ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ (αλλά δεν θυμάμαι 34 Ιού(λη)δες μετά τι δεν πρέπει να ξεχάσω )

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου

Ήταν μεσήλικας ο Γιώργος και ο μήνας Ιούλιος όταν ξύπνησε μέσα στον πανικό μιας αναμενόμενης εισβολής . Ο τόπος του , η γή του , η αυλή του με την λεμονιά και την κληματαριά και το μεγάλο κυπαρίσσι στο βάθος καίγονταν στην κόλαση του πολέμου . Τουρκική εισβολή στην Κύπρο , Ιούλιος 1974 . Μέσα στην θολούρα του πανικού, παίρνει μαζί του ότι είναι απαραίτητο , τα δυο παιδιά του την γυναίκα του , το εικόνισμα που του χάρισε η μάνα του και ποιος ξέρει από ποιο ένστικτο οδηγούμενος ένα κλαδί λεμονιάς και κληματαριάς από την αυλή του . Παίρνει μαζί με την οικογένεια του τον δρόμο που ακολουθούσε το καραβάνι του ξεριζωμού. Από τις πρώτες μέρες τους έταξαν την όαση της επιστροφής και ηρέμησαν λίγο. Βολεύτηκαν σε ένα αντίσκηνο , βρήκε και δυο τενεκεδάκια με λίγο χώμα και νερό κράτησε ζωντανά τα κλαδιά από την αυλή του.
Η μάνα τα κατάφερνε με τα παιδιά τώρα το καλοκαίρι , το χειμώνα που θα άρχιζαν οι ψύχρες θα ήταν στο σπίτι τους και δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα . Το ραδιόφωνο έπαιζε μέρα νύχτα , ότι δουλειά και αν είχαν στην φωνή του εκφωνητή η ψυχή τους, να ακούσουν το χαρούμενο μήνυμα της επιστροφής στο σπίτι τους . Ήρθε και το φθινόπωρο και ο χειμώνας και αυτοί μαζί με άλλους στα αντίσκηνα . Οι πολιτικοί τους είπαν να κάνουν υπομονή. Γιατί οι εικόνες με τα αντίσκηνα και τους ταλαιπωρημένους ξεριζωμένους ήταν ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί για την επίλυση του εθνικού προβλήματος . Ο Γιώργος έσφιξε τα δόντια, κοίταξε να τα βολέψει με την οικογένεια του και σε κανένα δεν μιλούσε για ένα εφιάλτη που τον έζωνε κάθε βράδυ . Ένας Άγγλος στρατιώτης με εκείνα τα παλιά κράνη του 2ΟΥ Παγκοσμίου Πολέμου στο κεφάλι και κόκκινη μπογιά στο χέρι να γράφει στην μάντρα του σπιτιού του με λατινικά γράμματα XENOS STON TOPO SOY - PROSFYGAS STHN PATRIDA SOY .
Ξυπνούσε αλαφιασμένος αλλά πάντα έβρισκε μια δικαιολογία για να ηρεμήσει την Γιορκού (Γεωργία ) την γυναίκα του.
- - πρόσφυγας εγώ στην Κύπρο δεν είναι δυνατόν μονολογούσε
Τελικά με τα αντίσκηνα δεν λύθηκε το Κυπριακό. Άρχισαν οι διαμαρτυρίες από τους ξεριζωμένους και η κυβέρνηση αποφάσισε να φτιάξει οικισμούς για τους πρόσφυγες. Έστω και προσωρινά , μέχρι να πάνε πίσω σε ένα δυο χρόνια το πολύ …
-Ήταν και αυτό μια λύση έστω και προσωρινή και το πρόβλημα της ανεργίας θα έλυνε
(… και φτηνά εργατικά χέρια θα έβρισκαν κάποιοι )
Βρήκε λοιπόν δουλειά , πήρε ένα σπίτι σε πολυκατοικία ο Γιώργος . Αλλά κάτι που το διαμέρισμα ήταν δυο πατώματα πάνω από την γη κάτι η στενότητα του χώρου το βράδυ ερχόταν ξανά ο εφιάλτης με τον Άγγλο .
Πάντως το πρώτο πράγμα που έκανε όταν μπήκαν στο καινούργιο τους σπίτι ήταν να πάει στον κοινό ακάλυπτο χώρο και φυτέψει τα μικρά δεντράκια που είχαν γίνει τώρα πι τα κλαδιά της λεμονιάς και κληματαριάς που είχε φέρει από το σπίτι του από το Κάρμι της Κερύνειας. Θα ήθελε να φτιάξει και ένα φούρνο πέτρινο και ένα μικρό κοτέτσι αλλά δεν μπορούσε ήταν πολύ στενός ο χώρος .
Δεν πειράζει σκέφθηκε , με την λεμονιά και την κληματαριά θυμάται το σπίτι και το χωριό του. Έτσι κι αλλιώς δεν θα μείνουμε για πάντα εδώ , προσωρινά μας είπαν (σκέφθηκε και τον έλουσε κρύος ιδρώτας )
Πέρασαν τα χρόνια η λεμονιά μεγάλωσε κάρπισε και το μικρό κλίμα έγινε ολόκληρη κληματαριά. Και ακόμα να πάει σπίτι του . Ευτυχώς όμως μεγάλωσαν τα παιδιά του παντρεύτηκαν και τα εγγόνια του έδωσαν χαρές πολλές . Μόνο που του ανέβαινε ένας κόμπος στον λαιμό όταν τα κρατούσε αγκαλιά και τους έλεγε την ιστορία του αιτού στον κόκκινο βράχο στο Κάρμι και αυτά τον ρωτούσαν :
- - που είναι ο κόκκινος βράχος παππού ;
Έκλεινε τα μάτια , έφερνε στο νού του την βουρκωμένη Κερύνεια και πάντα του έδινε την ίδια απάντηση .
-Στα παραμύθια , στα παραμύθια παιδιά μου εκεί είναι η παρηγοριά μας .
Με τα χρόνια η κληματαριά του θέριεψε και έκανε ένα βαρύ δροσερό ίσκιο , εκεί την έβγαζε τα καλοκαίρια. Μερικές φορές φανταζόταν ότι ο βαρύς ίσκιος της κληματαριάς του έπεφτε πάνω στον ματωμένο χάρτη της Κύπρου , με το γνωστό ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ , και τον έσβηνε μόνο μια πράσινη γραμμή από τις ανταύγειες των φύλλων έμενε .
-Ριζώσαμε εδώ και δεν θυμόμαστε έλεγε . Κάναμε βαρύ ίσκιο από μόνοι μας . Ακόμα και το κρατικό κανάλι έβγαλε τον ματωμένο χάρτη από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων .τους πολιτικούς τους είχε βαρεθεί , οι ίδιοι από το 60 και από τις δυο πλευρές και χωρίς να φέρουν κανένα αποτέλεσμα . Γέροντας πια έβαλε τη ζωή του σε αργούς ρυθμούς και στις σιωπηλές μνήμες από κυπαρίσσια και λεμονιές της Κερύνειας .
Στο δελτίο ειδήσεων είδε πάλι το παλικάρι να δολοφονείται κάνοντας το τελευταίο του τσιγάρο πάνω στον ιστό της σημαίας κατοχής του τόπου του. Την Κυριακή θα ήταν το μνημόσυνο από εκείνα που μαζεύουν πολιτικούς και δημοσιογράφους για να βγάλουν τους άδειους λόγους τους.
Αναστατώθηκε πολύ, θυμήθηκε όλα όσα έζησε στον σκλαβωμένο πια τόπο που είχε γεννηθεί , έκλαψε πολύ. Το μεσημέρι τον πήρε για λίγο ο ύπνος και ήρθε ξανά ο εφιάλτης με τον άγγλο στρατιώτη . Ξύπνησε από τον εφιάλτη θυμωμένος. Με βιαστικές κινήσεις κόβει κλαδιά από την λεμονιά και την κληματαριά της Κερύνειας, φτιάχνει ένα στεφάνι, σε ένα σάκο βάζει και παίρνει μαζί του ένα μπουκάλι κρασί και ένα κουτί κόκκινη μπογιά και ένα πινέλο. Μ ε τον καυτό ήλιο να τον πυρπολεί πήρε το δρόμο για το Παραλίμνι στον τάφο του νεκρού . Ευτυχώς οι πολιτικοί δεν αντέχουν την έντονη ζέστη είχαν φύγει . Άφησε το στεφάνι του πάνω στον τάφο , χαιρέτησε στρατιωτικά και έβγαλε το μπουκάλι με το κρασί. Κάθισε πάνω στο χώμα του τάφου , έπινε αυτός και κέρναγε στο παλικάρι χοές . Τα είπαν και τα ήπιαν για αρκετή ώρα. Λίγο ζαλισμένος και με θυμωμένο βλέμμα σηκώθηκε και πήγε σε ένα κυβερνητικό κτήριο. Με αργές σταθερές κινήσεις έφτιαξε το ματωμένο χάρτη της Κύπρου και έγραψε ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ 34 ΧΡΟΝΙΑ ( ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ)
Πέθανε το ίδιο βράδυ με ένα ιδιόρρυθμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο νεκρό πρόσωπο του. Το βραδινό δελτίο ειδήσεων ανακοίνωσε άλλον ένα υπερήλικα νεκρό από τον καύσωνα. Τα κρατικά κανάλια δεν ξέρουν την πίκρα και το παράπονο να είσαι πρόσφυγας στον τόπο σου 34 τόσα χρόνια , μάλλον δεν ξέρουν .
*η ιστορία είναι φανταστική αλλά τα πρόσωπα ο τόπος και τα γεγονότα έχουν άμεση σχέση με την πραγματικότητα για να μην ξεχαστούμε τελείως .