Άρθρο του Άκη Γκάτζιου
ΠΡΟΣΦΑΤΟ παράδειγμα μια κυρία από το Ναύπλιο που «ανησυχώντας» για το νερό άρχισε να αντιγράφει κείμενα εφημερίδων (Αναγνώστης), δημοτικών συνδυασμών (Άλλη Πρόταση), ή φορέων και να τα παρουσιάζει ως δικά της. Προφανώς δεν έχει ακούσει πουθενά για την κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, ούτε διδάχθηκε ποτέ να σέβεται τον κόπο και τις ιδέες των άλλων, ώστε να μην τις οικειοποιείται.
ΤΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ θα πει κανείς βέβαια, να αναδημοσιεύονται κείμενα κάποιου σε όλη την Ελλάδα μέσω του διαδικτύου και να τα διαβάζουν εκατομμύρια αναγνώστες; Όμως δεν πρόκειται για αναδημοσίευση, όταν ένα κείμενο παραποιείται ελαφρώς (και αν) και δημοσιεύεται με την υπογραφή του ...κλέψαντος.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η πρώτη φορά βέβαια που συμβαίνει αυτό. Και στο παρελθόν έχουν συμβεί ανάλογα παρατράγουδα και κάποιες φορές έφτασαν στις αίθουσες των δικαστηρίων. Όταν όμως αυτό συμβαίνει από βλακεία ή ανοησία τι να πεί κανείς; Και τι θα κερδίσει αναζητώντας το δίκιο του;
ΟΜΩΣ δεν μπορούν να αφήνονται ανεξέλεγκτοι όσοι ακόμα και από βλακεία παραβαίνουν κάθε έννοια δεοντολογίας και οικειοποιούνται τον κόπο των άλλων, χωρίς καμία αναφορά στην πηγή. Βέβαια, όπως επισημάνθηκε στο 15ο Δημοσιογραφικό Συνέδριο Σαμοθράκης η είδηση (ως πληροφορία) δεν μπορεί να αποτελέσει πνευματική ιδιοκτησία, αφού με τη δημοσιοποίησή της, μπορεί να αναπαραχθεί από κάθε μέσο ενημέρωσης. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα δημοσιογραφικά κείμενα που περιγράφουν την είδηση, αφού ένας δημοσιογράφος ή ένα μέσο ενημέρωσης, μπορεί να διεκδικήσει αποζημίωση, και μάλιστα παχυλή, σε περίπτωση που ένα κείμενο αναπαραχθεί από κάποιο άλλο ΜΜΕ. Μήπως ισχύει κάτι διαφορετικό για τους ενεργούς πολίτες και δεν το γνωρίζω;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου