Αλαφροΐσκιωτες ιστορίες

Άρθρο του Άκη Ντάνου


ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ των εορτών θέλει μια κόκκινη κλωστή από την ανέμη να ξετυλίγεται και το παραμύθι να ξεχειλίζει από τα στόματα των αφηγητών. Κι` όμως μερικές ιστορίες αποτελούν βιώματα ιδωμένα από το μάτι του νου, που η επιστημονική ανάλυση δεν τις πλησιάζει.
ΟΠΩΣ κάθε Σάββατο, βρέθηκα πάνω στον λόφο της Ασπίδας. Μπορεί η διαδρομή να υπολείπεται αυτής της Αρβανιτιάς Καραθώνας από πλευράς φυσικών εναλλαγών, όμως η κυκλική κίνηση και το αγκάλιασμα του δρόμου από τα πεύκα, σου δίνει την δυνατότητα να αφαιρεθείς, να νοιώσεις αλαφροΐσκιωτος και να ακούς τα καλέσματα της Φύσης.
ΠΟΙΟΣ είπε πως τα δένδρα δεν μιλούν; Ποιος είπε πως το γρασίδι δεν αισθάνεται; Ποιος είπε πως τα πουλιά δεν νοούν; Αν κλείσεις νοητά τα μάτια σου και αφήσεις το τρίτο σου μάτι να διαβάσει τα μηνύματα που εκπέμπουν τα πάντα τριγύρω σου, τότε θα δεις, θα ακούσεις, θα κατανοήσεις τον πόνο της φύσης.
ΟΥΤΕ θεοί, ούτε δαίμονες. Μονάχα το τραγούδι της θλίψης, ο ήχος της μοναξιάς θα φτάνουν στα αυτιά σου. Γοερό κλάμα της μάνας γης για την απομάκρυνση του ανθρώπου από την φύση του, του μόνου ζώου, που καυχάται πως είναι νοήμον και παράλληλα με τις πράξεις του αποδεικνύει το αντίθετο των ισχυρισμών του.

ΕΧΕΤΕ δει ζώο να καταστρέφει την φωλιά του; Έχετε δει φυτό να μολύνει το έδαφος που το στηρίζει; Αν ανέβεις όμως στην Ασπίδα, δεις τον «νοήμονα» άνθρωπο και τα έργα του. Αυτόν που θα χαρακτήριζε ως αλαφροΐσκιωτο αυτόν που θα ισχυριζόταν πως τα πουλιά δεν μιλούν και τα δέντρα δεν αισθάνονται, αφού ο ίδιος δεν μπόρεσε ποτέ να τα κατανοήσει, ΄πως ποτέ δεν κατανόησε την ίδια την φύση του.