Η κλωτσιά του γερμαναρά φασίστα… πονάει λιγότερο

Άρθρο του Βασίλη Καπετάνιου


Πρωί Δευτέρας κατεβαίνοντας την σκάλα του σπιτιού μου που βλέπω τον κυρ Ντίνο τον γείτονα στην αυλή του .Έχω μια εβδομάδα να τον δω περίπου. Φροντίζει τα σκυλιά του αλλά εκείνα να είναι ιδιαίτερα μαζεμένα και φοβισμένα, μια πολύ παράξενη και ασυνήθιστη κατάσταση. Πριν προλάβω να του πω καλημέρα τον ακούω σε μια έκρηξη θυμού.

- Δεν είναι κατάσταση αυτή , δεν μπορεί να μου φύγει από το μυαλό. Θα πάω και θα αρχίσω τις φωνές και τις βρισιές εκεί μέσα. Μετά σου λέει διεθνές νομισματικό ταμείο , εδώ το είχαμε τόσα χρόνια και ξεζουμίζει ο ένας τον άλλο αλλά δεν το έχουμε πάρει είδηση.

Σκέφτηκα ότι ήταν επηρεασμένος από την γενική τηλεοπτική λαίλαπα και τα α έχει βάλει με όλο το σύστημα. Αλλά η σιωπή των σκυλιών του με προβλημάτιζε, γιατί είχε μια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους. Αν ήταν για κάποιο εξωτερικό γεγονός συμμετείχαν και αυτά στην χαρά ή στον θυμό , όταν αυτά κρατούν μια τέτοια στάση κάτι εσωτερικό έχει συμβεί, κάτι πονάει τον ίδιο.

- Καλημέρα κυρ Ντίνο από ότι φαίνεται δεν το γλιτώσαμε το Δ.Ν.Τ.

- Όχι δεν το γλιτώσαμε, δεύτερη κατοχή έχουμε και καλά να πάθουμε. Εσύ ήσουνα αγέννητος τότε και δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω. Ήμουνα λίγο πιο μεγάλος από το γιο σου , μισή μπουκιά άνθρωπος, κοντός αδύνατος και πεινασμένος. Οι γερμανοί είχαν στρατόπεδο πίσω από τον λόφο της Ασπίδας. Μια μέρα μου δίνει μια θεία μου που έμενε εκεί κοντά ένα κομμάτι ψωμί από καλαμπόκι, το έτρωγα ψίχουλο ψίχουλο για να χορτάσω την πείνα μου. Ξαφνικά έρχεται ένας φασίστας γερμαναράς από αυτούς του στρατοπέδου και χωρίς λόγο μου μαζεύει μια κλωτσιά και πετάγομαι μέτρα μακριά μου σκόρπισε και το κομμάτι με το ψωμί. Πήγε πάτησε με την μπότα του ο παλιό αλήτης κάτι ψίχουλα που είχαν μείνει για να μην φάω τίποτα. Ακόμα το σκέφτομαι και πονάει το ίδιο αλλά και εκείνο το άγριο αίσθημα της πείνας νοιώθω. Αλλά πιο πολύ με πονάει η κλωτσιά που μου ρίξανε στο νοσοκομείο, χειρότερο και από την πείνα είναι να χάνεις την αξιοπρέπεια σου.

Με τα τελευταία του λόγια με μπέρδεψε τελείως. Ενώ ήμουνα έτοιμος να ανέβω στο ποδήλατο και να τον χαιρετήσω κάθισα να κουβεντιάσω μαζί του.

- Κύριε Ντίνο τι σχέση έχουν τα νέα οικονομικά μέτρα με το νοσοκομείο;

- Έχουν και παρά έχουν γιατί όταν έχουμε χάσει την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, το αίσθημα ευθύνης , το όραμα για ένα καλύτερο αύριο τότε ανοίγει η Κερκόπορτα για το ΔουΝουΤου. Εμείς παραλάβαμε μια Ελλάδα καταστραμμένη από πόλεμο εμφύλιο και διωγμούς αλλά με όραμα ευθύνη και αξιοπρέπεια τα καταφέραμε και επιβιώσαμε και μια καλύτερη πατρίδα φτιάξαμε. Ο παλιοκερατάς βρήκε ένα άνθρωπο 77 χρονών να κοροϊδέψει. Αλλά τι να καταλάβει αυτός από την καθημερινή αγωνία του μεροκάματου εγώ από 14 χρονών έλειωνα μέσα στο χυτήριο για ένα κομμάτι ψωμί.

Οι φλέβες στο λαιμό του είχαν πεταχτεί τελείως έξω οι παλμοί της καρδιάς του σε έντονη διαμαρτυρία και τα σκυλιά να λουφάζουν όλο και πιο μέσα.

- Πριν από λίγες μέρες κάνει κάτι παράξενους εμετούς η Κυρά Ντίνα, σαν ρουκέτα φεύγανε. Να μην στα πολυλογώ φεύγω και πάω στο νοσοκομείο εκεί ήξερα τον Α όχι ακριβώς αυτόν τον πατέρα του ήξερα, αλλά και αυτός με ήξερε πολύ καλά από μικρό παιδί. Μια και δυο έξω από την κλινική . Στην αίθουσα αναμονής συναντώ τον φίλο μου τον Μήτσο, παλιό φίλο και συμμαθητή. Τι περιμένεις εδώ του λέω

- Έχω ραντεβού με τον Α μου λέει.

- Α και εγώ αυτόν θέλω για την κυρά Ντίνα, δεν είναι καλά, εσύ τι έχεις μια χαρά σε βλέπω.

- Είναι να κάνω μια εγχείρηση και ήρθα να συνεννοηθώ μαζί του.

- Εκείνη την ώρα βγαίνει η νοσοκόμα, ρωτά ποιος είναι ο κύριος Παπαγεωργίου και μπαίνει ο Μήτσος μέσα. Εμένα εκείνο το να συνεννοηθώ μου χτύπησε τα καμπανάκια τα εσωτερικά αλλά δεν είπα τίποτα. Ξαναβγαίνει η νοσοκόμα .

- Εσείς κύριε ποιον γιατρό περιμένετε με ρωτά.

- Και εγώ τον κύριο Α, δεν ήξερε αυτή ότι εγώ είχα μιλήσει με τον Μήτσο.

- Δεν είναι εδώ μου λέει έχει ρεπό σήμερα. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι (Μου το έλεγε και είχε κοκκινίσει όλος. ) Ή είχε το γαϊδούρι ρεπό και ήρθε στο δημόσιο νοσοκομείο να «κανονίσει» τα ραντεβού για τις μέρες που ήθελε ή δεν είχε ρεπό να και έκανε επιλογή περιστατικών. Ένοιωσα τον ίδιο πόνο στο στομάχι όπως τότε που ήμουν παιδί και μου την έριξε ο γερμαναράς ο φασίστας. Ήμουν έτοιμος να χιμήξω αλλά με πρόλαβε η κυρα Ντίνα με μια ρουκέτα εμετού. Με στέλνουν αμέσως στην κάτω κλινική , εκεί μέσα σε δυο λεπτά αποφασίσανε ότι έχει περάσει εγκεφαλικό και να κάνουμε υπομονή. Ευτυχώς ρίχνει άλλη μια ρουκέτα με κοιτάει στα μάτια, την παίρνω από το χέρι και ερχόμαστε σπίτι. Με το γαμπρό κανονίζουμε και πάμε Αθήνα σε ένα γνωστό του γαστρεντερολόγο. Μας κάνει μια γαστροσκόπηση , 650 ευρώ πληρώσαμε δεν μπορώ να πω κύριος, μας έκοψε και απόδειξη, Ξέρεις πόσα πήραμε πίσω από το ταμείο 40 ευρώ. Δεν βαριέσαι αυτό είναι το λιγότερο. Τι κάνουμε τώρα γιατρέ τον ρωτάω. Εγώ συνεργάζομαι με το τάδε ιδιωτικό νοσοκομείο. Αμέσως πήγαμε μια εβδομάδα μέσα και η κυρά Ντίνα και τώρα είναι περδίκι. 5.000 είχαμε για το πιο πέρα γεράματα αλλά δεν πειράζει σώθηκε η κυρά μου. Είμαι 77 χρονών και από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου εγώ δουλεύω. Τι μου πρόσφερε η πολιτεία. Όταν μου στερεί την αξιοπρέπεια στα απλά τα καθημερινά τι έχω να φοβηθώ από το ΔουΝουΤου , χειρότερη κλωτσιά και από αυτή που έφαγα από τον γερμαναρά ήταν η κλωτσιά της κοροϊδίας. Η κλωτσιά που έφαγα από τον γερμαναρά φασίστα με πονάει πολύ λιγότερο τώρα στα 77 μου χρόνια από τις κλωτσιές που μου δίνει η καθημερινή ζωή. Εκείνο τον πόνο και εκείνη την άγρια πείνα μπορεί να την αντέξω, ήταν και αντίσταση αν το θες , τώρα σε τι να αντισταθώ; Γκρέμισμα θέλουν όλα και χτίσιμο από την αρχή, να πιάσουμε το νήμα εκεί που το αφήσαμε δυο φορές μια το 74 και άλλη μια φορά το 81…..δυο ευκαιρίες είχαμε μετά την χούντα αλλά δεν έγινε τίποτα ποιος ξέρει μπορεί να έρθει και τρίτη….

Δεν είχα τίποτα να του πω, είπα μια καλημέρα και έφυγα. Ο ίδιος με την κουβέντα χαλάρωσε λίγο και τα σκυλιά γύρω του γρύλιζαν χαρούμενα.