Καλούπι

Άρθρο της Μαργαρίτας Γουέσσελινγκ

Σε πολλές στιγμές, ήξερε πολύ καθαρά ότι ήταν λάθος αυτό που έκανε, και ήταν σαν αναγκασμένη να το κάνει. Τόσες πολλές «πρέπει» και «θα έπρεπε», «δεν πρέπει» και «δεν θα έπρεπε» υπάρχουν στην ζωή! Πάρα πολλές. Δεν μπορούσε ούτε να τις μετρήσει. Ήξερε ότι δεν πρέπει να χτυπάς τα παιδιά. Ίσως ήταν μια από τις πιο σημαντικές «δεν πρέπει» που ήξερε. Αλλά αυτό το καθήκον ήρθε μετά από τόσα άλλα καθήκοντα, τόσα άλλα «πρέπει,» στην ζωή της, ήρθε τελευταίο και σαν να μην το ήξερε, το ξέχασε κάθε φορά. Δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Πρώτον, υπήρχαν τα καθήκοντα του σπιτιού, το ξεσκόνισμα, το πλύσιμο ρούχων, το μαγείρεμα, το σκούπισμα. Κάθε μέρα, για αρκετές ώρες, έκανε όλο το χρόνο και κάθε χρόνο τα ίδια πράγματα, και βαρέθηκε. Δεν το σκέφτηκε πολύ όμως. Σαν τόσες άλλες γυναίκες, έκανε αυτό που έπρεπε για το σπίτι. Κάθε γυναίκα που διαθέτει οικογένεια, κάνει το ίδιο. Και νόμιζε ότι ήταν καλό, αυτό που έκανε. Εάν και δεν το σκέφτηκε, το βαρεμάρα ήταν μια πίεση—κάθε μέρα να κάνει το ίδιο. Ίσως γι’ αυτό τα χτύπησε.
Δεύτερον, τα λεφτά. Το σκέφτηκε συνεχώς. Πώς θα μπορούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς, αφού οι τιμές ανέβηκαν συνεχώς? Κάθε μήνα έγινε πιο δύσκολο να βρίσκουν τα λεφτά για τα πιο βασικά πράγματα. Αυτό όμως, δεν είναι κάτι που συζητάς με τις φίλες σου. Δεν πρέπει να δημοσιεύεις τα προσωπικά σου προβλήματα σε όλο το χωριό. Είναι καλύτερα να συζητάς κάτι ουδέτερο σαν, τι πράγματα έφαγες για μεσημεριανό, η, τι είδες στην τηλεόραση αυτό το απόγευμα. Και έτσι κράτησε μέσα της τα προβλήματά της, και δεν βρήκε λύση. Ίσως γι’ αυτό, ήταν πολύ εύκολο να θυμώσει και να χτυπάει τα παιδιά.
Τρίτον, η παράδοση. Η παράδοση, όπως την είχε μάθει από την μητέρα και την γιαγιά της, και οι ιδέες που είχε μάθει από το σχολείο και από βιβλία, έλεγαν διαφορετικά πράγματα. Στην παράδοση, χτυπάς παιδιά για να τα τιμωρήσεις ή για να επιβάλεις πειθαρχία. Στην εκπαιδευτική θεωρία, υπάρχουν άλλοι, πιο ήπιοι τρόποι για να συμπεριφέρεσαι με τα παιδιά. Μερικές φορές παρακολούθησε την παράδοση και μερικές φορές την θεωρία. Όταν στεναχωριόταν όμως, ή όταν βιαζόταν, οι τρόποι που έμαθε από την μητέρα της ήταν πολύ πιο εύκολοι να τους θυμάται, από τις θεωρίες. Ήταν πιο απλοί και φαινόταν να έχουν πιο πολύ νόημα, μέσα στην καθημερινή ρουτίνα της ζωής της.
Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που είναι απλοί. Δηλαδή, δεν υπάρχουν άνθρωποι που απλά πιστεύουν σε μόνο ένα πράγμα και που κάνουν μόνο αυτές τις πράξεις που ταιριάζουν με αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε δύο αντίθετα πράγματα ταυτόχρονα, άνθρωποι που νομίζουν ότι κάτι είναι καλό και που κάνουν ακριβώς το αντίθετο από ο, τι νομίζουν, και άνθρωποι που είναι μπερδεμένοι. Για την γυναίκα που περιγράφω εδώ, η παράδοση και η θεωρία, η ανησυχία της και η πλήξη του χωριού, ενώθηκαν και συνεργάστηκαν σαν τις δυο πλευρές ενός καλούπι, για να τις κρατάει ακίνητη, στην ίδια μορφή που άρχισε.