Πως πάμε στον Καλλικράτη;

Άρθρο του Άκη Ντάνου

ΟΤΑΝ αναφερόμουν στο προηγούμενο φύλλο, στο τελευταίο του περασμένου έτους επεσήμανα την ανοργανωσιά της δημόσιας διοίκησης για την εφαρμογή του Καποδίστρια ΙΙ. Μερικές μέρες μετά μας προέκυψε ο Καλλικράτης προκειμένου να χτίσει την «Νέα Ακρόπολη» του πολιτικού και διοικητικού μας συστήματος.
ΑΛΛΑΞΕ λοιπόν ο Μανωλιός, ο Καποδίστριας, και έγινε Καλλικράτης μεταφέροντας τα προβλήματα των συνενώσεων στους υπό συνένωση δήμους.
Στην πραγματικότητα, ΚΕΔΚΕ και υπουργείο εσωτερικών φαίνεται πως πιστεύουν πως η επιτυχία των νέων συνενώσεων θα οφείλεται στην οικονομική ενίσχυση των νέων δήμων καθώς και στη εξοικονόμηση χρημάτων από την μείωση του αριθμού των εργαζομένων στους ΟΤΑ.
ΑΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ήταν καθαρά οικονομικό, Δήμοι που είχαν πιλοτικά συνενωθεί πολύ πριν τον Καποδίστρια Ι, όπως ο Δήμος Μιδέας, τότε θα ήταν εύκολο διαμέσου άφθονης χρηματοδότησης να επιτευχθεί κοινωνική συνοχή στα συνενούμενα διαμερίσματα, πράγμα το οποίο δεν έγινε. Επομένως, πέρα από τα «αναγκαία χρήματα» θα έπρεπε μα γίνει μελέτη συνοχής για τον καθένα ξεχωριστά Καλλικράτειο Δήμο.
ΕΙΝΑΙ απολύτως φυσική η αγωνία των μικρών διαμερισμάτων για το μέλλον τους, όταν στους συνενούμενους δήμους υπάρχουν διαμερίσματα με πολλαπλάσιο των μικρών πληθυσμό, οδηγώντας σε βάσιμες υποθέσεις πως το ενδιαφέρον του Δήμου θα στρέφεται κυρίως στα πληθυσμιακά μεγαλύτερα διαμερίσματα.
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ των ανισοτήτων που θα προκύψουν από τον Καλλικράτη, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με σχεδιασμό της ανάπτυξης των νέων Δήμων και να μην αφεθούν σε τυχαίες κινήσεις που θα βαπτιστούν εκ των υστέρων αναπτυξιακές, προκειμένου να δικαιολογηθεί η έλλειψη προγραμματισμού και πολιτικού σχεδιασμού.