «ως Ενιαίος Σύνδεσμος θεωρούμε ότι ανεξαρτήτως ευθυνών για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, η λύση του προβλήματος για τις επόμενες δεκαετίες είναι η 'Διαχείριση'. Μια λέξη που στην Ελλάδα έχει γίνει καραμέλα στο στόμα πολλών, αλλά στην πράξη απέχουμε πάρα πολύ από το να υλοποιηθεί.
Η αγροτική πολιτική και ο χωροταξικός σχεδιασμός είναι δύο από τους βασικότερους πυλώνες που μπορεί να στηριχτεί ένα σχέδιο διαχείρισης υδατικών πόρων γιατί πολύ απλά καθορίζουν και ελέγχουν τις ανάγκες. Η έλλειψη αυτών στην Ελλάδα προκαλεί σημαντικότατα προβλήματα, στρεβλώσεις και καθυστερήσεις στην υλοποίηση ενός βιώσιμου σχεδίου διαχείρισης υδατικών πόρων που παρά την κοινοτική νομοθεσία και τους χρονικούς περιορισμούς, η χώρα μας δεν έχει καταφέρει να συντάξει.
Τελειώνοντας θα πρέπει να υπογραμμίσω ότι το πρόβλημα του νερού μπορεί να λυθεί μόνο αν πρώτα η κεντρική εξουσία συνειδητοποιήσει και ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης και οι τοπικές κοινωνίες μπορούν μόνο έμμεσα εφαρμόζοντας; με τον καλύτερο τρόπο τα σχέδια του κράτους να συμβάλλουν ενεργά στην υλοποίηση της διαχείρισης. Οι ατομικές πρωτοβουλίες και από μόνη της η προσπάθεια συνειδητοποίησης του πολίτη φαντάζει σαν την ασπιρίνη που δίνεται στον καρκινοπαθή ως θεραπεία. Πέρα από τους Έλληνες επιστήμονες που ανέπτυξαν το υδάτινο πρόβλημα του Νομού, στην ημερίδα μετέφεραν τις εμπειρίες τους και οι αλλοδαποί συνάδελφοί τους Τάμο Στίνχουι ή Στινχούι, Γκέηλ Χολστ-Βάρχαφτ, Ρόνι Βάλαχ, Νίμπερ, Εριμπέρτο Ιλίζ, Έλεν Γκράμπερ και Ζεϊνέπ Ζαΐμογλου.